یادتان باشد که بچه ها مهارت و انگیزه را با هم باید به دست بیاورند. اگر به کودک انگیزه بدهیم و بی پروا تشویق کنیم و مهارت را یاد ندهیم درست مثل این می مونه که بچه ای را که شنا بلد نیست را ببریم لب استخر و هی بهش انگیزه بدهیم که بپر توی آب تو می تونی! بدون این که مهارت شنا کردن را به او یاد داده باشیم. امروزه این بلا داره سر جوان های ما میاد همشون دارن می پرن توی استخرهای میلیاردی. جوان 23 ساله ای مراجعه کرده بود برای مشاوره؛ بهش گفتم اگر بخواهیم جوانی را بدبخت کنیم، چند صد میلیون پول نقد به او بدهیم، این جوون پوزخند زد و گفت: میلیون دیگه قدیمی شده من فقط به میلیارد فکر می کنم!!! این جوون نه دیپلم داشت و نه سربازی رفته بود. تشویق های بدون داشتن مهارت این بلاها را سر بچه ها درمی آورد.
تشویق با عینیت و با توصیف باید باشد. کودک در حال انجام چه کاری است که می خواهید تشویقش کنید؟ این تشویق هماهنگ با کارش باید باشد. وگرنه خود ایده آل را که به یاد دارید، گفتیم اگر فاصله ی خودپنداره با خودایده آل مناسب باشد، انگیزه ایجاد می شود. چه خود پنداره ای در کودک ایجاد کرده ایم؟ باید یک خود ایده آل متناسب با فعالیت و سن کودک ایجاد کنیم که کودک بتواند رشد کند. اگر این فاصله صفر باشد انگیزه از بین می رود و اگر این فاصله خیلی هم زیاد باشد کودک می بُرد و ایست می کند. مواظب باشید تشویق ها از خط تعادل خارج نشوند.
در تشویق خسیس باشید. تشویق بی حساب و کتاب، فقط مضر نیست بلکه خطرناک است. ما فکر می کنیم حرف زدن و گفتن هیچ اشکالی ندارد، خشونت هم که نیست پس داریم درست رفتار می کنیم و دائم تشویق کلامی می کنیم. در این حالت کودک نمی تواند این تعریف و تمجیدها و تشویق ها را با واقعیت زندگی و جایگاه اجتماعیش و سن و توانایی ها و استعدادهایش وفق دهد.
یک خطرجدی که بچه ها را تهدید می کند، این کلاس بردن ها است. چون فکر می کنیم که فرزند ما استعداد همه چیز را دارد و حتی دائم هم به کودک القا می کنیم که تو باید همه چیز یاد بگیری تو خیلی باهوشی تو از همه بهتری و... درس است که کودک و در کل انسان استعداد همه چیز را دارد ولی آیا بالفعل هم شده است یا نه؟ موسیقی، زبان، نقاشی ... «هرچی که من نشدم، تو باید بشی!». (ادامه دارد...)
#نشست_تنبیه {قسمت20}
[استادسلطانی]
@nooredideh👈کانال تربیتی نوردیده
وقتی بچه رو از پوشک میگیریم یعنی کنترل ادرارش رو کامل به دست میاره باید یک ماه و نیم دو ماه دیگه منتظر باشیم که این بچه کنترل مدفوع اش را هم به دست بیاره این دوتا همزمان نیست. یه تاخیری داره. اول کنترل ادرار به دست میاد بعد با یه فاصله یک ماه و نیم دو ماه بلکه برای بعضی بچه ها تا سه ماه کنترل مدفوع را به دست می آورند.
این فاصله زمانی فاصله زمانی طبیعی و برای رشده. چون از دو ناحیه بدن باید این کنترل به دست بیاد یکی مثانه و یکی همون قسمت رکتوم مقعد .این دو تا دو جایگاه متفاوت در بدن است و عملکردشان تقریباً جداگانه است و برای همین فاصله زمانی بین این دو برای بچه ها هست که اکثریت مثلاً کنترل ادرار رو زودتر بدست میارن و بعد کنترل مدفوع رو ،پس به بچه ها تو این پروسه از پوشک گرفتن که شروع می کنیم نباید فشار بیاریم و بگیم خب الان که ادرارش رو میگه پس تو این مرحله باید مدفوعشم بگه. نخیر چنین چیزی نیست و ما چنین انتظاری از کودک نداریم.
#پوشک_گرفتن {قسمت3}
#کانال_تربیتی_نوردیده 👇
Join @nooredideh
تحقيقات نشان می دهند بزرگسالانی که از نظر عاطفی از همه نیازمندترند
همان کسانی هستند که در کودکی از والدین خود محبت کافی ندیده اند و
سالم ترین بزرگسالان کسانی هستند که قادرند محبتشان را به دیگران ابراز کنند
زیرا درکودکی، والدینشان به آن ها به صورت بی قید و شرط ابراز محبت کرده اند.
#کانال_تربیتی_نوردیده 👇
Join @nooredideh
دوقلوها را «دوقلوها» صدا نزنید. خانواده ها و اطرافیان هیچگاه این دو کودک را تحت عنوان «دوقلوها» صدا نزنند و اسم های همراه به کار نبرند و مراقب باشند که حتما از اسم بچه ها برای صدا زدنشان استفاده کنند. در واقع شما زمانی که این دو را «دوقلوها» صدا می زنید برایشان یک هویت مشترک می سازید که می تواند به این رابطه آسیب بزند.
مشکل جدی که در این زمینه وجود دارد این است که چون اینها دو نفر هستند ناخودآگاه توجه کمتری از سوی پدر و مادر به هر کدامشان معطوف می شود. طی تحقیقاتی در استرالیا مشخص شده است که اگر به فرض خانواده یی یک فرزند داشته باشد و در طول شبانه روز، ۲دقیقه وقت به او اختصاص بدهد، همان خانواده برای دوقلویشان، تنها ۹ثانیه وقت می گذارند.
اگر یکی از بچه ها بهانه گیری کرد، ابتدا به سراغ کودک آرام بروید! روانشناسان به کودکانی که بهانه گیر هستند نیز اشاره و اظهار می کنند: دوقلوها وقتی مشاهده می کنند یکی از قل ها بمدت طولانی در کنار پدر و مادر می ماند، احساس حسادت می کنند. بنابراین والدین باید توجه کنند که به هر دو کودک رسیدگی کنند. اگر یکی از قل ها، بهانه گیر باشد و بیهوده نق بزند، پدر یا مادر باید ابتدا به سراغ کودکی که آرام است رفته و مدت زمان اندکی را با او بگذرانند و سپس سراغ کودک بهانه گیر بروند. با این کار کودک اول تشویق می شود و کودک بهانه گیر نیز درمی یابد که اگر توجه پدر و مادر را می خواهد باید شیوه دیگری پیش بگیرد.
شما می توانید به تقویت حس فردیت فرزندان تان کمک کنید، با مطمئن کردن آن ها از اینکه دارایی های هر یک به طور مشخص شناسایی شده است. هر یک از آن ها باید چیزی داشته باشند که مال خودشان بدانند حتی اگر یک اسباب بازی، کتاب یا لباس باشد. در سن نوجوانی داشتن اتاق ها و مکان های مجزا برای نگه داشتن اشیای خود بسیار مهم می شود. شما می توانید با ایجاد و تقویت قوانین به حریم خصوصی و دارایی فردی هر یک از آن ها احترام بگذارید.
#دوقلوها {قسمت ۲}
#کانال_تربیتی_نوردیده 👇
join @nooredideh
در بسیاری از خانه‌ها، #رسانه تعیین کنندۀ وقت خواب و بیداری است. بسیاری از سفره‌ها در مقابل رسانه پهن می‌شود.
رسانه گرمای عاطفی روابط را به شدت کم کرده است. ذهن بسیاری از بچه‌ها به قدری گرم رسانه شده که از واقعیت‌های اطراف و حتی نیازهای حقیقی خود غافل شده‌اند.
[استاد عباسی ولدی ]
#کانال_تربیتی_نوردیده 👇
Join @nooredideh
تشویق
تشویق یعنی به شوق آوردن، ایجاد رغبت، راغب کردن. تشویق در رویکرد رفتارگرائی جای بسیار ویژه ای دارد و در کل در غرب مراکز مهدهای رفتارگرایی را مرکز رغبت می نامند. ستاره دادن، جایزه دادن و ... همه تکنیک های رفتار گرایی است. تشویق به شوق آوردن است. تشویق پاداش نیست. به همین دلیل تشویق برای فرآیند عمل است نه برای نتیجه. این حرف خلاف هنجارهای اجتماعی امروز ما است. در صورتی که بچه ها نباید وقتی نتیجه گرفتند تشویق بشوند بلکه در طول انجام فرآیند عمل باید تشویق شوند. بچه ای که در کاری موفق شده خودش از درون تشویق شده.
بچه شاگرد اول شده و معدل 20 آورده، این بچه خودش تشویق شده شما دیگه چرا تشویق می کنید؟ حاضرین: خوب خوش حال میشن! استاد سلطانی: خوب خوش حالی تان را ابراز کنید. تشویق برای طول راه است. اون 9 ماهی که داشت درس می خوند، چه قدر دیدیمش و تشویقش کردیم؟ "داری درس می خونی؟ به به، قربون اون درس خوندنت بشم، چه درسی می خونی؟" این یعنی تلاشت رو دیدم. تشویق برای تلاشه، نه برای نتیجه.
نتیجه اصلاً دست ما نیست؛ بچه 9 ماه زحمت کشیده، شب امتحان آپاندیس می گیره و می ره عمل، این بچه نباید تشویق بشه؟ بهش چی میگیم؟ حالا شهریور برو امتحان بده من ببینم تشویق لازمه یا نه!!! چه قدر در طول سال می گیم: آخر سال کارنامه ات را بیار ببینم دوچرخه برات بخرم یا نه؟!! خوب اگر لازمه که دوچرخه بخرید خوب بخرین، اگر هم لازم نیست پس چرا حرفش را می زنید؟ چه ربطی به کارنامه و غیره داره، چی رو به چی وصل می کنیم؟
تشویق برای تلاش و ایجاد انگیزه برای حرکت است. باز هم گفتیم حرکت، این جا دو تا سؤال مطرح می شود که حرکت در کدام جهت؟ و با کدام مهارت؟ جهت همان اصل و اصول و ارزش ها است که اول جلسه گفتم ولی روی مهارت می خواهم تأکید کنم چون امروزه ما خیلی مواجه با این قضیه هستیم. ما تحت عنوان تشویق گاهی بدترین خشونت را در حق بچه هایمان می کنیم. انگیزه ی زیاد ایجاد می کنیم بدون این که مهارت ایجاد کنیم. چه قدر با بچه هایمان صحبت کلامی می کنیم؟ ادبیات انگیزشی در جامعه ی ما بسیار آسیب زننده است چون مهارت نمی دهد، فقط انگیزه می دهد. (ادامه دارد.. )
#نشست_تنبیه {قسمت19}
[استادسلطانی]
@nooredideh👈کانال تربیتی نوردیده
ما انسانهای عجیبی هستیم!
وقتی به دستفروشی فقیری میرسیم که جنس خود را به نصف قیمت می فروشد با کلی چانه زدن او را شکست میدهیم و اجناسش را به قیمت ناچیز می خریم.
بعد به کافی شاپ لوکس شخص ثروتمندی میرویم و یک فنجان قهوه را ده برابر قیمت نوش جان میکنیم و انعامی اضافه نیز روی میز میگذاریم و شادمانیم.
شادمانیم که فقیران را فقیرتر میکنیم.
شادمانیم که ثروت مندان را ثروتمند تر میکنیم.
#کانال_تربیتی_نوردیده 👇
Join @nooredideh
سن واقعی از پوشک گرفتن تقریباً دو سال و سه ماه، دو سال و ۴ ماه. یعنی اتمام و پایان دو سالگی باید اتفاق بیفته، یک تا دو ماه حتی تا ۳ ماه بگذره و ما اقدام کنیم به از پوشک گرفتن. پس این سن واقعی است و حتما این سن رو دقت کنید تا به بچه ها فشار نابجا ونا مناسب نیاریم. چون وقتی که خودمان عجله می کنیم برای پوشک گرفتن این پروسه رو به هم میزنیم. اصلاً طبیعی اینه که بچه ها تو سن دو سال نیم کنترل ادرار خودش را به صورت کامل به دست میاره، تازه همین هم سن همه بچه ها نیست. مثل راه رفتن مثل دندان دراوردن ما چطور الان همه به این نتیجه رسیدیم که درسته میگن بچه ها تا قبل از یکسالگی راه می روند ولی مثلاً ما بچه‌هایی داریم به صورت موردی که در سن ۱۴ ماهگی راه می رن. ۱۵ ماهگی راه میرن. قبلش تو مرحله چهار دست و پا هستن. آیا ما به این بچه‌ها فشار میاریم؟ هممون متفق القول هستیم که نباید به بچه فشار آورد.
این سن دو سال نیم که میگیم کنترل ادرار به دست میاد این هم به همان صورته. اگه بچه ای دو سال و ۷ ماه دو سال و هشت ماهش بود و هنوز کنترل ادرار شو به دست نیاورده ما هیچ اصرار و فشاری نباید بهش بیاریم که چرا این اتفاق نیفتاد. چرا چون سن کنترل ادرار برای هر کودک متفاوته. این را به عنوان یک قانون باید بپذیریم مثل راه رفتن مثل دندان درآوردن. آیا ما همه بچه ها توسن شش ماهگی دندان در میان ؟یا تو سن هفت ماهگی؟ نه. بر اساس ژنتیک، تغذیه و خیلی چیزهای دیگر ممکنه این تغییر کنه. بچه ای ممکن تو شش ماهگی دندون در بیاره و ممکنه بچه ای تو نه ماهگی یه یه دوتا دندون دربیاره و ما این را می پذیریم.
این هم که کنترل ادرار و اینکه حتماً تا سن دو سال نیمی بچه باید از پوشک گرفته بشه این یه قانونیه که ما خودمون میذاریم و یه قانون ذهنی از خودمانه و قانونی نیست که علم ثابت کرده باشه و یا عرف ویا کسی روش اصرارداشته باشه. ما توی این سنین یعنی تو سن دو سال و سه ماه دو سال و چهار ماه سعی میکنیم شروع کنیم که تا قبل از سن سه سالگی به امید خدا تمام بشه این پروسه و اصرار به عنوان قانون که باید حتماً این اتفاق بیفته رو کنار میذاریم.
#پوشک_گرفتن {قسمت2}
#کانال_تربیتی_نوردیده 👇
Join @nooredideh
شاگرد اول بودم، پدرم یادم داده بود، که من همیشه درس بخوانم، وقتی مهمان می آید زود بیایم سلام کنم و بروم! آرام آرام مهمانهای ما خیلی کم شدند چون مادرم غیر مستقیم گفته بود حواس مرا پرت می کنند!
عیدها همه اش خانه بودیم و من نمی دانستم سیزده بدر یعنی چه ؟
وقتی مدرسه می رفتم، پدرم خودش مرا می رساند آخه مادرم گفت بود نکنه توی سرویس مدرسه حرف بد یاد بگیرم.
پدرم مرا خیلی دوست داشت! وحتی می گفت زنگ تفریح به حیاط نروم !چون ممکن است بچه ها دعوایم کنند !
ومن نه تنها زنگ تفریح مدرسه که تمام زنگهای تفریح عمرم را در اتاقی درس خواندم ! مایه افتخار پدر بودم ! شاگرد اول !
وقتی پدر مرا به مدرسه می رساند شیشه ی اتومبیل را بالا می زد که مبادا حرفی بشنوم ومن تا مسیر مدرسه ریاضی کار می کردم!
وقتی سر سفره می آمدم باید به فیزیک فکر می کردم چون پدرم می گفت نباید لحظه ها را از دست بدهم !
چقدر دلم می خواست یکبار برف بازی کنم، اما مادر پنجره را بسته بود ومی گفت پنجره باز شود من مریض می شوم
من حتی باریدن برف را هم ندیده ام !
من همیشه کفشهایم نو بود چون با آنها فقط از درب مدرسه تا کلاس می رفتم !!من حتی یک جفت کفش در زندگی ام پاره نکردم و مایه افتخار پدرم بودم!
من شاگرد اول تیزهوشان بودم ! تمام فرمول های ریاضی وفیزیک را بلد بودم
ولی نمی توانستم یک لطیفه تعریف کنم !
و حالا یک پزشکم ! چه فرقی دارد تو بگو یک مهندس ! پزشکی که تا الان نخندیده است، مهندسی که شوخی بلد نیست!
من نمی دانم چطور باید نان بخرم! من نمی دانم چطور باید کوهنوردی بروم!
با اینکه بزرگ شده ام اما می ترسم باکسی حرف بزنم ! چون ممکن است حرف بد یاد بگیرم !
من شاگرد اول کلاس بودم ! اما الان نمیدانم اگر مثلا مراسم عروسی دعوت شوم چگونه بنشینم، اگر مراسم عزاداری بروم چه بگویم !
همسایه مان برای ما آش نذری آورده بود نمی دانستم چه اصطلاحی بکار ببرم
یک روز باید بنشینم برای خودم جوک تعریف کنم ! یک روز باید یک پفک نمکی را تا آخر بخورم ! یکروز می خواهم زیر برف بروم ! یک روز می خواهم داد بکشم ، جیغ بزنم !من شاگرد اول کلاسم اما از قورباغه می ترسم ، از گوسفند می ترسم ، مایه افتخار پدر حتی از خودش هم می ترسد !
راستی پدرها ومادرهای خوب و مهربان به فکر شاگرد اول های کلاس باشید
و اگر مادرم را دیدید بگویید پسرش شاگرد اول کلاس درس و شاگرد آخر کلاس زندگی است!!!
#کانال_تربیتی_نوردیده 👇
join @nooredideh
#دوقلوها {قسمت اول}
از زمانی که دوقلوها یا چند قلوها متولد می شوند مردم آن ها را مقایسه و کلیشه ای می کنند. کدام یک بزرگ ترند؟ کدام شان آرام تر است؟ کدام قوی تر است؟ کدام یک رشد بیشتری داشته؟
مقایسه می تواند تاثیری منفی در دیدن فرزندان تان به طور جداگانه داشته باشد. این نه تنها دیدگاه دیگران بلکه دیدگاه آن ها نسبت به خودشان را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. افراد دیگر به اندازه کافی این مقایسه را انجام می دهد. وظیفه شما ایجاد عزت نفس در آن ها است.
برای هر یک از فرزندان تان تک به تک وقت بگذارید. کودکان در تمام مراحل و سنین دوست دارند تا توجه انحصاری والدین شان را داشته باشند. به هر حال دوقلوها و سه قلوها مجبورند وقت و توجه والدین شان را برای بیشتر زندگی شان تقسیم کنند. پس فرصت هایی برای تک تک آن ها ترتیب دهید.
حتی الامکان از نامیدن فرزندان تان با عنوان «دوقلوها» یا «سه قلوها» خودداری کنید. اگر شما تشخیص دهید که کودکانی جدا هستند آن ها نیز خواهند بود. نامیدن نام های فرزندان تان به جای اینکه فقط بگویید «دوقلوها بیایید» تلاش زیادی می خواهد، اما این کار احترام به فردیت آن ها را نشان می دهد و با متانت دیگران را نیز تشویق می کند تا همین کار را بکنند.
به طور جداگانه پاداش دهید یا تنبیه کنید. تنبیه بر مبنای همه برای یکی و یکی برای همه آسان است، اما به خاطر داشته باشید که هر چند آن ها اغلب مانند تیم دوقلویی اقدام می کنند، ولی شما باید نقش هر یک را جداگانه شناسایی و مورد خطاب قرار دهید.
همان گونه که فرزندان تان بزرگ می شوند آن ها را تشویق کنید تا فعالیت ها و علایق فردی را دنبال کنند. هر کودکی نیاز دارد تا دنبال علاقه خاص خودش برود. شاید یکی در کلاس های هنر شرکت کند، در حالی که دیگری اهل ورزش است. البته اگر دوقلوها هر دو به یک رشته خاص علاقه دارند آن ها را به زور از هم جدا نکنید.
چندقلوها اغلب بهترین دوست های یکدیگرند. این رابطه خاص باید گرامی داشته، پرورانده و حرمت گذاشته شود. اما فرزندان تان را تشویق کنید تا روابط دوستانه خودشان را به روش های سالم گسترش دهند و دوستی های جدا و روزهای بازی جداگانه را تشویق کنید.
از تحمیل معیارهای نابرابر دوقلوها یا سه قلوها اجتناب کنید. هر چند آن ها ممکن است یکسان به نظر برسند و عمل کنند اما افرادی مختلف با نیازها، توانایی ها و ضعف های متفاوت هستند.
#کانال_تربیتی_نوردیده 👇
join @nooredideh
تصور کنید خانه تان آتش گرفته و شما دو لیوان در دست دارید؛ اولی آب و دومی نفت، کدام لیوان را روی آتش خالی می کنید؟
داد زدن، تهدید کردن، تمسخر، توهین و تحقیر کردن، انتقاد کردن، کتک زدن، قهرکردن و محروم کردن کودک مانند لیوان نفت دردست شما باعث شعله ور شدن آتش خشم شما و فرزندتان خواهد شد .
اما همدلی، درک متقابل، احترام، عشق، گوش دادن، آموزش دادن امیدوار بودن، آرام بودن، مدیریت رفتار خود را داشتن همان لیوان آبی است که نه تنها آتش را خاموش می کند، که به شما توانایی حل مشکلات را خواهد داد .
فراموش نکنید شما قدرت انتخاب دارید.
لیوان آب را انتخاب می کنید یا لیوان نفت را؟
#کانال_تربیتی_نوردیده👇
Join @nooredideh
چند نکته در مورد تنبیه :
🔸 تنبیه برای تخلیه ی عصبانیت های والدین نیست. ما از دست روزگار و همسر دلخور هستیم، سر فرزندمان تلافی درمی آوریم.
🔸 تنبیه برای بازدارندگی است نه برای ایجاد انگیزه. می خواهیم فرزندمان لباس بپوشد، "پاشو لباستو بپوش" باید به او انگیزه بدهیم که پاشه و لباسشو بپوشه. برای این که کودک حرکت کنه و کاری را انجام بده، تشویق لازمه. با تنبیه نمی توانیم انگیزه ایجاد کنیم بلکه تنبیه اجبار ایجاد می کند، "بلند می شی یا بلندت کنم!"، "میام خدمتت می رسم ها" تنبیه چه صحیح و چه غیر صحیح برای ایجاد حرکت نیست؛ برای بازدارندگی است.
🔸تنبیه باید متناسب با عمل باشد. یک دلیل این که جرم در جامعه زیاد است اینه که مجرمین خودشان را بستان کار می دانند. تنبیه های خشونت آمیز و کیفرهای بی دلیل، بچه ها را طلب کار بار می آورد. یک مجرم میگه که من یک خلافی کردم، فوقش 6 ماه زندانی بشم پس چرا 2 سال برام نوشتند حالا من یک سال و نیم از جامعه طلب دارم.
تنبیه های خشونت بار بچه ها را می برد به سمت خلاف بیشتر چون آن ها را به سمت درک مظلوم سوق می دهد. به یاد دارید که گفتم درک مظلوم بسیار خطرناک است. وقتی این درک از یک حدی بالاتر می رود، این شخص خودش را از خانواده و بعد از جامعه طلبکار می داند در نتیجه بدتر می کند.
🔸 در تنبیه با بچه ها حساب نسیه نداشته باشیم. تنبیه مال کاری است که در این لحظه اتفاق افتاده. اگر کاری خلاف ارزش است، همان موقع واکنش نشان بدهید. اگر نمی توانید فراموشش کنید. یک روز از صبح بلند شده اید کودک چندین بار از ارزش ها عبور می کند، شما هم حالتان خیلی خوب است و می گید ولش کن بچه س دیگه، اشکالی نداره؛ بچه ادامه میده تا ظهر میشه حالا ممکنه که از موضوعی ناراحت شده باشید یا فامیل شوهر زنگ می زنند و می خوان امشب بیان منزل شما دیگه کلی بهم می ریزید، همسرتان تلفن می کند یکسری با او دعوایتان می شود و در همین موقع بچه یکی از اون کارهایی را می کند که از صبح انجام داده و شما هیچی نگفتید؛ حالا گیرش میارید که بیا این جا ببینم این از صبحت این هم از ظهرت اون هم ازدیروزت و اون هم از فلان روزت و از هفته ی پیش و اون از عمه هات و این هم از بابات و خلاصه هر چی دق و دلی دارین سر بچه ی بیچاره خالی می کنین؛ بچه هم می مونه که اصلاً موضوع چیه؟ این حرفا چیه؟ برای بچه ها حساب نسیه باز نکنید اگر باید تنبیه بشه همان موقع انجام دهید وگرنه ولش کنید و دیگه اصلاً بهش فکر هم نکنید.
🔸 یادتان باشد که تنبیه و تشویق در حوزه ی رشد نیستند. یک نقش بسیار کوچکی دارند و خود تربیت هم نقش بسیار کوچکی دارد و نقش تنبیه و تشویق کوچک تر از تربیت هستند.پس این قدر مسئله ی تنبیه و تشویق را در زندگی بچه ها بزرگ نکنید. زندگی عرصه ی زندگی کردن است. عرصه ی تعامل، ارتباط، با هم بودن، لذت بردن و رشد کردن و دوستی و محبت و خلاقیت است. تنبیه و تشویق هم جای خودش را دارد.نه باعث رشد می شوند و نه باعث شکوفایی خلاقیت. زندگیتان را به عرصه ی این دو تبدیل نکنید. (ادامه دارد...)
#نشست_تنبیه {قسمت18}
[استادسلطانی]
@nooredideh👈کانال تربیتی نوردیده