درسته جناب اردی‌بهشتی ؛ کاملا درسته .

نخِ تسبیحِ شیخ پاره شد از بس که استخاره گرفتم که بگویم دوستت دارم یا نه . . که بگویم با نگاه به چَشمانت سفر میکنم به مستیِ آن شبِ شهریورماه یا نه . . که بگویم از دلهره‌یِ دلم هنگام شنیدن آوایِ صدایت یا نه . . که بگویم از خماریِ چشمانت ، از بویِ سیگارِ بهمنِ بینِ لبانت ، از صدایِ بمِ مردانه‌ات یا نه؟ بگویم یا پنهانشان کنم؟ - قطعه‌ای به وسعتِ یک دقیقه و پنجاه و یک ثانیه نوازشِ روح -

- رُبما الحل عناق طويل چاره‌اش شاید آغوشی طولانی باشد . .

- بلیط تهران , نجف - خوشبحال اون "۴ نفری" که قراره بشینن رو "اون ۴ صندلی باقی مونده" . عزیزتی ؛ دلتنگیم . فاطمیه شده ، دلتنگ‌تریم . تصدقتون ، یعنی نمیشه چشمامونو ببندیم وقتی باز کردیم تو ایوون طلا باشیم در حالی که داریم روضه مادر گوش میدیم؟ . واقعا یعنی نمیشه؟ .

اگر تمام واژه‌های حزن‌آلود‌ جهان را هم به کار ببندم ؛ نمی‌توانم در وصفِ غمِ این قطعه ، حتی کلمه‌ای بنویسم .

این روزا فقط باید رفت پیش پدر و از غم نبودن مادر گفت؛ باید بریم توی آغوش پدر و بگیم چه رنجی از نبودن مادر به قلب‌هامون وارد شده. هیچ جایی به غیر از خونه‌ی خود پدر نمی‌تونه این غم رو تسکین ببخشه ...

تصورِ شرحِ این غم در نجف با صدای مداحی‌ ، همهمه زائرها ، خنکایِ سنگ‌فرش‌هایِ حرم ، و زمزمه‌یِ "کلمینی" . . اشک . غم . استیصال .

ولی ما با روضه میخ و پهلویِ‌شکسته از بچگی تو روضه‌ها بزرگ شدیم . قد کشیدیم ، گریه کردیم و اشکامونو با گوشهِ چادر سیاه مامانمون پاک کردیم . بعد شما بین حرفاتون به راحتی بیانش میکنید و از تکرارش حرف میزنید؟ چطور میتونید انقدر "وقیح" باشید؟ .