کو که سامان بدهد این همه ویرانی را؟ - حسین منزوی .

کوچه مرویِ تهران ؛ تماماً قهوه فروشی و شکلات فروشیِ . و وقتی وارد اون منطقه میشی بوی اینا میپیچه توی تک تک سلولای بدنت>>>> .

-اَللّهُمَّ‌عَجِّل‌لِوَلیِّکَ‌الفَرَج.

آرزو؟ . ننوشتم شاید ، حرف نزدم ، گوش نکردم . فقط خیره شدم به واژه‌ای به اسم "امید" . می‌دونی . . گاهی وقتا آدم انقدر ناامیده که میخواد حتی از کلمه های پوچ و تُهی هم برای خودش امید بسازه ، که بتونه به زخم زانوهاش التیام ببخشه . . حق داری اگه با واژه‌هام آشنا نباشی ، چون تاحالا سردرد اَمونتو نبریده ، خستگی تو مردمک چشمات جا خوش نکرده ، تو اوج ناامیدی به خودت امید واهی ندادی ، با دستِ راستت دست چپتو نگرفتی و بگی اروم باش من هستم . کنار خیابون تو سرما با چشمای اشکی ننشستی و به مردم نگاه نکردی . حالا لمس کردی حرفامُ؟ این‌چُنین غمگین بودن مستحقِ بنظرت؟ بیا امشب خاک روی جسم و روحتُ بتکون ، و دست اطرافیانتُ محکم بگیر و بهشون بگو اگه بازم هیچی درست نشد ، بازم کنارشونی . بیا و امشب براشون آرزو کن . . آرزویِ این که هیچوقت خطِ لبخندشون کم‌رنگ نشه و جاشو به غم نده . . - لیلة‌الرّغـائب .

حواست بهش نبود و بین روزمرگیات گمش کردی ، یا تو لحظاتش بودی و بازم از دستش دادی؟ دوتاشون جای خالی رو به رخ می‌کشه . ولی غمِ نبودنِ خط اول ؛ و غمِ نبودنِ خط دوم کجا . .

ولی تو هیچوقت قرار نیست بفهمی که این دل ؛ چقدر بعضی وقتا برات "بی‌قراری" میکرد . .

شب؟ راهی برای رسیدن به جُنون . .

این ساعت ایتا ، سکوت مطلق میشه ، و هیچ شباهتی به ایتایِ ساعتِ ۵ عصر نداره . .

از فکرایِ بیداری ، فرار میکنم و به خواب پناه میبرم. بعد تو همین خواب ، باز تورو میبینم. چهرتُ. طرح خنده‌هاتُ. چشماتُ . . فقط بهم بگو دیگه از خواب به چی پناه ببرم که اونجا نبینمت و یادت نیفتم؟.