رهـا رهـا رهـا.

زودتر از دستانش ؛ غمش را در آغوش کشیدم. میدانستم از انتظار ِ وقوع ِ احتمال‌ها خسته‌ است ، پس برایش از اطمینان‌ها گفتم. هر چه گرد و غبار غم را از روی شانه‌هایش می‌تکاندم ، باز هم با انبوهی از خاکستر مواجه میشدم. نمیدانم. شاید ساختمان پلاسکویی در قلبش ویرانه شده بود و خبر نداشتم. ربعی از ساعت در سکوت سپری شد ، قدم برداشتم. در لاله‌یِ گوشش زمزمه کردم : "دنیا وفا ندارد ای نور ِ هر دو دیده" آرام لبخند زد. چای دارچین را از دستم گرفت. در آن لحظه بود که فهمیدم مثل ِ همیشه ؛ هجوم کلمات و سلاح سکوت ، دائم‌الدوا و نجات‌دهنده‌‌ترین تجویز ِ دنیا هستند . .

به قول مولانا : نیست نشانِ زندگی تا نرسد نشانِ تو.

یوسف من! پس چه شد پیراهنت؟

از روزی که بویِ پاییز میداد. ؛ طهران. خیابانِ شریعتی. کافه‌ مس.