صدای ترانه‌ای غمگین در رادیو شنیده می‌شود، و من به چیزی غیر تو فکر نمی‌کنم. زنده ماندن در روزهایی که این قدر از تو دور افتادم کار آسانی نیست... - ناظم حکمت.

Back to the old ones.

با یک عالمه مرغ دریایی خوش نوایِ جنوبی، از تویِ دل دریا، یارُم آوردن...

و اما عزیزِ من. تو لایق تمام آغوش‌هایی بودی که ازت دریغ شد و تنهایی دستات رو دورِ خودت، حلقـه کردی.

غم یه موهبته. وقتی باهاش روبه‌رو شدی، ازش فرار نکن.

خاطرات در لوکیشن‌ها نفوذ می‌کنند، در ثانیه‌هایی معلّـق و بی‌انتها.... ؛ از اولین روز آذرمـاه. بندر انزلی.

کنار خلیج‌ نشستم و چشم دوختم به سیاهی ِ دریا. به پهنای ِ امواج و نقش ماه روی آب. فانوس دریایی روشنه و هر از گاهی مردمک چشمم‌ رو هدف میگیره. سوز صدایِ سرنا ونی "ساز محلی" گوش‌هام رو‌ در آغوش کشیده و چشمم قفل مونده روی جنازه‌یِ ماهی که افتاده لب صخره بیرون از آب. ماهیِ کوچکِ بی‌پناه که از وطن‌ـت دور افتادی. تو جات‌ بین تموم اون صدف‌های سفید بود. دقیقا در ژرفایِ اقیانوس... تو برای نفس کشیدن روی صخره‌های این ساحل نبودی. اما دلتنگ کی شدی که خودتو پرت کردی بیرون از آب برای پیدا کردنش؟ چه کورسویِ امیدی رو دیدی اینجا؟ کدوم روزنه نوری به چشم‌ـت خورد؟ صدای خالو میاد که داره از روی لنج میخونه و به تو فکر میکنم. به تویی که برای تسکین دل‌تنگیت‌، حتی آروم گرفتنِ همیشگی مثل ماهی روی صخره هم، جواب نیست... [ شطحیات‌ـی از نیمه شبی که گذشت ]

آسمونِ پنبـه‌ای.

عالم همه یغمایِ تو، خلقی همه شیدایِ تو آن نرگس رعنای تو آورده کیش کافری...