تصورِ شرحِ این غم در نجف با صدای مداحی‌ ، همهمه زائرها ، خنکایِ سنگ‌فرش‌هایِ حرم ، و زمزمه‌یِ "کلمینی" . . اشک . غم . استیصال .

ولی ما با روضه میخ و پهلویِ‌شکسته از بچگی تو روضه‌ها بزرگ شدیم . قد کشیدیم ، گریه کردیم و اشکامونو با گوشهِ چادر سیاه مامانمون پاک کردیم . بعد شما بین حرفاتون به راحتی بیانش میکنید و از تکرارش حرف میزنید؟ چطور میتونید انقدر "وقیح" باشید؟ .

احساسات من تو زندگیم : :)))))))))) .

-اَللّهُمَّ‌عَجِّل‌لِوَلیِّکَ‌الفَرَج.

به انضمامِ عطرِ یاسِ روضه .

- سلام مادرِ سادات . حالِ الانِ من ذره‌المِثقالیه از احوالم تو روضه‌هاتون وقتی روضه در و پهلویِ شکسته رو شنیدم . . همون دل‌سوختگی، همون ناتوونی، همون غم همون مظلومیت . . همون مظلومیت . . همون مظلومیت . . چطور شرح بدم این جنونِ لحظات رو ، که حق مطلب غمِ قلبم ادا بشه؟ خانوم جان . . من همون جایی که با شنیدن "کلمینی" قطرات اشک روی صورتم جا خوش کرد ، فهمیدم هنوزم میتونم به قلبم برای بهتر شدن و پس زدن سیاهیاش اعتماد کنم . . و از اونجا تکوندن دلمو سپردم دست خودتون مادرِ پهلو شکسته‌یِ ما . عریضه‌نامه‌ام طولانی شد ، فقط خواستم عرض ارادتی کنم خدمتِ شما .

الان که فکر میکنم میبینم آقای مرتضی آوینی ؛ شما قشنگ‌ترین تشبیه از زندگی رو گفتید : - سیاره‌یِ رنج‌ها . چقدر دقیق . چقدر وصفِ‌‌حال .

هروقت عزیزجون دلتنگ حاج‌آقا خدابیامرز میشد ، تو چشماش اشک حلقه میزد . می‌گفتیم عزیز ؛ الانه که از چشمات بارون بیاد . دست میکشید به موهامون ، همون‌جوری که داشت نریختن اشکایِ چشمشو کنترل میکرد ، می‌گفت نه ننه ؛ نه دورت بگردم . هوا آلودس غبار داره ، رفته تو چشمم اینجوری شده. الآنم هوای تهران همینه . نُه میلیون آدمِ دلتنگِ دلگیرِ دلسوخته تو این شهرن ، که تو چشماشون قطرات اشک آهسته میرقصه و وقتی نگاهشون می‌کنی ، آروم بهت لبخند میزنن و میگن خیلی هوا آلوده‌ شده‌ها . . - تهرانِ محزونِ آلوده‍ِ من .

- فکر نمیکنی ما همدیگر را ؛ جایی دیگر دیده باشیم؟ جایی میانِ یک موسیقی؟