از روزی که بویِ پاییز میداد. ؛ طهران. خیابانِ شریعتی. کافه‌ مس.

چند قدمی آن طرف‌تر ایستاده بود و داشت آدرس گیرنده را با جزئیات برای مسئول تحویل بسته‌ها می‌گفت تا روی جعبه‌اش ثبت کند. اطلاعاتش که تمام شد. زمزمه کرد لطفاً در گوشه و کناره‌یِ جعبه ، همان نزدیکِ نام گیرنده ، بنویسید : "‏تو زیباترین حزن من بودی. عزیزترین زخمم بودی. و این که با افعال گذشته از تو یاد می‌کنم، غم‌انگیزترین شکل دل کندن است که برگزیده‌ام.‏ و حالا ته مانده‌یِ خاطراتمان را برایت پس فرستاده‌ام".... ؛ از آخرین روز مردادماه و برشی از مکالمات شنیده شده در اداره پست.

از چند فرسخیِ رشت ، بوی "زندگی" میاد.

دو بامداد و همون عادتِ همیشگی ؛ این حاشیه نویسی‌های گوشه صفحات کتاب درسی از تراپی هم بهتر جواب میده. میگی نه؟ خب امتحانش کن نورِ هر دو دیده.

دانی که چیست دولت ؟ دیدار یار دیدن. ولی ندیدن بهتر از نبودنشه. " سیگار داری؟! "

سپس ببوس و بچرخانم.