آدمی به مرور آرام میگیرد، بزرگ می شود ، بالغ می شود و پای اشتباهاتش میایستد. گذشتهاش را قبول میکند، نادیدهاش نمیگیرد، میفهمد که زندگی یک موهبت است، یک غنیمت است یک نعمت است و نباید آن را فدای آدمهای بیمقدار کرد! اصلا از یک جایی به بعد حال آدم خودش خوب می شود...