بی وقفه احساس بیهودگی میکنم از ساعتی که بیدار می‌شوم تا آخرین لحظه ای که هوشیارم زندگی خالیست ، کلمات متظاهر و پوچند حادثه ها بدون دلیل و بهم ریخته به نظر می‌رسند بی وقفه احساس بیهودگی میکنم زیبایی برف های تازه ، نظم قدم های کلاغ روی یخ ، نفس متراکمم که مثل شبح کوچکی از دهانم خارج می‌شود هیچ چیز حیات را در وجودم برنمی انگیزد (نمی نویسم؛ نمی نویسم و احساس بیهودگی میکنم )

این زیباییِ معصومانۀ برف ،

و الآن یأتی الحزن

و حالاست که غم می آید

مأ الذی یفعل الناس العادیون عندما یحزنون؟

و وفاداریِ تو به این غم

″ که رمان نویسان همواره در حال تکرار خود هستند″

پایان ها پایان ها پایان ها