نزد ملت ارمنی از قدیم آفتاب به منزله سرچشمه نور و گرمی و سمبول زندگی تلقی شده و مورد پرستش و تقدیس قرار گرفتهاست. در زبان ارمنی به خورشید «آرِوْ»، «آرِگاک» گفته میشود و در ارمنی باستان «آرپی». کلمه آرِوْ به واژه راوی در زبان سانسکریت بسیار نزدیک است کلمه آرِگاک مرکب از دو کلمه آرِگْ و آکِنْ است که به معنی سرچشمه گرما و نور یعنی همان زندگی است.
در روستاهای واچاگان، ماما زمانی که ناف بچه را میبرید اگر نوزاد دختر بود ناف را در گوشه خانه دفن میکرد تا او خانهدار بار آید و اگر پسر بود ناف او را در اصطبل دفن میکرد تا او در آینده دامپرور قابلی شود. سپس نوزاد را بغل میکرد و به پشت بام میرفت و در آنجا دور میزد و کودک را به قصد معرفی و درخواست پناه و موفقیت برای او، به آفتاب نشان میداد. از آن پس آفتاب به منزله پشتیبان کودک بود و علامت زندگی و نفس وی محسوب میشد.
ماه در باور ملت ارمنی خواهر خورشید بحساب میآمد و مورد پرستش قرار میگرفت. پرستشگاههای آفتاب و ماه در پایتخت ارمنستان باستان قرار داشته و مردم براساس مراسم خاصی که جزئیات آن معلوم نیست دعا و نیایش به پیشگاه این ایزدان به عمل میآوردهاند.
ارمنیان به ماه نو، «ماهیک» (هلال)، میگفتند و از مهکان (نام یکی از ماههای تقویم ارمنی) ساخته شدهاست. درخواست کمک از ماه، در سحر و جادو میان ارمنیان مرسوم بودهاست. در اولین شبی که قرص ماه کامل میشود از ماه چشم بر نمیدارند و مدتی به آن نگاه میکنند تا آرزوهایشان برآورده شود. همچنین ماه، روزی دهنده تمامی گیاهان بهشمار میرفتهاست. خورشید و ماه فرزندان خداوند هستند. خورشید دختر و ماه پسر است.
#legends
