اطلاعیه مهم: دبیرخانه همایش بین المللی مخطوطات مشرق زمین اعلام می‌کند: با توجه به درخواست عده ای از اساتید و دانشجویان مبنی بر تغییر تاریخ نشست ترکیه برای فصل و تاریخی مناسبتر ، و نیز شرایط حساس نزدیک بودن به انتخابات در ترکیه و عدم آمادگی لازم مراکز علمی، نشست اسفند ماه به تابستان سال آینده تغییر کرده است. ضمناً برگزاری نشست ایران در اردیبهشت ماه سال آینده به قوت خود باقی است، و مهلت ثبت نام در همایش، ۱۵ بهمن، و مهلت ارسال اصل مقالات طبق جدول اعلام شده در ۲۰ بهمن ماه پایان می‌یابد.

قابل توجه علاقمندان به شرکت در همایش بین المللی مخطوطات مشرق زمین: امکان ثبت نام در سایت همایش فقط تا روز ۲۰ بهمن، فراهم خواهد بود. www.orientalconferences.ir بنابراین لازم است: ۱. صاحبان مقالات که چکیده ارسال کرده‌اند ، متن نهایی مقالات را ارسال کنند و پس از اعلام نتیجه، ثبت نام را نهایی کنند. ۲. کسانی که قصد حضور در نشست‌های ایران یا ترکیه را بدون ارائه مقاله دارند، ثبت نام را در سایت همایش انجام داده و هزینه مربوطه را تا ۲۰ بهمن واریز نمایند. برنامه ریزی برای هرگونه سفر، اسکان و غیره فقط بر مبنای ثبت نام شدگان انجام می‌پذیرد. طبعاً هزینه های سفر، طی تور علمی و مناسب، به هنگام، اعلام خواهد شد. ۳. پیشنهاد انتشار کتابهای مناسب همایش، تا پایان اسفند سال جاری، امکانپذیر است. دبیرخانه همایش از هرگونه پیشنهاد که موجب رونق این رهاورد علمی شود استقبال می‌کند.

برنامه‌های علمی همایش بین المللی مخطوطات مشرق زمین همچنان مستمر است. گرچه فرصت ثبت نام در همایش به پایان رسیده و دبیرخانه در حال جمع بندی مقالات واصله است، اما به زودی نشست‌های علمی دیگری اعلام خواهد شد. با ما همراه باشید.

نشست علمی «ضرورت احیای نسخ خطی و میراث کهن اسلامی» با همکاری دو همایش بین المللی در قم برگزار میشود. چهارشنبه ۱۰ اسفند ۱۴۰۱ در سالن کنفرانس مجتمع آموزش عالی زبان و فرهنگ شناسی قم

استاد بزرگ و فرزانه، عبدالله انوار هم از میان ما رفت. بی شک همه ما میرویم. تنها خرسندی درباره این دانشی مرد، این است که ۲۴ آذر همین امسال، آخرین جشن بزرگداشت او را برگزار کردیم. از نزدیک او را دیدیم و به یک عمر تلاش ستودنیش تعظیم کردیم... تا کمتر افسوس بخوریم.... آخرین سخنانش در جمع شمار دیگری از بزرگان را در تالار وحدت شنیدیم. چه بیاد ماندنی دست در دست او فشردن و بر روی سن قدم زدن... مرارتهایی در برپایی آن مراسم دیدیم که همچنان ادامه دارد... اما وقتی لبخند رضایت او و سایر بزرگان نام آور را - که خداوند سالهای دراز ما را از نعمت وجودشان متنعم بدارد - دیدیم و از نزدیک حسشان کردیم، اکنون هیچ تلخی محسوس نیست... روحش شاد و یادش گرامی باد. --------------------------- تابلویی که مشاهده میشود حاوی تمبر یادبود مراسم تجلیل از نام آوران ایران است که ۲۴ آذر ۱۴۰۱ با حضور استاد عبدالله انوار، در تالار وحدت، تقدیم ایشان شد. https://www.instagram.com/p/CplbmwVPJ50/?igshid=MDJmNzVkMjY=

پیام تسلیت دبیرخانه همایش بین المللی مخطوطات مشرق زمین در پی درگذشت استاد عبدالله انوار https://www.orientalconferences.ir/fa/?newsID=94

در رثای استاد احمد سمیعی گیلانی. اثر طبع دبیر علمی همایش بین المللی مخطوطات مشرق زمین، دکتر علی حیدری یساولی *********** دردا که خزان زد به گلستانِ معانی آوَخ که فرو ریخت بهارانِ 'معانی افسوس، نه بشکست یکی پایه ی معنی بگسَست ز هم جمله ی ارکانِ معانی شد قولِ مَلِک تازه، دریغا که: برفتند از مُلکِ ادب، حُکم گذارانِ معانی'' دل سوخت ز بیدادِ جهانی که به در کرد از پیکرِ آثارِ هنر ، جانِ معانی فریاد که گُم گشت هم از کفِّ معارف آن گوهرِ بی قیمتِ میزانِ معانی کم شد ز سرِ کِشته ی لب تشنه ی الفاظ آن نَم نَمِ بی منّتِ بارانِ معانی از دیده ی پُر آبِ سخن رفت به یکبار آن شوکت و شور و شرف و شانِ معانی آه آن خِرد و خامه و اخلاق، خدایا آخر ز چه برچید همه خوانِ معانی؟ خاموش شد آن شمعِ فروزنده ی دانش نی شمع که خورشیدِ فروزانِ معانی زد خرقه ی صد ساله ی قالب''''به دَمی چاک هم یکسره رَه بُرد به عرفانِ معانی شد تا ابد آن پیرِ ادب، معتکف آری در خانقهِ زاهدِ گیلانِ معانی''' سوگ است ازین پس غزلِ خواجه که بگسست شیرازه ی اشعار ز دیوانِ معانی ویراست ز آغاز چو خط خطِّ دفاتر خود شد به متون، نقطه ی پایانِ معانی''''' برتافت رخ از طفلِ نگارش، پدرِ بَخت کو فرّهِ فرهنگ نگارانِ معانی؟'''''' لالاییِ عذرای زبان، سوگ شد اینک: ای آه مسیحای زباندانِ معانی! بنگر تو ز هجرانِ جگرسوزِ سمیعی بر گَردِ رخ و زلفِ پریشانِ معانی کُن جامه ی حسرت به تن ای لفظ اَزیرا دیگر نرسد دست به دامانِ معانی اِی وای زبانِ دَری ای وای سمیعی اِی وای ازین فُرقتِ اَقرانِ معانی گر کاشفِ حُسنِ سخن انگشت شمارنَد چون او نکند کشف، دگر، آنِ معانی ای وای که بر مَرکبِ همّت زد و بگذشت خوش، گویِ مَعالیش به چوگانِ معانی پاکیزه تر از آرزوی آب، شد از چرخ عمری چو شنا کرد در عمّانِ معانی''''''' صد نخل، نشانی ز ثمربخشیِ فضل است بر سینه ی فرماندهِ میدانِ معانی'''''''' آه از پیِ انوار روان گشت سمیعی کآن بحرِ معارف بُد و این کانِ معانی''''''''' افتند، یَساوُل! همه از رَخشِ قوالِب باشند اگر رستمِ دستانِ معانی جاوید بُوَد نامِ جهانگیرِ سمیعی تا هست کهن نامه ی ایرانِ معانی *************************** *************************** ۱. بهار هم از این سوگ پژمرد و فرو ریخت. درباره ی ریختنِ بهار، جناب حافظ می فرماید: ای خرّم از فروغِ رُخت لاله زارِ عمر باز آ که ریخت بی گلِ رویَت بهارِ عمر ۲. جناب ملک الشعرا در مطلعِ غزلی می فرماید: از ملکِ ادب حُکم گزاران(داعیه داران) همه رفتند شو بارِ سفر بند که یاران همه رفتند ۳.استاد سمیعی زاده ی گیلان بود و همشهریِ عارفِ نامدارِ آن دیار، شیخ زاهد گیلانی( تاج الدین ابراهیم بن روشن امیر بن بابل) که جسمِ پاکش به سال ۷۰۰ق. در همانجا به خاک رفت. ۴. شادروان سمیعی گیلانی، ۱۰۳ سال در این دنیا زیست. ۵. استاد، به پدرِ ویراستاری ایران، نامبردار بود. ۶. شادروان سمیعی، استادی بی بدیلِ در موضوعِ آیین نگارش بود. نک: مقاله ی بانو سایه اقتصادی نیا، با عنوانِ"نوآوری در حوزه ی نگارش" چاپ شده در جشن نامه ی استاد سمیعی( به دانش بزرگ و به همّت بلند). ۷.جناب مولانا می فرماید: این نان و آبِ چرخ چو سیل است بی وفا من ماهی ام نهنگم عمّام آرزوست ۸. در روز ۲۳ امِ اسفند ۱۴۰۱( چند روزی پیش از رحلتِ استاد) آقای نیکلا رُش، سفیر دولت جمهوریِ فرانسه- در منزل شادروان سمیعی گیلانی حاضر شد و با بوسه زدن بر دستِ استاد، بالاترین نشانِ نخلِ آکادمیکِ وزارت آموزش عالی در آن کشور( کوماندور: فرمانده) را بر سینه ی ایشان آویخت. این نشانِ ملّی دولت فرانسه، از آغازِ تصویب و رونمایی( ۱۸۰۸ م.) به افرادی معدود تقدیم شده است. در ایران تنها استاد سمیعی به پاسِ سهمِ بسزا و نقشِ اثرگذارِ معظم له در آموزش، فرهنگ و هنرِ جهان و نیز همّتِ چشمگیرِ ایشان در معرّفیِ آثارِ درخشانِ ادبیات فرانسه به زبان فارسی و فارسی زبانان، به این افتخارِ درخشان نائل آمدند. البته درست تر آن است که این نشان به نامِ نامیِ احمد سمیعی گیلانی مفتخر شد. ۹. افسوس که استاد عبدالله انوار(فیلسوف، ریاضیدان، موسیقیدان، نسخه شناس، فهرست نگار و شارح بزرگِ متون حِکمی) هم چند روزی پیش از درگذشتِ استاد سمیعی، در تاریخِ ۱۸امِ اسفند ۱۴۰۱ رخ در نقابِ خاک کشید. گفتنی است این دو استادِ بی بدیل، در همایش تجلیل از نام آورانِ ایران( بخشی از همایش بین المللیِ مخطوطاتِ مشرق زمین) در روز ۲۶ ام آذر ۱۴۰۱ حضور داشتند و آخرین سخنرانی زندگیِ پر از برکت خود را در آنجا( تالار وحدت) ارائه فرمودند.