#رمان #جانم‌میرود #قسمت‌نودونه ــ خانم موکل بلند شیدنمیشه ببیندیش مرضیه احساس می کرد قلبش آتش گرفته دوست نداشت شهادت عزیزش را باور کند. ــ همسرمه می خوام ببینمش چرا دارید این کارو میکنید؟! بزارید ببینمش باور کنید اگه امیر علی بود و میدید من اینجوری به شما اصرار می کنم و شما قبول نمیکنید؛ هیچوقت ساکت نمیموند. با این حرف صدای گریه همه بلند شد. مهیا به شهابی که دستش را جلوی صورتش گذاشته بود و شانه هایش آرام تکان می خوردند؛ نگاه کرد. احساس بدی داشت که نمی توانست جلو برود و او را آرام کند. مرضیه با چشمانی پر اشک، به شهاب اصرار می کرد؛ که همسرش را ببیند. ــ خانم موکل باور کنید نمیشه! مرضیه با گریه گفت: ــ چرا نمیشه! میترسید، من پیشونیه تیر خوردشو ببینم؛ حالم بد بشه؟! مهیا احساس کرد؛ قلبش فشرده شد. هیچ کنترلی بر اشک هایش نداشت. مریم با نگرانی به مهیا نگاه کرد. صدای مرضیه، باز در فضای ساکت معراج پیچید. ــ بزارید برای آخرین بار هم که شده؛ ببینمش! آقا شهاب شما رو به بی بی زینب_س؛ به جدتون؛ به مادرتون فاطمه الزهرا_س؛ قسم میدم. فقط بزارید من امیر علیم رو ببینم. شهاب دیگر نمی توانست، نه بگوید. او را قسم داده بو‌د. با کمک محسن در تابوت را برداشت. ــ مهیا جان! می خوای بریم تو ماشین؟! مهیا به مریم که نگران بود؛ نگاهی انداخت. ــ نه! من خوبم! دوباره به طرف مرضیه چرخید. مرضیه دستی به صورت سرد و بی روح امیر علی کشید و با گریه گفت. ــ امیر علی! چشماتو باز کن جان من! چشاتو باز کن! نگاه قسمت دادم به جون خودم! مثل همیشه اخم کن و بگو، هیچوقت جونه خودتو قسم نده! زار زد. و قلب مهیا فشرده تر و اشک هایش بیشتر شد. ـ امیرعلی؛ چرا تنهام گذاشتی؟! من غیر تو کسیو ندارم. تو تموم زندگیم بودی... تو قول داده بودی، کنارم بمونی! من الان تکیه گاهی ندارم. مهیا به هق هق افتاده بود. ــ امیرعلی! صدات کردم؛ چرا نگفتی جانم؟! امیر علی، نبودنت سخته.. با هق هق داد زد. ــ امیر علی!!! مهیا دیگر نمی توانست سر جایش بایستد. مریم و سارا متوجه حال بدش شدند. به او کمک کردند، که از جمعیت دور شوند و گوشه ای بشیند. مهیا، سر روی زانوهایش گذایش و هق هق اش در فضا پیچید. سارا حرفی نزد. گذاشت تا مهیا آرام شود... مهیا با احساس اینکه کسی روبه رویش نشست؛ سرش را بالا آورد. با دیدن شهاب، اشک هایش، گونه اش را خیس کرد. آرام زمزمه کرد. ــ شهاب! شهاب، به چشمان سرخ و پر اشک مهیا نگاه کرد. ــ جانم؟! گریه اجازه حرف را به مهیا نمی داد. شهاب می دانست، مهیا الان به چه چیزی فکر می کرد. خودش لحظه ای به این فکر کرد، که اگر شهید شود؛ و مهیا برای دیدنش اینگونه زار بزند و دیگران را التماس کند؛ عصبی شد. ـــ مگه من به مامان نگفتم نزاره بیای؟! مهیا اشک هایش را پاک کرد. ــ انتظار نداشتی تو این موقعیت ولت کنم؟! شهاب لرزد بر دلش افتاد. لیوان آب را به دست مهیا داد. ــ بیا یکم بخور... پسری از جمعیت جدا شد و به طرف آن ها آمد. ــ شهاب! شهاب سر برگرداند. ــ جانم؟! ــ حاج آقا موسوی گفتند بیاید. می خواند شهید رو دفن کنند. ــ باشه اومدم! شهاب، نگران مهیا بود. نمی توانست اورا تنها بگذارد. مهیا که از چهره و چشمان شهاب قضیه را فهمید؛ دستش را روی دست شهاب گذاشت. ــ شهاب برو من حالم خوبه. ــ بیا ببرمت تو ماشین، خیالم راحت باشه. ــ باور کن شهاب! حالم خوبه! سارا و مریم پیشمن تو برو... شهاب سری تکان داد. دست مهیا را فشرد. ــ مواظب خودت باش! ــ باشه برو! شهاب از او دور شود. مهیا دوست نداشت برود. دوست داشت کنارش می ماند و او را آنقدر نگاه میکرد، تا مطمئن شود؛ که هست و هیچوقت تنهایش نمی گذارد. مهیا با دخترها به سمت جمعیت رفتند. کار خاک سپاری تمام شده بود و مرضیه سرش را روی قبر گذاشته بود و با گریه امیر علی را صدا می کرد. صدای مداح در فضای غم انگیز معراج پیچید. عشق؛ عشق بی کرونه.. اشک؛ از چشام روونه.. حق؛ رزق و روزیمونو.. تو؛ روضه میرسونه.. عشق یعنی ، نوکر روسفید شدن.. عشق یعنی ، مثل شهید حمید شدن.. عشق یعنی ، تو سوریه شهید شدن.. کاش میشد ، جدا بودم از هر بدی.. کاش میشد ، شبیه حجت اسدی.. رو قلبم ، مهر شهادت میزدی.. نغمه ی لبات، اعتقاد ماست.. راه سوریه، راه کربلاست.. کلنا فداک.. صدای گریه مرضیه بلندتر شده بود. مهیا دستش را روی دهانش گذاشته بود. تاصدای هق هقش بالا نرود. نگاهی به شهاب انداخت، که به دیوار تکیه داده بود؛ و شانه های مردانه اش تکان می خوردند. احساس می کرد، خیلی خودخواه است که شهاب را از آرزوهایش جدا کرده... آن هم به خاطر اینکه نمی توانست، نبود شهاب را تحمل کند. به خاطر خودش، به شهاب ظلم کرده بو‌د. مهیا احساس بدی داشت. دائم در این فکر بود، که او که همیشه ارادت خاصی به حضرت زینب_س داشت. الان که همسرش می خواست، برای دفاع از حرم بجنگد؛ جلویش را گرفته ↩️ #ادامہ_دارد... #ڪپے_ممنوع⛔️🌱 ✍🏻 #نویسنده: فاطمه امیری @Ourgod

#رمان #جانم‌میرود #قست‌صد بود. او جلوی شوهرش را گرفته بود. مهیا لحظه ای شوکه شد. خودش تا الان اینجور به قضیه نگاه نکرده بود. من ، خاک پاتم آقا... باز ، مبتلاتتم آقا... حرف دلم همینه... هر شب ، گداتم آقا... ( عشق یعنی ، محافظ علم باشم... عشق یعنی ، تو روضه غرق غم باشم... عشق یعنی ، #مدافع_حرم باشم... ) 2 نغمه ی لبم ... ذکر هر شبم ... نوکر حسین_ع ... مست زینبم_س ... کلنا فداک ...... دل خورده باز، به نامت... هر شب میدم، سلامت... شاهم تا وقتی که من... هستم بی بی، غلامت... ( عشق یعنی ، همش باشی به شور و شین... عشق یعنی ، میون بین الحرمین.... عشق یعنی ، فقط بگی حسین_ع حسین_ع ...) 2 من خداییم ... باز هواییم ... از عنایتت ... #کربلاییم ... کلنا فداک ...... نگاهی به مرضیه انداخت و در دل خودش گفت. مگر مرضیه همسرش را دوست نداشت؟! پس چطور به او اجازه داده بود، که برود؟! اگر دوستش نداشت، که اینگونه برای نبودش زار نمی زد! نگاهش دوباره به طرف شهاب سو گرفت. به شهاب نگاهی کرد. به شهابی که با آمدن اسم سوریه و حضرت زینب_س گریه اش بالاتر می رفت. مهیا احساس بدی داشت. از جمعیت جدا شد. احساس خودخواهی او را آزار می داد. آرام زمزمه کرد. ــ من نمیتونم جلوشو بگیرم... نمیتونم... مهیا دستی نوازش گونه بر موهای شهاب کشید. شهاب چشم هایش را از خستگی بسته بود. بعد از مراسم تدفین، به مسجد برگشته بودند و بعد از نماز و نهار، و جمع کردن وسایل؛ با خستگی زیاد، به خانه برگشته بودند. تا می خواستند وارد خانه شوند؛ شهاب دست مهیا را گرفت و او را به طرف تخت که در حیاط بود، برد. مهیا که بر تخت نشست، شهاب سرش را بر روی پاهایش گذاشت و چشمانش را بست. ــ شهاب زشته پاشو... ــ کسی نیست! بزار یکم بخوابم. سرم خیلی درد میکنه... مهیا لبخندی زد و موهای شهاب را نوازش کرد. به چهره شهاب؛ نگاهی انداخت. احساس کرد از تصمیمی که گرفته، مردد شده. در دلش گفت: ــ چطور میتونم دیگه شهاب رو نبینم؟!! قطره اشکی ناخواسته از چشمانش چکید. و بر روی صورت شهاب افتاد. چشمان شهاب آرام باز شدند و به چشمان مهیا خیره شد. آرام گفت: ــ چرا گریه میکنی؟! اشک بعدی روی گونه اش سرازیر شد. شهاب دستش را بالا آورد و اشک هایش را پاک کرد.-به مرضیه خانم فکر میکردم! ــ به چیه مرضیه خانم فکر میکردی؟! با بغض گفت: ــ که الان چطور میتونه با جای خالی همسرش کنار بیاد. شهاب با اخم گفت: ــ اولا بغض نکن! دوما امیر علی خیلی وقته دست داعش بوده، همسرش کنار اومده بود با نبودش. ــ نه شهاب! الان فرق میکنه! اونموقع ذره ای امید داشت؛ که همسرش برگرده. اما الان... همسرش زیر خاکه و دیگه کنارش نیست. شهاب لبخند خسته ای زد. _ ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا...بل یحیکم عند ربهم یرزقون... و فکر نکنید شهدا مرده اند بلکه زنده اند و نزد خدایشان روزی میگیرند. دل مهیا آرام گرفت. جواب لبخند شهاب را با لبخند داد. تردید داشت برای گفتن حرفش؛ اما باید آن را میگفت. به چشمان بسته شهاب، نگاهی انداخت و گفت: ــ شهاب! ـ تو امروز نمیزاری من بخوابم. بیا برو خونتون خانم... مهیا موهایش را محکم کشید. ــ ای خانم! موهام رو کندی!! ــ خوب کردم:) سکوت بین هردو برقرار شد. مهیا نفس عمیقی کشید و دوباره شهاب را صدا کرد. ــ شهاب! اینبار شهاب با لحن دلنشینی، که لرز بردل مهیا انداخت؛ گفت: ــ جانِ شهاب؟! مهیا جلوی ریختن اشک هایش را گرفت. ــ چند روز دیگه مونده تا اعزام به سوریه؟! شهاب نگاهی به چشمان پر ازشک مهیا انداخت. ــ مگه من نگفتم، دیگه بحثش رو نکن. من بهت گفتم دیگه نمیرم. پس چرا الان چشمات اشک میریزند؟! ــ برو... ↩️ #ادامہ_دارد... #ڪپے_ممنوع⛔️🌱 ✍🏻 #نویسنده: فاطمه امیری @Ourgod 🍃

#معرفی_کتاب 📚📖 🌹❣️🌹 برای اولین بار، با خواندنِ اسم روی جلد کتاب، مشتاق خواندنش شدم؛ دو کلمه‌ی ساده که از قول و قراری دیرینه با تو حرف می‌زند! داستان زندگی دو جوان که با تمام وجود، همدیگر را برای رسیدن به هدفی بزرگ یاری می‌کنند. یادت باشد وقتی پای دل و عقل، با هم به میان باشد، زیباترین فرجام‌ها در انتظارِ انسان‌ِ جویای بقا، خواهد بود. این حقیقت را در کنار سایر زیبایی‌های کتاب، خوب یادت باشد! “یادت باشد”، روایت یک زندگیِ عارفانه و عاشقانه‌ی متفاوت است؛ همسر شهید، ماجرای زندگی اش را از روزهای ابتداییِ جوانی‌، تا سرفصل شهادت همسرش، آن‌چنان صادقانه تعریف کرده‌است، که هر خواننده‌ای را برای ساعت‌ها پای خواندن کتاب، می‌نشاند؛ شاید موضوع اول و آخر این کتاب، عشق❤️ باشد! یک عشقِ تکاملیِ متفاوت و بی‌نهایت دوست‌داشتنی که هرگز به گناه، آلوده نمی‌شود! محال است انسان پای خواندن این کتاب بنشیند و خنده و اشک را تجربه نکند! آن‌چه در این کتاب به خوبی به چشم می‌خورد، توصیف دقیق ماجراها و اتفاقاتِ این زندگیِ ساده و زیبا است. “یادت باشد”، یک روایت کامل از سیرِ عشقی مقدس💖 است که شاید بیشتر از سه سال طول نکشیده باشد، اما تا ابد ماندگار مانده است! کتابِ یادت باشد، زندگی‌نامه و خاطرات شهید مدافع حرم🌷، شهید حمید سیاهکالی مرادی، به روایت همسر شهید است که به قلم آقای محمدرسول ملاحسنی، توسط نشر شهیدکاظمی، در ۳۶۲ صفحه، منتشر شده است. مهمترین امتیاز این کتاب، دریافتِ عنوانِ عاشقانه‌ترین کتابِ شهدای مدافع حرم، می باشد. 😍 @Ourgod 🍃

🌷❣️دوست شهیدت کیه؟! ❣️🌷 #رفاقت_شهدایی 🦋😍💓 ✅گام چهارم: هدیه ثواب اعمال خود به شهید از همین الان هرکار ثوابی که انجام میدی، فقط یه جمله بگو:"خدایا! ثواب این عملم برسه به دوست شهیدم." طبق روایات نه تنها ازت چیزی کم نمیشه، بلکه با برکت تر هم میشه! بچه ها! شهید، اونقدر مقام بالایی داره که نیازی به ثواب کار ما نداشته باشه! تو با این کار خلوص نیت و علاقت رو به شهید نشون میدی! ✿↝. @Ourgod .↜✿

🌿| لینک‌گروههـ‌عضوشین👇🏻' [فعالهـ] https://eitaa.com/joinchat/1371209797Cc2a3cdbf50 • . - به‌صرفِ‌دل ‌♡!

•••♥️••• ‌حالا ما هـِے گناهـ و بـے‌‌معرفتـے کنیم...! تو هِـے با مهربونیات ما رو شرمندهـ کن:)🌸 #خدا‌جانم😌💫 •••♥️••• @ourgod∞🌱∞

سلام و اخلاص✋🏿 به‌دلیل‌توهین‌مکرر‌به‌پیامبر مهربانی‌ها؛توسط‌‌کشور‌فرانسه وساخت‌وپخش‌کلیپ‌‌اهانت‌به حضرت‌محمد[صلوات‌بفرست:)] به‌دست‌گوگل؛مامسلمونا‌تصمیم گرفتیم‌به‌مدت‌سه‌روز‌ازگوگل‌استفاده نکنیم‌وهمین‌کار‌باعث‌زدن‌حدود۲۱۰ میلیون‌دلار‌خسارت‌به‌‌‌شرکت‌گوگل میشه !خلاصه‌که...‌حیدریاش‌یاعلی _ - امام‌میگفت‌هرکسی‌یه‌لیوان آب‌بریزه‌رو‌سراسراعیل؛اسراعیل روآب‌میبره😎 _ #من‌محمد‌را‌دوست‌دارم {🌿 https://eitaa.com/ourgod }

بزاࢪید پروفتون✌️🏻 #نشࢪحداڪثرے❗️ Eitaa.com/ourgod

#استورۍ #نشࢪحداڪثرے❗️ Eitaa.com/ourgod

[•💚•] #پــروفایل هامــون رو یکے کنیـــم🌾 •|مـن مــحــمــدۖ را دوست دارم|• ﴾🌳﴿ #من_محمد_را_دوست_دوست_دارم Eitaa.com/ourgod 🍃