اولیشم من میگم

رفت و غزلم چشم به راهش نگران شد دلشوره ی ما بود، دل آرام جهان شد

در اوّل آسایش مان سقف فرو ریخت هنگام ثمر دادن مان بود خزان شد

زخمی به گل کهنه ی ما کاشت خداوند اینجا که رسیدیم همان زخم دهان شد

آنگاه همان زخم، همان کوره ی کوچک شد قلّه ی یک آه، مسیر فوران شد

با ما که نمک گیر غزل بود چنین کرد با خلق ندانیم چه ها کرد و چنان شد

ما حسرت دلتنگی و تنهایی عشقیم یعقوب پسر دید، زلیخا که جوان شد

جان را به تمنّای لبش بردم و نگرفت گفتم بستان بوسه بده، گفت گران شد

یک عمر به سودای لبش سوختم و آه روزی که لب آورد ببوسم رمضان شد

یک حافظ کهنه، دو سه تا عطر، گل سر رفت و همه ی دلخوشی ام یک چمدان شد

با هر که نوشتیم چه ها کرد به ما گفت مصداق همان وای به حال دگران شد

آدمیزاد است دیگر، دوست دارد دق کند گاه گاهی گوشه ای بنشیند و هق هق کند :) ° ° مجروح به عشقیم و از آن شاد روانیم اَندر مرضِ عشق‌ به جز عشق دوا نیست