در مورد تحسین‌کردن باید مراقب چه نکاتی باشیم؟ ۱. دقت کنید تحسین شما متناسب و در خور سن و سطح توانایی فرزندانتان باشد. وقتی با خوشحالی به کودکِ خیلی خردسال گفته شود که: «می‌بینم هر روز مسواک می‌زنی»، او از این تعریف احساس غرور می‌کند، در حالی‌که اگر شما همین چیز را به فرزند نوجوانتان بگویید، ممکن است احساس تحقیر شدن کند. ۲. از نوع تحسینی که اشاره به نقاط ضعف یا شکست در گذشته دارد پرهیز کنید!: «خب، بالاخره امروز توانستی آن شعر را به شکل درست خطاطی کنی!» «اصلاً فکر نمی‌کردم که دوره آموزش رانندگی را با موفقیت بگذرانی – اما تو موفق شدی!» ۳.‌ همیشه این امکان وجود دارد که تحسین خود را به طرز دیگری بیان کنید تا تمرکز بر توانایی فعلی کودک باشد: «نگاه کردن به این شعر با خط زیبای تو واقعاً لذّت‌بخش است.» «می‌دانم که برای موفق شدن در این دوره خیلی زحمت کشیدی.» 📚 به نقل از کتاب: چگونه صحبت کنیم تا کودکان گوش دهند و چگونه گوش دهیم تا کودکان صحبت کنند؟ (اِدل ابر – الین مازلیش؛ مترجمان: مریم داداش‌زاده – لیلی کامیاب؛ ناشر: رشد): ص۲۳۲ @paragraphnoosh110 www.samanpl.ir

در آیه‌ای از سوره آل عمران خدا می‌فرماید: «الَّذِینَ یذْكُرُونَ اللَّهَ قِیامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ... (آل عمران:۱۹۱) كسانی كه در حال ایستاده و نشسته و حتی خواب همواره در یاد خداوند هستند...» كسانی كه این آیه به ایشان اشاره دارد، از مرحله ذكر زبانی و قلبی عبور كرده‌اند و همه وجودشان ذكر خدا شده است! چرا كه اگر جز این باشد حالت ذاكر بودن ایشان در وقت خواب تحقق نمی‌یافت. زیرا در خواب شعور آدمی خفته است. اما قرآن می‌فرماید برای این نوع از انسان‌ها حتی خوابشان ذكر خداست... این‌ها به مرحله‌ای رسیده‌اند كه دیگر خود را احساس نمی‌كنند، تنها خدای بزرگ را احساس می‌كنند. در این حالت دیگر بین او و خدا جدایی نیست... جابر به امام علیه‌السلام خطاب می‌كند كه من دوست‌دارم فقیر و مریض باشم تا به این جهت همواره به یاد خدا باشم؛ امام علیه السلام در پاسخ می‌فرمایند: اما من چنین‌ آرزو و خواستی از خداوند ندارم و نمی‌خواهم هیچ آرزو و خواستی را به اراده خدا تحمیل كنم، هر چه خدای بزرگ بپسندد من از آن راضی و خشنودم، چه مریضی و فقر باشد و چه غیر آن... چنین كسی است كه حتی خوابش ذكر و عبادت خداست و بر جهان و وجود خود تسلط دارد و اراده‌اش از این جهت كه تابع اراده خداست بر جهان نافذ است. 📚 به نقل از کتاب:‌ علی زیباترین سروده هستی (مصطفی چمران؛ ناشر:‌ دفتر نشر فرهنگ اسلامی):ص۳۷ @paragraphnoosh110 www.samanpl.ir

در آیات ۱۳ تا ۱۶ سوره برائت می‌خوانیم: «آیا با گروهی كه پیمان‌های خود را شكستند و تصمیم به اخراج پیامبر گرفتند پیكار نمی‏‌كنید؟ در حالی كه آن‌ها نخستین‌بار (پیكار با شما را) آغاز كردند، آیا از آنها می‏‌ترسید؟ با اینكه خداوند سزاوارتر است كه از او بترسید اگر مؤ‌من هستید. * با آن‌ها پیكار كنید كه خداوند آنان را به دست شما مجازات می‏‌كند و آنها را رسوا می‏‌سازد... *‌ آیا گمان كردید كه (به حال خود) رها می‏‌شوید در حالی كه هنوز آن‌ها كه از شما جهاد كردند و غیر از خدا و رسولش را محرم اسرار خویش انتخاب ننمودند (از دیگران) مشخص نشده‌‌اند (باید امتحان شوید و صفوف از هم جدا شود) و خداوند به آنچه عمل می‏‌كنید آگاه است.» در این آیات... اولاً از جرائم گذشته کفّار، فقط به ذکر سه جرم اکتفا می‌کند (یعنی پیمان‌شکنی با رسول خدا و اقدام به اخراج پیامبر صلی الله علیه و‌ آله و آغاز‌گر جنگ بودن با مسلمین) و می‌فهماند که این سه از بقیّه‌ی جرائم آن‌ها مهم‌تر و سنگین‌تر است... با توجّه به ملاک مطرح‌شده در این آیه، نباید مثلاً هنگام قضاوت گفت: «امپراتور روم، مسیحی بود، ولی عبدالملک، مسلمان، پس عبدالملک به ما نزدیک‌تر است.»؛ بلکه باید گفت: «از بین این دو، آن‌که زیانش برای جامعه و عالَم اسلام بیشتر بود و جامعه از او لطمه‌ی بیشتری دید، برای اسلام بدتر بود.»؛ چون در این آیه، تکیه روی رفتار آن‌ها با مسلمانان است. مؤیّد این نکته،‌ آیات ۸ و ۹ سوره ممتحنه است که می‌فرماید: «خداوند شما را به نیکی به کفّاری که در راه دین با شما نمی‌جنگند، منع نمی‌کند؛ بلکه خداوند شما را از پیوند با آن دسته از کفّار نهی می‌کند که علیه شما همدستی کرده‌اند. و جنگیده‌اند.» 📚 به نقل از کتاب:‌ تفسیر سوره برائت (از مجموعه بیان قرآن) (آیت الله خامنه‌ای حفظه الله؛ ناشر: انتشارات انقلاب اسلامی): ص۱۳۴تا۱۳۶ @paragraphnoosh110 www.samanpl.ir