#فرزندپروری 🔸اگر با شیوه ابراز محبت والدین‌تون به فرزندتون موافق نیستید، در غیاب فرزندتون به طور محترمانه از اونا خواهش کنید به روش دیگری مهربونی‌شون رو بروز بدن. 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

#تربیت_فرزند...🌹 بوسیدن کودک چه فایده ای دارد؟ بوسیدن فرزند پرخاشگری او را کاهش میدهد بوسیدن فرزند انرژی های اضافی او را تخلیه میکند بوسیدن فرزند باعث میشود رابطه عاطفی و روانی بین فرزند و والدین تقویت شود بوسیدن فرزند باعث میشود که کودک در کنار والدین احساس امنیت بیشتری بکند بوسیدن فرزند اشتهای روانی و غذایی او را افزایش میدهد بوسیدن فرزند یک نوع تن آرامی را برای او فراهم میکند هنگام بوسیدن فرزند میتوان سفارش های لازم تربیتی و آموزشی را به او گوشزد کرد (در این موقعیت همکاری کودک با شما خیلی بالامیرود). بچه هایتان را خیلی ببوسید مخصوص‍‍اً دست های آنها را دست هایشان را روی گونه تان بگذارید چون دست ، مغز دوم و یک عضو کلیدی و بسیار مهم است

#دو_خط_شعر بر هر چه بنگرم تو پدیدار بوده ای ای نانموده رخ تو چه بسیار بوده ای 🍃🌸

#حدیث 💚#پیامبر رحمت(ص) : 🍃وحدت مايه رحمت ، و تفرقه موجب عذاب است.🍃 📚كنزالعمّال ، ح 20242 🍃🌸

⚪️✨ســـ😍✋ـــلام 🎊✨روزتـون زیبـا ⚪️✨پنجشنبه تون عالے 🎊✨امیدوارم امـروز ⚪️✨یڪے از بـهترین 🎊✨روزهاے زندگیتون باشد ⚪️✨پراز شادے ،آرامش ،خوشبختی 🎊✨روزتون شاد شاد🥰☺️ 🍃🌸

💚حق‌ داده‌ به ‌ما وعده‌ے ‌خیر و حسنات🍀 💚هم وعده‌ے جنات سراسر نعمات🍀 💚خواهی ‌‌شود نصیب ‌تو این ‌برڪات🍀 💚بر خاتم انبیا محمد مصطفی (ص)صلوات🍀 💚اللّهُمَّ‌صَلِّ‌عَلي 💚مُحَمَّدوَآلِ‌مُحَمَّد 💚وَعَجِّل‌فَرَجَهُــم ─┅─═इई💚🍀💚ईइ═─┅─ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ 🍃🌸

«چه‌قدر نوازش کلامی بلدی؟!». بسیاری از مادران و پدران می گویند: «ما عاشقانه فرزندمان را دوست داریم اما نمی توانیم خیلی از جملات مثبت و محبت آمیز استفاده کنیم و فرزند ما باید بفهمد که ما چه قدر دوستش داریم». این فکر، خیلی صحیح نیست چرا که همهٔ ما نیاز به نوازش کلامی داریم، از کسانی که مدام سرزنش می کنند گریزانیم و ترجیح می دهیم با افراد صبور و همدل، صحبت کنیم. سعی کنید با استفاده از کلمات و جملات احترام آمیز و مثبت، فرزند خود را نوازش کنید تا او هم نوازشگری را از شما بیاموزد. پدران و مادران عزیز، کودک باید شاهد رد و‌بدل کردن احساسات مثبت و نوازش شما نیز باشد.

مشکلات خلقی والدین باعث لجبازی و خودمحوری فرزندان می شود . والد افسرده ای که حوصله روبرو شدن با خودمحوری ها یا شیطنت کودک را ندارد ، او را طرد می کند . والدی که مبتلا به وسواس است ، زمانی که فرزندش از خط قرمزها عبور می کند ، واکنش شدیدی به او نشان می دهد . در واقع می توان گفت والدینی که به اختلالات خلقی درمان نشده مبتلا هستند، فرزندشان را هم به آن اختلال دچار می کنند یا باعث تشدید خودمحوری و #لجبازی آن ها می شوند.

قریب به اتفاق والدین امروزی، به جای این‌که به فرزندان‌شان خوشبخت بودن در جمع را بیاموزند، نابغه بودن در تنهایی را القا می‌کنند. متاسفانه چندی است که خانواده‌ها در این تب و تاب افتاده‌اند که باید کودک‌شان را در کلاس‌های آموزشی و یا موسسات معروف ثبت‌نام کنند تا نابغه شود. جالب آن‌که هیچ‌چیزی نمی‌تواند مانع این تب و تاب شود و والدین بعد از کلی رفت و آمد، نتیجه‌ای جز خشم و اضطراب و افسردگی برای کودک‌شان به ارمغان نمی‌آورند. بر فرض که کودک بتواند یک عدد چند رقمی را در یک عدد چند رقمی دیگر ضرب کند و جوابش را در یک صدم ثانیه بگوید، یا بتواند در آستانه نوجوانی لیسانس گرفته و حافظ کل دیوان حافظ، سعدی و مولانا باشد، آیا چنین کودکی می‌تواند درست زندگی کند و از زندگی لذت ببرد؟ آیا توانایی حل مسئله دارد و می‌تواند درست تصمیم بگیرد و در نهایت آیا می‌تواند دوست پیدا کند، بخندد و خوشبخت باشد؟! کودکان ما در اصل نیازی به نابغه شدن ندارند، اما نیاز دارند که چگونه زندگی کردن را بیاموزند، توانایی‌های‌شان را بشناسند و بتوانند آن‌ها را به کار گیرند؛ در واقع کودکانی که معصوم‌ترین موجودات کره زمین هستند و می‌توانند با تربیت درست، همان‌قدر معصوم باقی بمانند، حق‌شان نیست که بار آرزوهای از دست رفته ما را به دوش بکشند و کودکی‌شان فدای خواسته‌های ما شود. کودکان حق دارند که مطابق شخصیت و علایق خود پرورش داده شوند، شاد باشند و از زندگی لذت ببرند. تحت فشار قرار دادن بچه‌ها برای شرکت در کلاس‌های آموزشی مختلف به خاطر ترسی است که والدین از عقب ماندن فرزندشان نسبت به سایر بچه‌ها دارند. ولی متاسفانه کودکانی که وقت خود را به جای احساس و تخیل، فقط صرف آموزش‌های علمی می‌کنند، به موجودات خارق‌العاده‌ای تبدیل می‌شوند که سر بزرگ اما دستان کوچک دارند. والدین در تلاش پایان‌ناپذیر خود برای دانشمند ساختن از کودکان‌شان، کودکی آن‌ها را نابود می‌کنند. یک سال اول زندگی کودک تنها بر پایه حس و بین یک تا شش سال نیز بر پایه احساس و تخیل شکل می‌گرد؛ در واقع طی شش سال اول زندگی، پرورش تخیل، احساسات و هوش هیجانی از نیازهای اساسی کودک است و تنها و تنها از طریق بازی می‌توان زمینه را برای رشد سالم روان فراهم کرد.

ما سر بچه ها داد میزنیم، آنها را تهدید می کنیم، آنها را نادیده می گیریم یا کتک میزنیم، چون می دانیم هرگز ما را ترک نمی کنند، چون توانایی شکایت کردن از ما را ندارند، چون در هر شرایطی دوستمان خواهند داشت، چون زورشان به ما نمیرسد و جز ما پناهی ندارند، و این یعنی سوء استفاده از قدرت خود و بی پناهی آنها. در درون هر یک از ما یک دیکتاتور پنهان شده که میتواند به دیگری آزار برساند. چقدر ظالمانه است به ناتوانترین و بی پناه ترین موجود زندگی خود که قرار است عزیزترین موجود زندگی ما باشد، آزار برسانیم، چون قدرتش را داریم.