تحلیل شاخصه‌ی «توسعه‌ی انسانی» (که ترکیبی از توسعه اقتصادی، آموزشی و سلامت است) در ایران اسلامی بر اساس آمار جهانی:
https://www.aparat.com/v/7vpuz
دیشب در پیج حاج آقای میرزایی ، بحثی ارایه کردم با عنوان:
✳️ سنت ابتلاء و آزمایش مؤمنین
با نگاه به کتاب «چهل حدیث امام خمینی»
صوت و فیلم ارائه👇
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
⛔️ دعواهای ما...
🔵 امام خمینی ره
امروز روز مبعث است.
اگر بخواهیم یادی از پیامبر کنیم، باید به آنچه او برای ما باقی گذاشته، رجوع کنیم؛ خاتم الانبیا چه چیزی برای ما باقی گذاشت؟
مکرر در مکرر نقل شده است که #ثقلین! دو ثقل! آن دو ثقل کدام است ؟
✨ قرآن و عترت ✨
🔴 اما کدام یک به عنوان #ثقل_اکبر (:ثقل بزرگتر) در روایات معرفی شده؟
ثِقْل اکبر وصفی است که پیامبر(ص) در حدیث ثقلین برای قرآن به کار برده است. ثِقْل به‌معنای بار سنگین و ثَقَل به‌معنای هر چیز باارزش و گران‌بها است.
🔶 بعضی گفته‌اند ، اگر می‌خواهید از نسبت خود و امام زمان، جویا شوید، از نسبت خود و قرآن بپرسید!
⛔️ بی‌تعارف! بسیاری از ابعاد زندگی ما! نه! بلکه بسیاری از ابعاد زندگی #دینی و اخلاقی و عقیدتی ما، بی‌نیاز از قرآن است!
📛 بسیاری از فعالیت‌های فرهنگی و انقلابی ما، بی‌نیاز از قرآن است.
📛 این حال، مشکوک نیست؟
#منازل_السائرین
مقدمه (۶) :
◀️ دست در دست چه کسی داری؟
https://isfahanziba.ir/4027
👇
دست در دست چه کسی داری؟
مقدماتی برای آشنایی با کتاب «منازل السائرین» اثری از خواجه عبدالله انصاری/ بخش ششم
در متون قبلی، آرام آرام با فضای سلوک آشنا شدیم تا بتوانیم وارد منازلی شویم که خواجه عبد الله انصاری، در کتاب منازل السائرین، تنظیم کرده است. در آخرین متن، متذکر این نکته شدیم که هر منزلی، ابتدا به صورت «حال» بر ما می‌گذرد و سپس باید با آن حال، همراهی کرد تا به مقامی مبدل شود؛ جناب ابن‌عربی، در کتاب «مواقعُ النجوم و مطالعُ أهِلَّةِ ألاسرار و العلوم» در فضایی شبیه به آنچه ذکر شد، می‌فرماید که قدم به قدمِ سلوکِ عبد، با پیدا شدنِ «توفیق» به پیش میرود؛ منظور از توفیق این است که حالی برای من پیش می‌آید که مرا موافق و مطابق با اوامر و اهداف دینی در آن لحظه می‌کند؛ در این جا، همچنان که در متن قبلی بیان شد، همه‌ی همتِ عبد، باید شکر این نعمت و همراهی با این حال و توفیق باشد و دعای او این باشد که «توفیق»، تمامِ لحظاتِ عمرش را در برگیرد.
وقتی این تاثیر و اهمیتِ توفیق درک شود، برای بسیاری این دغدغه مطرح میشود که «چگونه به توفیقات بیشتری دست پیدا کنیم؟» باز تاکید میکنیم که قطعا شکر نعمت، نعمتت افزون کند! و یکی از مهم‌ترین علل امتداد توفیق، شکر توفیقاتِ قبلی است، اما علاوه بر این، نکته‌ی دیگری نیز، برای بهره‌مندی از توفیقاتِ بیشتر، وجود دارد.
در کتاب مواقع النجوم، ذیل «الفلک الیمینی» عبارت جالبی وجود دارد: «لاتوفق حتی تصحب ذا الخلق الموفق، فإن صاحبته وفّقت» در این عبارت، جناب ابن‌عربی، گویا حصول توفیق را، منحصر در همراهی با افرادِ دارای توفیق می‌داند! به بیان دیگر، اگر می‌خواهی بخشنده شوی، با بخشندگان بنشین! اگر می‌خواهی مهربان شوی، با مهربانان بنشین! اگر می‌خواهی اهل نماز شوی، با اهل نمار بنشین! خلاصه این که، اگر می‌خواهی مومن و قرآنی شوی، با اهل ایمان و قرآن بنشین! و در طرف مقابل، همراهی با اهل دروغ، ما را از صداقت دور می‌کند، و همراهی با اهل گناه، ما را از اطاعت و بندگی، دور می‌کند. شاید یکی از دلایل تاکید خواجه عبد الله انصاری در مقدمه‌ی منازل السائرین، بر دوری از «همراه‌ای که بهره‌ی ما را از «وقت» از بین می‌برد» همین نکته باشد.
در روایات نیز بر اهمیت همراه و همدم، تاکید شده است. از امام سجاد (ع) نقل شده که فرمودند: مُجَالَسَةُ اَلصَّالِحِينَ دَاعِيَةٌ إِلَى اَلصَّلاَحِ (کافی:ج1/ص13) همنشینی با صالحان، دعوت‌کننده به صلاح و رستگاری است. همچنین از حضرت علی (ع) نقل شده که فرمودند: صُحبَةُ الأشرارِ تُكسِبُ الشَّرَّ،كالرِّيحِ إذا مَرَّت بِالنَّتِنِ حَمَلَت نَتِناً. (غررالحکم: 5839) همراهى با بدان، بدى مى‌آورد، مانند باد كه هرگاه بر چيز بدبو بگذرد، بويش را با خود جا به جا مى‌كند. گویا بخشی از سعادت انسان، در گرو انتخاب اطرافیان است؛ کسانی که با آن‌ها شب و روز می‌گذرانیم و زندگی میکنیم. به بیان دیگر، اطرافیانِ هر فردی، بیان کننده‌ی جایگاه و آینده‌ی او هستند.
بر این اساس، چند راهبرد مهم پیش از ورود به کتاب منازل السائرین، مطرح میشود:
اول این که باید شرایطِ خود را وارسی کرد! به این نحو که فهرستی از دوستان و آشنایان و تمامیِ افرادی که با آن‌ها همراه هستیم، به دست آوریم، به خصوص افرادی که با آن‌ها صمیمی هستیم؛ سپس نگاهی به تعلقاتِ دینی و سلوکی آن‌ها بیندازیم؛ همچنین باز فهرستی از دوستان و آشنایانِ خود در سال‌های پیش تهیه کنیم و باز نگاهی به تعلقاتِ دینی و سلوکی آن‌ها داشته باشیم، به خصوص افرادی که با آن‌ها صمیمی بوده‌ایم؛ آشنایانِ گذشته‌ی ما بیشتر اهل خودسازی و سلوک بودند و یا آشنایانِ امروز ما؟ اگر آشنایانِ امروز، بیشتر اهل سلوک هستند، خدا را شکر کنیم؛ ولی اگر آشنایانِ امروز، کمتر اهل سلوک و خودسازی هستند، باید بدانیم در مسیر صحیحی قرار نداریم! این مسیر، آرام آرام، توفیقاتِ ما را کاهش میدهد؛ نباید با خود بگوییم که «من که انسانِ بدی نیستم!» زیرا در «مسیری» قرار داریم که هرچند امروزِ ما - به ظاهر - بد نیست، اما آینده‌ی ما، این طور نخواهد بود!
نکته‌ی دوم این که توفیقات، بنیادی درونی دارند! به بیانِ دیگر، اگر من آرام آرام، همراهِ کسی یا چیزی شده‌ام، متناسب با تغییراتی در درون من است؛ به اطرافیانِ خود بنگرید! ببینید که چرا دوست دارید که با آن‌ها همراه شوید؟ چرا دوست دارید که فلان برنامه‌ی تلویزیونی را ببینید؟ و ... این پرسش‌ها، شما را با «خودتان» آشنا می‌کند و به نوعی، راهبردی برای «معرفة النفس» است؛ همچنین خطرهایی که در آینده برای شما پیش می‌آید را، زودتر به شما متذکر میشود. از امام على (ع) نقل شده است: كُلُّ امرِئٍ يَمِيلُ إلىٰ مِثلِهِ. (غرر الحکم: 6865) هر انسانى، به سوی همانندِ خود میرود؛ و در طرف مقابل، دل بریدن‌ها نیز، مبنایی درونی دارد؛ باز به اطرافیانِ خود بنگرید! ببینید که چرا از بعضی دوری می‌کنید؟ چرا دیگر دوست ندارید با فلانی همراه شوید؟ این پرسش‌ها نیز، شما را با «خودتان» بیشتر آشنا می‌کند. البته باید تذکر داد که اولین پاسخی که به ذهن شما میرسد، لزوما حقیقت ندارد! بلکه اگر متوجه وجود شیطان باشیم، خواهیم دانست که برای مخفی کردنِ علائق باطل‌مان، به راحتی به خودمان دروغ می‌گوییم! یعنی اگر از کسی دل بریده باشیم، می‌گردیم و خُلق بدی در آن فرد پیدا میکنیم و به خودمان به دروغ می‌گوییم «از فلان اخلاقِ بدش، دوری کردم!» در صورتی که همین اخلاق بد، در دیگرانی نیز هست، ولی از آن‌ها دوری نمی‌کنیم! پس در پیدا کردن پاسخِ این پرسش‌ها، عجله نکنید و پاسخ تولید نکنید! سعی نکنید که از خودتان طرفداری کنید! سعی نکنید اثبات کنید که رفتار درستی داشته‌اید! بلکه سعی کنید که خودتان را، چه خوب و چه بد، صادقانه بشناسید تا بتوانید خود را اصلاح کنید.
نکته‌ی سوم این که، بدون اصلاحِ دوستی‌های ما، راه سلوک، نزدیک به بن‌بست میشود! باید پیش از هر کاری، با حفظ احترام و با متانت، و با رعایت ادبِ شرعی، شروع به اصلاح دوستی‌ها کنیم؛ دوستی‌هایی که یاد خدا را کمرنگ میکنند، کاهش دهیم و دوستی‌هایی که یاد خدا را در ما بیشتر میکنند، تقویت کنیم.
برای نکات بیشتری در این زمینه، می‌توانید به کتاب «سلوک توحیدی» از حجة الاسلام وکیلی، صفحات 208 و 314 مراجعه کنید.
#روایات_قلب
📚فی «قرب الإسناد» بسنده عَنِ اَلرِّضَا عن أبیه عن أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ، فی حدیث طویل:
...أَنَّ وَابِصَةَ بْنَ مَعْبَدٍ اَلْأَسَدِيَّ أَتَاهُ فَقَالَ: لاَ أَدَعُ مِنَ اَلْبِرِّ وَ اَلْإِثْمِ شَيْئاً إِلاَّ سَأَلْتُهُ عَنْهُ؛
فَلَمَّا أَتَاهُ قَالَ لَهُ بَعْضُ أَصْحَابِهِ: إِلَيْكَ يَا وَابِصَةُ عَنْ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ؛
فَقَالَ اَلنَّبِيُّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ : [دَعهُ] اُدْنُهْ يَا وَابِصَةُ؛
فَدَنَوْتُ.
فَقَالَ: أَ تَسْاَلُ عَمَّا جِئْتَ لَهُ أَوْ أُخْبِرُكَ؟
قَالَ: أَخْبِرْنِي.
قَالَ: جِئْتَ تَسْأَلُ عَنِ اَلْبِرِّ وَ اَلْإِثْمِ.
قَالَ: نَعَمْ.
فَضَرَبَ بِيَدِهِ عَلَى صَدْرِهِ، ثُمَّ قَالَ:
✅ «يَا وَابِصَةُ [البر ما اطمأنت به النفس و] اَلْبِرُّ مَا اِطْمَأَنَّ بِهِ اَلصَّدْرُ، وَ اَلْإِثْمُ مَا تَرَدَّدَ فِي اَلصَّدْرِ و جَالَ فِي اَلْقَلْبِ، وَ إِنْ أَفْتَاكَ اَلنَّاسُ وَ أَفْتَوْكَ .»
📚 در کتاب «قرب الاسناد» به سندش از امام صادق (ع)، داستانی را نقل می‌کند که یک یهودی برای پرسش و پاسخ، خدمت حضرت میرسد و سخن به معجزات پیامبر اسلام کشیده میشود؛ در خلال این گفتگو، این داستان نقل میشود:
...وابصه بن معبد اسدی سوی پیامبر صلّی الله علیه و آله رهسپار شد و گفت: درباره همه کارهای نیک [:برّ] و بد [:إثم] از ایشان خواهم پرسید.
وقتی نزد رسول خدا صلّی الله علیه و آله آمد یکی از اصحاب به او گفت: ای وابصه از رسول خدا فاصله بگیر!
پیامبر صلّی الله علیه و آله فرمود: [رهایش کن!] نزدیک بیا ای وابصه!
پس نزدیک شدم.
[پیامبر] به او فرمود: آیا سوالی را که برایش آمدهای خودت میپرسی یا من برایت بگویم؟
عرض کرد: برایم بگویید.
فرمود: آمدهای درباره نیک و بد بپرسی.
عرض کرد: بله.
پس حضرت با دست بر سینه اش زد و سپس فرمود:
✅«ای وابصه! [«نیک» چیزی است که نفس از آن آرامش یابد؛] «نیک» چیزی است که سینه از آن آرامش یابد؛ و «بد» چیزی است که در سینه میچرخد و در قلب میچرخد و جولان میدهد؛ هرچند فتوایِ انجامش را مردم به تو داده باشند و فتوا داده باشند. »
🔗سند:
کتاب قرب الاسناد، از لحاظ سند، بسیار دلچسب است! چون تلاش شده تا احادیثی در این کتاب نقل شود که با کوتاه‌ترین سند، به معصوم برسد؛ در این حدیث، جناب حمیری (:صاحب کتاب قرب الاسناد و از اصحاب امام هادی و امام حسن عسکری) از «الحسن بن ظريف» و او از «معمر» نقل می‌کند که امام رضا از امام موسی کاظم از امام صادق، این داستان را نقل کرده است. که هر دو واسطه («الحسن بن ظريف» و «معمر») از شیعیانِ مورد اعتماد هستند.
مواردی که در قلاب آمده در نسخه بحار بود ولی در چاپ قرب الاسناد نبود.
✏️حاشیه:
ما کمتر به قلب و صدرِ خود توجه میکنیم؛ اما اگر مدتی متمرکز شویم، این دو حالت که در روایت آمده را در درون خود میبینیم؛ یعنی:
⛔️ سخنی را میشنویم و حتی تلاش می کنیم که آن را بپذیریم، ولی باز ناآرام هستیم و گویا آن سخن در سینه میچرخد و بالا و پایین و چپ و راست میرود و در قلب جولان میدهد و جایی پیدا نمیکند.
گاهی باز تلاش میکنیم و مدتی آن سخن را در گوشه ای از جانمان جای میدهیم ولی باز بعد از مدتی، باز به پا می خیزد؛ گویا منتظر شنیدنِ یک اشاره است که شروع به غوغا کند! در این شرایط، تنها با دوری کردن از افرادی که آن سخن را به ما یادآوری میکنند، می توانیم خود را گول بزنیم و این غوغا را فراموش کنیم!
✳️ و در طرف مقابل، گاهی تا سخنی را میشنویم، سریعا بر جانمان مینشیند و گویا حتی در پی کشف دلیلش نیستیم و در کنار آن سخن، آرامش مییابیم، و یا آن سخن در درون سینه ی ما جای میگیرد و گویا آشنایی است که سالهاست که عضوی از این خانه است.
این روایت، بررسی حالت صدر و قلب را ملاکی برای فهم برّ و اثم قرار داده است.
به نظر میرسد این ملاک، ملاک دقیقی است، اما اگر با خود، روراست باشیم و با غفلت و شلوغی و هیاهو، صدای قلبمان را در میانِ داد و دعواها، گم نکنیم!
⛔️چقدر توان سکوت داریم؟
⛔️چقدر توان شنیدنِ سخنانِ دیگران را داریم؟
⛔️چقدر توانِ روبرو شدن با خود و تنهایی را داریم؟
❓ اگر این توانایی ها را نداریم، شاید اثم های زیادی در سینه داریم که می ترسیم لحظه ای سکوت، ما را متوجه غوغای آن ها کند!
http://noo.rs/Mc8fw
لطفا در ایتا مطلب را دنبال کنید
مشاهده در پیام رسان ایتا
ترجمه‌ای آزاد از سوره مبارکه ماعون
#قرآن
🔹آیت الله حائری شیرازی🔹
🔸باور کن که حامله نیست!🔸
زنها وقتی باردارند، با احتیاط می نشینند و می ایستند.
مؤمن هم باردار است و جنین او ایمان اوست.
زن حامله اگر از بلندی بیفتد، بچه اش سقط میشود؛ مؤمن هم گاهی یک حرف ناملایم میزند و ایمانش سقط میشود.
زنی که پشت سر هم به این طرف و آن طرف میپرد، باور کن که حامله نیست. اگر حامله بود اینطور بی پروا نبود.
کسی هم که لابلای حرفهایش خیلی شلنگ تخته میاندازد و در قضاوتش درباره این و آن، هرچه خواست میگوید، باور کن که حامل «ایمان» نیست.
@haerishirazi
هر زمانی، تحمل تحقق کاری را دارد؛ هر کاری را در هر زمانی نمی‌توان انجام داد.
در شب، در #تاریکی، شاید نزدیک به پرتگاهی باشی، ولی نمی‌بینی! در این شرایط، بیش و پیش از هر چیزی، به بیم‌دهنده‌ای (:انذاردهنده‌ای) نیاز داری، که با بیانی #آشکار ، تو را از خطرها، آگاه کند.
جالب است که هرچند حقیقت در «شب» آشکار نیست، اما در همین تاریکی است که معلوم میشود، چه کسی مومن است و چه کسی کافر! چه کسی گوش شنوا دارد و چه کسی ندارد! در «روز» همه حقیقت را می‌بینند و از پرتگاه‌ها دور می‌شوند! اما در شب است که شرایط برای تمایز و جدا شدنِ امور، مهیاست.
خداوند ، آن کتاب آشکار را برای انذاردادن، در شبی مبارک نازل کرد. در همان شبی که، امور از یکدیگر جدا می‌شوند و نیک و بد، مشخص می‌شوند.
اگر می‌خواهی این حقیقت را درک کنی، به تاریکی اطرافت نگاه کن، و بیان روشن قرآن!
تا در مقام #جمع هستیم، گویا انذاری معنا ندارد!
حال، هر کس به نحوی عالم را جمع می‌بیند:
» کسی با امام زمان خود جمع است.
» کسی به شفاعت امام حسین جمع است.
» کسی با توحید جمع است.
» کسی با وجود جمع است.
» کسی با خدای همه‌جایی عارفان جمع است.
» کسی با رحمت بی‌منتهای خدا جمع است.
» کسی با ...
تا در این جمع هستیم، احساس #زیان نمی‌کنیم! چه کسی در خانه‌ی معشوق، احساس غم می‌کند؟
اما نباید فراموش کرد که در شب، تاریکی حکم‌فرماست و همه لاف وحدت می‌زنند!
اما در همین شب، امور از هم #جدا می‌شوند! و جدایی، ترسناک است!
خداوند در همین تاریکی، آرام آرام، ما را جدا می‌کند!
آن‌هایی که این جدایی را نبینند، لاابالی می‌شوند! چه در لباس عرفان و فلسفه و چه در لباس ولایت! ولی آن‌هایی که این جدایی را بیینند، به خوف و حزن می‌رسند.
وقتی که همه چیز، حکیمانه جدا میشود، من کدام سو نهاده خواهم شد؟
گاهی میان تاریکی‌ها، خود را خوب
یا مومن
یا مهم
یا عزیز
یا ...
جا می‌زنیم!
اما امری از سوی خداوند آمده است و دیگر راهی برای دروغ نیست.
همه باید جدا شوند! هیچ اختلاطی ممکن نیست! چراکه خداوند مکرر در مکرر، امری از سوی خود ارسال می‌کند و بهشتیان را بهشتی و جهنمیان را جهنمی می‌کند!
چه امری؟
رحمتی از سوی ربِّ تو! ای محمد (ص)!
رحمتی که خودمان طالب آن هستیم و از خداوند آن را خواسته‌ایم و او دعای ما را شنیده و بر اساس علمش، برآورده کرده است!!!
عجیب نیست؟
رحمتی که خود خواهان آن هستیم، به سوی ما می‌آید! و این رحمت، عده‌ای را جهنمی می‌کند!
خداوند، شروع به نقل داستان عجیبی کرده است!
بدون تعارف، در اکثر موارد، وقتی برداشت خودم از آیه‌ای را می‌گم ، اگر بعدش ازم بپرسی: «از این برداشت، مطمئنی؟» جوابم اینه: «نه!»
برای همین خواستم بازم یادآوری کنم که برداشت‌هایی که از سوره‌ی دخان، یا هر سوره‌ی دیگری دارم، طبیعتا حاصل تلاش منه! نه بیش از این!
یکی از دلایلی که خیلی به «تدبر جمعی» علاقه دارم، اینه که حاصل تدبرهای جمعی، بیشتر قابل اعتماد است. به خصوص اگر افراد اهل قرآن و با اخلاص، در جمع باشند.
رحمتی از سوی ربِّ محمد (ص) آمده است!
در شب مبارکی!
اما رب محمد کیست؟
همان رب آسمان‌ها!
همان رب زمین!
و هر آنچه که در میان آسمان‌ها و زمین است.
ما درکی از این آیه نداریم! ما رب محمد را، رب آسمان و زمین و ... نمی‌بینیم! برای ما، محمد با سامان، فرقی ندارد! چراکه می‌توانیم بگوییم «رب سامان، همان رب آسمان و زمین و ... است!»
ما هنوز درکی از پیامبر اسلام و شب قدر و کتابی که برای او آمده، نداریم!
محمد، همان کسی است که رحمت ربِّ او، همه چیز را از یکدیگر جدا می‌کند! تا محمد نباشد، حق و باطل و همه چیز، به هم آمیخته است! و این ربِّ محمد است که با رحمت و کتاب مبین، همه‌ی مرزها را مشخص می‌کند و هر کسی را در جایگاهش قرار میدهد!
گویا همه چیز در خدمت تدبیری است که به محمد میرسد! رب محمد، همان رب آسمان است و زمین و هرآنچه در میان این دوست. اهل یقین، به این نکته آگاه‌اند!
هیچ الهی جز رب محمد نیست!
همو زنده می‌کند و می‌میراند!
و همو، ربِّ شما و پدران نخستین شماست!
آن شب که او، کتاب مبین را بر محمد نازل کرد، شب تقدیر شماست...
انصافا *دوران خوبی بود!*
کودک که بودیم، بازی می‌کردیم و مثلا من پدر می‌شدم و مثلا تو فروشنده! خرید و فروش می‌کردیم و مثلا پول در می‌آوریم و مثلا پولدار می‌شدیم و گاهی هم بی‌پول. و مثلا موفق می‌شدیم و مثلا پیشرفت می‌کردیم و بعد برای هم، دست می‌زدیم.
دوران خوبی بود تا مجبورمان کردند که بزرگ شویم! دیگر نباید به فکر و خیال و «مثلا» دل خوش کنیم! باید بزرگ شویم و دنبال تحصیلات و زندگی برویم.
چند ده سالی است که مشغول این کار هستم؛ یعنی دیگر مثلا قرار است که «مثلا همسایه» یا «مثلا موفق» نباشم و واقعا «موفق» باشم.
اوضاع بد نیست! دوستی چند وقت پیش می‌گفت «تو که خوب پیشرفت کردی و مشغول دکتری هستی!»
اما مگر بازی کودکی چه بود؟ هدفی برای خودمان قرار می‌دادیم و می‌گفتیم «هر کی زودتر برسه، برندس!» بعد برای برنده، دست می‌زدیم!
اما کسی نمی‌پرسید که:
- چرا این هدف؟
- چرا برنده است؟
- اصلا چی را برده؟
فقط می‌دویدیم که برنده شویم و از این بازی لذت می‌بردیم.
نگاهی بکنیم به خودمان!
هر کی تحصیلات و دکتری داشته باشه، برندس! بدو!
هر کسی عدد حسابش بیشتر، برندس! بدو!
هر کسی اعتبار اجتماعی داشته باشه، برندس! بدو!
اما مگر حقیقت عالم، و موفقیت واقعی و پایدار، به دست من و تو رقم می‌خورد که خود بگوییم «این هدف است! بدو!»
به قول آگوستین: * بزرگ‌ترها، مرا از بازی کودکانه‌ام جدا کردند تا در بازی‌های خودشان وارد شوم! *
(«اعترافات»، کتاب اول، بخش ۹ و ۱۰، نقل به معنا)
قسم به کتاب آشکاری که در شب مبارکی به دست رب محمد نازل شد، همه مشغول بازی هستیم!
نمی‌دانیم که حقیقتی نازل شده که همه چیز را از هم جدا می‌کند و تقدیر ما را رقم میزند و عاقبت ما را تعیین می‌کند! نمی‌دانیم که ربِّ محمد است که رب آسمان و زمین است! نمی‌دانیم که رب محمد است که زنده می‌کند و می‌میراند!
اگر از اهل یقین بودیم، می‌دانستیم! اما اکنون در شک هستیم! نه شکی ساده!
نمی‌دانیم و در این شک، مشغول بازی هستیم!
ای محمد! در این شب، منتظر روزی باش که آسمان با دودی آشکار میرسد! منتظر باش که عذابی دردناک، همه مردم را در بر میگیرد! این بازی و این شب، به سر خواهد رسید...