تنها علی بود که می‌دانست مصطفیٰ کیست و با آمدنش به این دنیای دون‌مایه چه رحمتی آورده و با رفتنش چه خیر و برکتی برای همیشه از جهان و جهانیان رخت برمی‌بندد. این نجوای امیری دلسوخته‌ است هنگامی که در فراق یگانه حبیبش، حبیب خدا، با چشمانی اشک‌بار به غسل و کفن او مشغول بود: «پدر و مادرم به فدایت ای رسول خدا! با مرگ تو چیزی بر جهانیان قطع شد که با مرگ دیگران قطع نمی‌شود. مرگ تو مصیبتی بود که مصیبت‌های دیگر را از یاد برد. اگر ما را به شکیبایی امر نکرده و از زاری کردن منع ننموده بودی، آن‌قدر بر تو می‌گریستیم تا چشمانمان خشک گردد و این درد برایمان بی‌درمان می‌مانْد و اندوهمان پایان نمی‌یافت، و این همه هنوز در مصیبت تو کم بود … پدر و مادرم به فدایت باد، ما را نزد پروردگارت یاد کن و به خاطر بیاور». گزیده‌ای از خطبهٔ ۲۳۵ نهج‌البلاغه #تقویم_روز #شهادت #پیامبر_رحمت_ص @MasoudBasiti