وَ أَقْبِلْ عَلَيَّ إِذَا نَاجَيْتُكَ فَقَدْ هَرَبْتُ إلَيْكَ وَ وَقَفْتُ بَيْنَ يَدَيْكَ مُسْتَكِيناً لَكَ مُتَضَرِّعاً إلَيْكَ و به من توجّه كن هنگامي كه با تو مناجات مي نمايم، همانا به سوي تو گريختم، و در حال درماندگي و زاري در برابرت ايستادم، ۰۴

رَاجِياً لِمَا لَدَيْكَ ثَوَابِي وَ تَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِي وَ تَخْبُرُ حَاجَتِي وَ تَعْرِفُ ضَمِيرِي پاداشي را كه نزد توست اميدوارم، آنچه را كه در درون دارم مي داني، بر حاجتم خبر داري، نهانم را مي شناسي، ۰۵

وَ لاَ يَخْفَي عَلَيْكَ أَمْرُ مُنْقَلَبِي وَ مَثْوَايَ كار بازگشت به آخرت و خانه ابدي ام بر تو پوشيده نيست، ۰۶

وَ مَا أُرِيدُ أَنْ أُبْدِئَ بِهِ مِنْ مَنْطِقِي وَ أَتَفَوَّهَ بِهِ مِنْ طَلِبَتِي وَ أَرْجُوهُ لِعَاقِبَتِي و آنچه كه مي خواهم به زبان آرم، و خواهش خويش را بازگو كنم و هم آنچه را كه براي عاقبتم اميد دارم، بر تو پنهان نيست، ۰۷

وَ قَدْ جَرَتْ مَقَادِيرُكَ عَلَيَّ يَا سَيِّدِي فِيمَا يَكُونُ مِنِّي إلَي آخِرِ عُمْرِي همانا آنچه تقدير نموده اي بر من اي آقاي من در آنچه كه تا پايان عمر بر من فرود مي آيد از نهان و آشكارم جاري شده است، ۰۸

مِنْ سَرِيرَتِي وَ عَلاَنِيَتِي وَ بِيَدِكَ لاَ بِيَدِ غَيْرِكَ زِيَادَتِي وَ نَقْصِي وَ نَفْعِي وَ ضَرِّي و تنها به دست توست نه به دست غير تو فزوني و كاستي ام و سود و زيانم، ۰۹

إِلَهِي إِنْ حَرَمْتَنِي فَمَنْ ذَا الَّذِي يَرْزُقُنِي وَ إِنْ خَذَلْتَنِي فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُنِي خدايا! اگر محرومم كني پس كيست آن كه به من روزي دهد؟ و اگر خوارم سازي پس كيست آن كه به من ياري رساند، ۱۰

إِلَهِي أَعُوذُ بِكَ مِنْ غَضَبِكَ وَ حُلُولِ سَخَطِكَ خدايا! به تو پناه مي آورم از خشمت و از فرود آمدن غضبت ۱۱

إِلَهِي إِنْ كُنْتُ غَيْرَ مُسْتَأْهِلٍ لِرَحْمَتِكَ فَأَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تَجُودَ عَلَيَّ بِفَضْلِ سَعَتِكَ خدايا! اگر شايسته رحمتت نيستم، تو سزاواري كه بر من با فراواني فضلت بخشش نمايي، ۱۲

إِلَهِي كَأَنِّي بِنَفْسِي وَاقِفَهٌ بَيْنَ يَدَيْكَ وَ قَدْ أَظَلَّهَا حُسْنُ تَوَكُّلِي عَلَيْكَ فَقُلْتَ (فَفَعَلْتَ) مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ تَغَمَّدْتَنِي بِعَفْوِكَ خدايا! گويي من با همه هستي ام در برابرت ايستاده ام، درحالي كه حسن اعتمادم بر تو، بر وجودم سايه افكنده است، و آنچه را تو شايسته آني بر من جاري كرده اي و مرا با عفوت پوشانده اي، ۱۳

إِلَهِي إِنْ عَفَوْتَ فَمَنْ أَوْلَي مِنْكَ بِذَلِكَ خدايا! اگر گذشت كني، چه كسي از تو سزاوارتر به آن است؟ ۱۴

وَ إِنْ كَانَ قَدْ دَنَا أَجَلِي وَ لَمْ يُدْنِنِي (يَدْنُ) مِنْكَ عَمَلِي فَقَدْ جَعَلْتُ الإِْقْرَارَ بِالذَّنْبِ إلَيْكَ وَسِيلَتِي و اگر مرگم نزديك شده باشد و عملم مرا به تو نزديك نكرده، اعترافم را به گناه وسيله خويش به بارگاهت قرار دادم ۱۵