10) استراتژي بني صدر، به عنوان فرمانده کل قوا، براي آزادسازي مناطق اشغالي چه بود؟ (قسمت اول)

در حقيقت نيروهاي انقلابي و مردمي با وجود كمبود امكانات، با عمليات محدود و ايذايي، توان دشمن را كاهش داده و نقش تعيين كننده اي در متوقف كردن ارتش عراق ايفا كردند. اما بني صدر با بي توجهي به اين موضوع، براي رسيدن به اهداف خود، به نيروهاي كلاسيك روي آورد و تصور مي كرد كه قادر است بدون نيروهاي مردمي و انقلابي مناطق اشغالي را آزاد كند و زمينه را براي كار سياسي در داخل و خارج و تحقق اهداف خود فراهم سازد. نظر به ماهيت تلاش هاي بني صدر در اين زمينه، به نظر مي رسيد كه تشديد مناقشات سياسي اجتناب ناپذير خواهد بود؛ بدين معنا كه وي مي پنداشت، در صورت كسب پيروزي نظامي، از موضع قدرت برخوردار خواهد شد و براي حذف نيروهاي خط امام اقدام خواهد كرد و در صورت ناكامي نيز، با شانه خالي كردن از مسئوليت، به گونه اي ديگر به بحران سياسي دامن خواهد زد. بنابراين در استراتژي بني صدر، اقدامات نظامي عميقا با اهداف سياسي وي در هم آميخته بود. در اين حال، نيروهاي انقلابي و سپاه بر اين باور بودند كه ادامه جنگ در مراحل بعد – به منظور آزادسازي مناطق اشغالي – اساسا بر پايه تفكر انقلابي و با سازمان دهي نيروهاي مردمي ميسر خواهد بود؛ ليكن بينش نظامي بني صدر مانع از توجه به تجارب به دست آمده در به كارگيري از نيروهاي مردمي مي شد. در اين اوضاع كه نيروهاي انقلابي مورد بي توجهي و بي مهري قرار داشتند، و حتي برادران سپاه دردمندانه فرياد كشيده و استمداد مي كردند، وضع چنان سخت شد كه فرماندهي سپاه خوزستان طي نامه اي به بني صدر، ضمن تجزيه و تحليل سهل انگاري و تسامح وي پيش از تجاوز دشمن و عدم تهيه طرح مقابله، نوشت: چرا ارگان رسمي مورد تأييد امام و امت و قانون اساسي، فاقد سلاح و مهمات كافي است اما افراد غيرمسئول نظامي داراي همه امكانات بوده و بدون ضابطه در اختيار همه كس قرار مي دهند؟ در بخش ديگري از اين نامه با اشاره به تلاش هايي كه به منظور مقابله با رشد نيروهاي انقلابي و سپاه انجام گرفته بود، آمده است: مخالفين خط امام كه در يك سال و اندي از رشد سپاه به عناوين گوناگون جلوگيري كردند، در ممانعت از تجهيز، مسلح كردن و آموزش سلاح هاي سنگين سپاه و حتي به انزواي سياسي كشاندن آن از هيچ كوششي فروگذار نكردند. بني صدر با هرگونه رشد و گسترش سپاه و تجهيز آن مخالف بود و حتي نسبت به گزارش هاي روزنامه ها كه در آن به نقش سپاه در مقابله با دشمن اشاره شده بود، حساسيت نشان مي داد. وي در مورد تجهيز سپاه گفت: عده اي هم راه افتادند كه بله چيزي نيست؛ اسلحه سنگين را به خود مردم بدهيد، به غير ارتش بدهيد، مردم مي جنگند و پيروز مي شوند. گويندگان اين حرف ها مثل همان مادري كه بچه اش را به آهنگري برده بود، گمان مي كنند به محض اين كه آهن را در كوره گذاشتند و گرم و نرم شد، دراز كني ميخ مي شود، پهن كني بيل مي شود.

11) استراتژي بني صدر، به عنوان فرمانده کل قوا، براي آزادسازي مناطق اشغالي چه بود؟ (قسمت دوم)

ناتواني بني صدر در به كارگيري نيروهاي مردمي و انقلابي و عدم اعتقاد وي به آنان، موجب شد كه “وحدت فرماندهي” در اين مقطع از جنگ شكل نگيرد. از سوي ديگر، در ميان نيروهاي نظامي نيز در مورد اهداف دشمن و نحوه مقابله با آنها اختلاف نظرهاي عميق و شديدي وجود داشت. چنان كه بارها به بروز مشاجرات و استعفاي مكرر فرمانده وقت نيروي زميني ارتش انجاميد و همين مسائل موجب شد كه در ميان نيروهاي كلاسيك نظامي هم آهنگي لازم و وحدت نظر حاصل نشود. در اين حال، سپاه در آبان 1359 طي نامه اي محرمانه به بني صدر به عنوان فرمانده كل قوا، ضمن تجزيه و تحليل اوضاع حاكم بر جنگ، در مورد عدم وحدت فرماندهي در ميان نيروهاي نظامي، نوشت: فرماندهي مشترك در كل جبهه وجود ندارد. به طور كلي تنها منطقه خوزستان به سه قسمت تقسيم شده و خطوط سياسي و حركات مخالف خط امام در وضعيت جبهه ها تأثيركامل دارند؛ جبهه اول شامل: دزفول، انديمشك و شوش زير نظر آقايان ظهيرنژاد و بني صدر؛ جبهه دوم شامل: اهواز، حميديه، سوسنگرد و هويزه زير نظر لشكر 92 زرهي، آيت الله خامنه اي و دكتر چمران؛ جبهه سوم شامل: ماهشهر، شادگان، آبادان و خرمشهر زير نظر سرهنگ فروزان و سرهنگ ستاد اروندكنار. هيچ گونه هم آهنگي لازم و همكاري اصولي در مقابل دشمن نيست؛ نسبت به هم بي خبر و غيرمسئولانه برخورد مي كنند. بنابراين، كاملا روشن بود كه با وجود ضرورت هاي موجود مبني بر به كارگيري نيروهاي انقلابي و مردمي – كه از روحيه شهادت طلبي برخوردار بودند و نتيجه عملكرد آنها به هنگام مقابله با دشمن كاملا مشهود بود – و نيز ضرورت هم آهنگي در درون ارتش و بين ارتش و سپاه، مقاصد سياسي بني صدر عملا مانع از به كارگيري كليه نيروها و مقدورات مي شد. ضمن اين كه طرح مانور عمليات و اهدافي كه در نظر گرفته شده بود، ضعف ها و كاستي هاي فراوان و غير قابل انكاري داشت. در واقع، مقاصد سياسي بني صدر و روشي كه براي رسيدن به آنها آغاز كرده بود، بيشترين تأثير را در شكست وي داشت؛ ليكن بني صدر تنها با تأكيد بر “تخصص” تلاش مي كرد تا عدم به كارگيري نيروهاي انقلابي و مردمي را توجيه كند. بني صدر با تأكيد فريب كارانه بر تخصص و نظر اهل خبره، تلاش مي كرد از هرگونه انتقاد دور بماند و بسيار اميدوار بود كه با اتكا به نيروهاي كلاسيك به پيروزي نظامي دست يابد. او با وجود شكست هاي فاحش، مدعي بود كه تلاش هايش را براي بازسازي نيروهاي مسلح به عنوان شرط اساسي و ضروري تغيير جنگ از حالت دفاع به حمله آغاز كرده است.

چرا پس از آزادسازی خرمشهر جنگ همچنان ادامه یافت؟

🔴 #بازگشت_به_خانه ‼️| فتنه سبز به زادگاه خود بازگشته است! 🔻 حسین شریعتمداری: 🔹 اگر در انتخابات ریاست‌جمهوری رای نیاورد و پیروز نشود، حتماً #تقلب صورت گرفته است و او برای مقابله با آن -بخوانید مقابله با رأی مردم- ارتش را به میدان آورده و جنگ داخلی به راه می‌اندازد!. 🔹این سخن ترامپ و راهی که در پیش گرفته است برای شما آشنا نیست؟! دقیقاً همان مسیری است که رهبران و اصحاب فتنه آمریکایی- اسرائیلی ۸۸ در پیش گرفته و دنبال کرده بودند...حالا فتنه سبز به زادگاه خود بازگشته و می‌رود تا آتش فتنه‌ای را که برای ایران اسلامی تدارک دیده و ناکام مانده بود، به جان طراحان اصلی آن بیندازد...

با سلام خدمت همه ی عزیزان

باتوجه به اینکه در ذهن همه ی عزیزان که بسیار هم طبیعی می باشد یک سری سوالات و شبهات رفت و آمد می کند و معمولا هم فضایی جهت دریافت پاسخ شبهات خود نمیابند ،لذا برخود لازم دانستیم به صورت موضوعی ارائه مطلب در چند فصل داشته باشیم در ابتدا که با شروع هفته دفاع مقدس به تعدادی از سوالات رایج عموم مردم پاسخ هایی در حد بضاعت خود ارائه نمودیم لذا در ادامه با موضوع پیرامونی ولایت فقیه در خدمت شما عزیزان هستیم

1)آیا آقای خامنه ای امام هست یا نه؟ میدانم که ایشان رهبر هستند.

امام دارای دو معناست. یکی معنای لغوی که به معنی رهبر و پیشواست. معنی دوم امام، معنی اصطلاحی آن است که فقط برای ائمه و جانشینان پیامبر(ص) استفاده میشود. اگر معنی لغوی از کلمه امام مد نظر باشد، بله؛ ایشان، امام به معنی رهبر و پیشوای جامعه و کشور ما هستند. در طول تاریخ افراد زیادی را به این عنوان خطاب کرده اند؛ مانند امام خمینی(ره) و امام موسی صدر. اما در معنای دوم که اصطلاحی دینی است ، این کلمه فقط به ائمه اطهار(ع) گفته میشود و منحصر در دوازده امام معصوم(ع) است.