🔺ادامه‌ی مطلب 🔰تفویض هم از لحاظ #مبدأ_فاعلی محال است هم از لحاظ #مبدأ_قابلی یعنی اولاً فقر برای انسان همانند حیوان ناطق بودن برای اوست یعنی #فقر جزو ذات و ماهیت انسانست و از او جداشدنی نیست لذا خداوند نمی تواند یک موجود فقیر را به حال خود بگذارد و ثانیاً تدبیر خداوند اجازه نمی دهد که انسان را رها کند و ببیند که چه خواهد کرد. حال اگر در انسان دخالت نداشت چگونه به او امر و نهی می کند. وقتی مالک او نبود امکان امر و نهی نیست. ♦️جبر هم نیست به این معنا که #فاعل حقیقی همه کارها خدا باشد و انسان تنها وسیله انجام کار باشد نه مصدر و صادر کننده کار. این هم با تکلیف مطابق نبود و خدا در این صورت نمی توانست دیگر امر و نهی کند و پاداش و کیفر قرار دهد که نشان از #اختیار انسان است. خدا گوید ما عقل و وحی را فرستادیم که انسان در قیامت در برابر ما احتجاج نکند.(نساء-۱۶۵) که اگر جبر بود دیگر اینها معنا نداشت. 🔰پس طبق آیه مورد بحث ما، #اضلال خداوند این است که: تنها کسی را رها کند که خودش قبلاً خودش را از خدا رها کرده باشد که در آیه ۵ صف بیان شده است. هرگز اضلال ابتدایی از سوی خدا انجام نمی شود. https://eitaa.com/quraanalkarim