🔴مغالطه‌ی فـقـر و فـحـشـا #شرافت_فقر ➖فقر خوب نیست اما فقرا خوب‌‌ترین و عفیف‌ترین بخش جامعه‌اند. ▪️یک باور غلط و جذّاب سال‌هاست در حال ترویج است و آن اینکه: فقر موجب فحشا و فساد اخلاقی می‌شود! و با همین مقدمه، فقرا و مستضعفین را متّهم به فحشا می‌کنند!! ▪️البته در این که فقر پدیده نامطلوبیست و از جمله زمینه‌های برخی آسیب‌های اجتماعی از جمله ارتکاب گناهان اخلاقی می‌شود، تردید نیست. و همچنین واضح است که از جمله علل فقر محرومان، کارگزاران و ثروتمندان هستند و لازم است برای تحقق عدالت اجتماعی، با فساد و تبعیض مبارزه کرد. اما هر فقری موجب فحشا نیست و هر فحشایی از فقر نیست به گواه تاریخ، فقرا آبرومندترین بخش جامعه بوده‌ان و هستند و محرومان و مستضعفان به تاریخ آبرو داده‌اند. مواظب باشید به قصد حمایت از مستضعفین، به این عزیزان خدا، اهانت نشود. از نگاه حکمرانی اسلامی، در هر صورت حاکمیت باید با فقر مبارزه کند؛ با تولید ثروت و توزیع عادلانه آن و انجام تعهدات ثروتمندان به مردم و حاکمیت؛ اما این به معنای آلوده بودن فقرا نیست. ▪️ برخی فقرها مصلحت است یا ابتلا و امتحان و ترفیع درجه برای فقیر است؛ برخی فقرها موجب توشه برای آخرت است؛ فقر اگر از سر تنبلی نباشد در دادگاه عدل الهی موجب نجات است. دلجویی خداوند از محرومان در روز قیامت روایت عجيب زیر فقط یکی از مطالب معصومین علیهم‌السلام در این موضوع است: الإمامُ الصّادقُ عليه‏السلام: إنّ اللّه‏َ جلَّ ثناؤهُ لَيَعتَذِرُ إلى عَبدِهِ المؤمنِ الُمحْوِجِ في الدنيا كما يَعتَذِرُ الأخُ إلى أخيهِ ، فيَقولُ : وعِزَّتي وجَلالي ، ما أحوَجتُكَ في الدنيا مِن هَوانٍ كانَ بِكَ عَلَيَّ ، فارفَعْ هذا السَّجْفَ فانظُرْ إلى ما عَوَّضتُكَ مِن الدنيا . قالَ : فَيَرفَعُ فيَقولُ : ما ضَرَّني ما مَنَعتَني مع ما عَوَّضتَني؟! امام جعفر صادق(ع) می‌فرماید: روز قیامت خداوند از بنده مؤمن که در دنیا فقیر و محتاج بوده دلجویی می‌کند چنان که برادری از برادرش عذر می‌خواهد. خداوند به او می‌فرماید: به عزت و جلالم سوگند! تو را به خاطر اهانت و خواری‌ات در نظرم محتاج کردم؛ پس پرده‌ها را بردار و ببین به جای دنیا چه چیزها به تو داده‌ام. پس پرده‌ها را بردارد و آنچه را که خدای متعال از عوض دنیا به او داده بنگرد و سپس به خدای عزوجل می‌دارد: پروردگارا! با این عوضی که به من عطا فرمودی، زیانی به من ندارد آنچه از دنیا از من بازگرفتی. اصول کافی، جلد ۲، صفحه ۲۶۴، حدیث حجت الاسلام رحمت الله معظمی @r_moazzami