‌ خیره چشمانِ تَرَش رو به همان «منظره» بود دورِ گودال فقط دایره در دایره بود...

‌ همه با خاطره‌ی بغضِ علی جمع شدند حلقه در حلقه به یک نقطه ؛ ولی جمع شدند..

‌ حلقه‌ها تنگ‌تر از تنگ‌تر از قبل شده قلب‌ها سنگ‌تر از سنگ‌تر از قبل شده...

‌ باید از بینِ همه رد بشود ؛ می‌داند نه محال است مردد بشود، می‌داند...

‌ رد شد از حلقه‌ی پیرانِ عصازن و سپس از وسطِ جمعیتی سنگ به دامن نه فقط سنگ که چوب و شن و آهن ..

‌ بعد از آن سخت دوید از دو سه تا حلقه‌ی اسبان سواری و صدای نفس و شیهه و کوبیدن سُم‌ها همه‌ سو هولِ قدم‌ها و عَلَم‌ها

‌ به خودش گفت: کمی مانده برو از وسط این‌ همه جا مانده برو ...

‌ پیش می‌رفت ولی حلقه‌ یک لشکر شد متراکم ، متراکم ، متراکم تر شد...

‌ داشت از بین همین فاصله‌ها رد می‌شد از دل هلهله‌ها، هروله‌ها رد می‌شد...

‌ [مداح امشب می‌گفت: مگه میشه این امانتِ حسن و حسین، دست‌ش رو از دست عمه کشیده باشه و دویده باشه وسط میدون و عمه دنبالش نرفته باشه؟] خدا کنه راست نباشه... خدا کنه عمه‌جان نزدیک خیمه‌ها مونده باشن...

‌ رد شد از حلقه‌ی سرنیزه و از حلقه‌ی شمشیر و کمانگیر و کف پاش پُر از خون و تَنِ کوچک مجروح دوید و لب گودال رسید و ته  گودل چه دید و ...

‌ که سنان بود و سنان داشت نیزه‌ ای فاتحه خوان داشت...