خیلی ها فکر میکنن ما ها چون مشهدیم دیگه خیلی خوش‌بحالمونه
هر روز حرم
هر روز خلوت با امام رضا
هر روز ....
اما باید گفت نه!
اصلا این طور نیست!
یک اصلی هست به اسم طلبیدن ....
تا ائمه نطلبن تو نمیتونی قدم از قدم برداری.
طلبیدن فقط برای زائز شهرای دیگه نیست !
برای ما بچه مشهدیا هم هست؛
میبینی هر روز برنامتو میچینی برای حرم نمیشه.
مشکل ، کار و.... پیش میاد.
یا میبینی همه چی اوکیه ولی دلی حالت خوب نیست.
خجالت می‌کشی بری حرم.
خلاصه که ما بچه مشهدی ها هم اقا باید بطلبمون.
یک تایم می‌طلبه یک هفته پشت سر هم هر روز مهمونشی و وابسته بهش میشی
یهو میبینی هفته ها نمیتونی بری و دلتنگ صحن و سراشی ...
حقیقت‌شو بخوام بگم علت نطلبیده شدنمونم همیشه میدونیم ...
میدونیم چیکار کردیم که امام رضا نمیخواد ببینتمون ...
ولی خب یکی از خصلت های بچه های مشهد
بخصوص ما ها که تو بافت قدیمی مشهد بزرگ شدیم
و تو بچگی نزدیک حرم بودیم اینه که بچه پرویمم 😅
میدونیم غلطی کردیماا
یکی دو روز صبر میکنیم سنگامون رو با خودمون وا بکنیم
بعد پرو پرو پا میشیم میریم حرم
جلو پنجره فولاد میشیم
و پرو پرو میگیم
« اقاجون فلان غلطو کردم
و شرمنده ام
اما دلم به کرمت خوشه منو ببخش !»
تا نبخشه هم از جامون بلند نمیشیم.
میدونی ما بچه های مشهد واقعا امام رضا رو بابای خودمون میدونیم
واسه همین در حین حفظ احترام
راحت هم هستیم باهاشون ...
خلاصه که فلسفه طلبیدن اینه
مشهدی غیر مشهدی هم نداره
امیدوارم هممون تو چک‌لیست طلبیده شده ها باشیم ...
آنشرلی .../
