هر روز یک صفحه با قرآن هدیه به روح شهدای گردان امام سجاد ع

شهیدان روز ششم فروردین به تعداد 16 نفر

شهدای متولد ششم فروردین به تعداد 37 نفر

در اهمیت ماه رمضان

ادامه خاطرات برادر بیژن کریمی فصل ۴ صفحات ۱۲۳و۱۲۴

رفتن به اردوگاه قسمت چهل و سوم ساعت نزدیک دو بعد از ظهر ،اواخر فروردین ۶۷ است بچه ها منظر آمدن تانکر آب هستند .اتوبوسی پشت نرده ها توقف می‌کند. نگهبانها صدا میزنند : بنج بنج یالا بشین ،بنج بنج همه بچه ها در صف های پنج نفره می‌نشینند طبق معمول سرها پایین است ،عزیز حرفهای ستوان را ترجمه می‌کند: - شما بزودی به اردوگاه می‌روید، داخل اتوبوس نباید حرفی باشد .نباید بیرون را نگاه کنید - فهمیدید ؟ - نعم سیدی - یکی یکی سوار شین بعد از چند دقیقه که تذکرات ستوان را گوش می‌دهیم و چندتا نعم سیدی و شکرا" سیدی می‌گوییم بچه ها یکی یکی بلند می‌شوند و سوار اتوبوس می‌شوند . اتوبوس اول حرکت می‌کند اتوبوس بعدی جای آن توقف می‌کند و بلاخره اتوبوس سوم ، نوبت صف ما می‌شود بلند می‌شویم. عصا را زیر بغل میزنم و بسم‌الله می‌گویم با زحمت وارد اتوبوس میشوم ردیف پنجم کنار یکی از بچه ها می‌نشینم. اتوبوس تکمیل می‌شود، نگهبانی دستهایمان را به دستگیره پشت صندلی جلو می‌بندد و رد می‌شود. چند دقیقه ای طول می‌کشد تا کاروان اتوبوس‌ ها حرکت کنند .شیشه های اتوبوس رنگ آمیزی شده ، اصلا" چیزی پیدا نیست فقط از شیشه جلو دید داریم ، با احتیاط باید نگاه کنیم که نگهبان متوجه نشود . مسافتی که طی می‌شود نماز ظهر و عصر را می‌خوانم و بجای سجده پیشانی ام را پشت دستهای بسته شده می‌گذارم. رکعت دوم همین که سر از سجده بر میدارم ضربه ای پشت گردنم می‌خورد با سر به صندلی جلو میخورم و بر میگردم ،پوتین های نگهبان را کنار خودم می‌بینم لب فرو میبندم و بدون هیچ حرکتی بقیه نمازم را توی دلم تمام میکنم با رفتن نگهبان آه سردی میکشم و قطره اشکی روی گونه ام سر می‌خورد. تنها صدایی که به گوش می‌رسد صدای زوزه اتوبوس است و گفتگوی راننده با نگهبان و صدای ترانه ای که از رادیو پخش می‌شود . یک مرتبه صدای رادیوی اتوبوس زیاد می‌شود و گوینده ای که صدایش برایم آشناست متنی را قرائت می‌کند: - ایها الشعب العراقی العزیز - ایها الابناء العراق العظیم - هذا بیان مهم صادر من قیاده العراق صدای گوینده قطع می‌شود و صدای مارش پیروزی فضای اتوبوس را پر می‌کند. دلم آشوب می‌شود. خدایا چه اتفاقی افتاده ؟؟!! دو سه بار گوینده همین مقدمه را تکرار می‌کند و مارش زده می‌شود تا بلاخره اطلاعیه اصلی خوانده می‌شود با دقت گوش میدهم و متوجه میشوم که ارتش عراق فاو را از ایران پس گرفته است .تمام خاطرات عملیات والفجر هشت برایم تازه می‌شود. لحظات طاقت فرسایی ست. قهقه های مستانه راننده و نگهبان ، سنگینی این لحظات را دوچندان کرده است . یکبار هم این لحظات را تجربه کرده ام صبح عملیات کربلای پنج ،دقیقا" یکسال پیش که ما بعنوان گردان پشتیبان وارد خرمشهر شدیم و توی سنگرهای کنار آب منتظر دستور بودیم .محمد تقی، موج رادیو را چرخاند و ما همانجا میخکوب شدیم صدای همین گوینده و همین مارش که امروز پخش شد ،خبر ناگوار شکست عملیات کربلای ۴ را فریاد می‌زد. گوینده از حصاد الاکبر میگفت. آنروز دستور برگشتن از خرمشهر روی دلمان سنگینی کرد و امروز هم از دست دادن فاو دلم را ریش ریش کرد. غرق در خاطرات والفجر هشت هستم و نگاهم به دستهای بسته شده و پای مجروحم هست .یک لحظه سرم را بالا می‌آورم لحظه غروب خورشید را درک میکنم و دوباره سرم را پایین میبرم.