از درون آشفته و ظاهر چو‌کوهي استوار

رنج ها اینگونه مارا مَرد بار آورده‌اند.

⌝و گاه انتظار، می‌گیرد جان آدمی را.

_

دوش رفتم به درب خانه وی زنگ‌شان را فشار دادم هی عوض گل رسید بوته خار جای او در گشود مادر وی گفتم: «ای نازنین، قبولم کن به غلامی، که عمر من شد طی» گفت: «هستی نجیب؟» گفتم: «هان» گفت: «مؤمن چطور؟» گفتم: «ای‌ی‌ی...» گفت: «کار تو چیست؟» گفتم: «هیچ» گفت: «سرمایه تو؟» گفتم: «هی‌ی‌ی...» گفت: «پس بیش از این نکن اصرار» گفت: «پس بعد از این نشو پاپی» گفتم: «ای بر سرت بلا بارد صبر بر این بلا کنم تا کی؟ همه را شکل یار می‌بینم پیرزن را نگار می‌بینم...»

سخت است در این عصر دم ِدستی ها عاشق بشوی مثل دهه شصتی ها (:

تو چه دانی که چه ها کرد فراقت با من . .

[شبتون به زیبآیی چشم های رنگِ عسلش(:]

شب شد که بخیر باشم...

_امان از ذهنِ خسته ...

شکایت می‌برم از تو بر خدای تو..