🗞شهید مدافع حرم سید علی زنجانی به روایت همرزمان:
🔻از اینکه ماموریت تمام شد دلگیر بودم و بغضی میان گلویم گره خورده بود. دلتنگ بودم. این همه وقت مهمان بی‌بی بودیم و چه لحظه‌هایی بر ما گذشت. برای آخرین بار راهی حرم شدم که زیارت کنم. كوله‌پشتی را برداشتم و به ماشين رسیدم. «سید علی» هم با جمعى چهار-پنج نفره از دوستان منتظر بودند که با هم تا دمشق همراه شویم. مسير شام است و هر بهانه‌اى كافى بود که به یاد سه‌ساله‌ی حسین (عليه‌السلام) بغض‌ها بشکند و نفس‌ها آه شود. آن‌قدر كه در بين راه، خورشيد هم از شنيدن نواى عاشورایی که در ماشین پیچیده بود، غربتِ نیزه‌سواران را تاب نياورد؛ قامت كمان بر افقِ جاده خون گریه كند و آرام‌آرام محو شود.
🔸به دمشق که رسيدیم، شب همه‌جا سایه افکنده بود. شاید هم براى همدلى از همان غبار اندوهى كه بر صورت خرابه نشسته بود، رخت سیاه بر تن پوشانده بود. بعد از عبور از دیواره‌های سنگی و بلند، در انتهاى كوچه پس‌كوچه‌های باریک و تو در تو، چشم‌مان بر گنبد سفید حضرت رقیه (سلام‌الله علیها) منوّر شد. شب‌ها درهای حرم را می‌بندند و اجازه ورود نمی‌دهند. محافظت این آستان را لبنانی‌ها عهده‌دار هستند؛ جوانانی غیور که نسل به نسل در مكتب ابوذر غفارى، حبّ على (عليه‌السلام) را در سينه نشانده‌اند و این شد که «سيد على» با لهجه مادرى‌اش با آن‌ها هم‌كلام شد و براى ورود به حرم رضایت‌شان را جلب کرد. سلاح‌هايمان را تحويل دادیم. با ورود به صحن و عبور از حیاط كوچک این آستان مقدس به ضریح مطهر رقیه بنت الحسین (علیهما السلام) رسیدیم. با ديدن صحن و سراى حرم، حلاوت زیارت براى‌مان دوچندان شد. «سيد علی» به من مى‌گفت: «به خاطر پاكى و طهارت توست كه امشب توفيق زيارت پيدا کردیم و درهاى حرم را برای ما باز كردند».
🔸در آستانِ منوّر سه‌ساله دل‌ها غم داشت و دیده‌ها اشک و انگار ثانیه‌های محنت‌بار، صفحات ضمير را می‌سوزاند. همرزمان یک به یک تعارف مى‌كردند تا يک نفر برای جمع روضه‌اى بخواند و عرض توسلى كند؛ اما کسی قبول نمی‌کرد. صوت مداحى از تلفن همراه در خلوت حرم پيچید. اشک‌ها كه جارى شد، ساداتى از جمع شروع کرد به روضه خواندن. «سيد على» را همه خوب مى‌شناختند. اهل اشک بود، ولى نه در منظر عموم. در خفا بسيار گریه می‌کرد؛ و در مجالس عمومى خودش را كنترل مى‌كرد تا اشک‌هایش كمتر بروز و ظهور داشته باشد. اما آن شب شدت اشک‌هایش در فضای حرم تکثیر شد و گريه‌هایش در جمع، بى‌سابقه بود. روضه كه به سمت دست عدو مى‌رفت، سرش را آرام به سوی ضريح خم مى‌کرد و انگار شعله‌اى تا عمق جانش زبانه می‌کشید. آن شب با تمام خاطراتش به پايان رسید. من به ايران برگشتم و جمع دوستان دوباره به حلب بازگشتند. «سيد على» حدود يک هفته بعد از آن شب به جبهه رفت و در طالحیه به شهادت رسید.
🔺پس از شهادت «سید علی»، زواياى خلوت حرم یک‌بار ديگر در ذهنم مرور می‌شد؛ درهاى بسته‌ی حرم و ضرورت تأمين امنيت حرم، زيارت خصوصى در این بارگاه مقدس را غيرممكن مى‌كرد. اما طفل سه‌ساله حسين (عليه‌السلام) آن‌شب به خاطر يک شهيد [سید علی] بنده‌نوازى کرد و آستان عرشى‌اش را به روی‌مان گشود تا سربازش آرزوی زیارت بر دلش نماند و اين مأموريت را بدون زیارت به پايان نرساند. انگار رقیه‌ی سه‌ساله (عليهاالسلام) هم می‌دانست که اين آخرين اشک‌ها و سوزدل «سید علی» است و قرار است هفته بعد لايق مدال شهادت شود.
══════°✦ ❃ ✦°
@refigham_seyed