«در [ربیع‌الثانی] سال ۱۲۶۴ ه.ق کبار اصحاب باب اجتماع فوق‌العاده‌ای در دشت «بٙدٙشت» کرده‌اند که موضوع عمده‌ی آن دو چیز بوده: یکی چگونگی نجات و خلاصیِ نقطه‌ی اولی (باب)، و دیگر در تکالیف دینیه و این‌که آیا فروعات اسلامیه تغییر خواهد کرد یا نه. مجمل قضیه آن‌که: چون اصحاب از طهران به جانب خراسان ره‌فرسا شدند یک دسته به ریاست #قدوس (محمدعلی بابی) و بابُ‌الباب ( #ملا_حسین_بشرویه_ای ) از جلو، دسته‌ی دیگر به ریاست #بهاءالله و #قرةالعین از عقب می‌رفتند. دشت به دشت رفتند تا به دشت #بدشت رسیدند. در آن‌جا چادرها زدند و خیمه‌ها بر پا کردند و بدشت محل خوش آب‌وهوایی است بین شاهرود و خراسان و مازندران و نزدیک است به محلی که آن را هزارجریب می‌گویند. ...» (ادامه دارد) (پایگاه جامع فرق و ادیان، به نقل از: بابیت و بهائیت در بستر تاریخ، به نقل از: عبدالحسین آیتی (آواره)، الکواکب الدُّرّیّة) https://gap.im/risheh

«... اگر چه اخبار تاریخچه در بسیاری از مسائل #بدشت ساکت است و افکار ناقلین در این بابْ متشتت، ولی قدر مسلّم این است که عمده‌ی مقصود اصحاب در این اجتماع... آن دو مطلب بوده که ذکر شد، چه، از طرفی بابُ‌الباب به ماکو رفته، محبوسیّتِ #نقطه_ی_اولی را دیده و آرزو می‌نمود که وسیله‌ی نجات حضرتش فراهم شود، و نیز #قرةالعین در این اواخر بابِ مکاتبه با باب را گشوده، همواره مراسله می‌نمود و از توقیعات صادره از ماکو چنین دانسته بود که وقت حرکت و جنبش است، خواه برای تبلیغ و خواه برای انجام خدمات دیگر، و در هر صورت خاموش نباید نشست. و اما #بهاءالله مکاتباتش با باب استمرار داشت و ... اکثر اصحاب پایه‌ی قدرتش را برتر از ادراک خود شناخته و مشاوره با حضرتش را در هر امر لازم‌تر از هر چیز می‌شمردند. و از طرف دیگر اکثر تکالیفْ مبهم، و امور در هم بود. بعضی امر جدید را امری مستقیم و شرعی مستقل می‌شناختند، و بعضی دیگر آن را تابع شرع اسلام در جزئی و کلی می‌دانستند و حتی تغییر در مسائل فروعیه [را] نیز جایز نمی‌شمردند. ...» (ادامه دارد) https://eitaa.com/risheh

«... این رأی نزد خواص پسندیده افتاد و در مجلسی که #قدوس به‌عنوان سردرد حاضر نشده و #بهاءالله هم تب و زکامی عارضشان شده بود [و] از حضور معاف بودند، #قرةالعین پرده برداشت و حقیقت مقصود را گوش‌زدِ اصحاب نمود. همهمه در میان اصحاب افتاد...» (بابیت و بهائیت در بستر تاریخ، پایگاه جامع فرق و ادیان و مذاهب، به نقل از: عبدالحسین آیتی (آواره)، الکواکب الدُّرّیّة.) @risheh