هوالعلیم از اینجا شروع می‌کنم...یکی از صبح‌هایی که دیگه بابا نبود...روی تخت حیاط، توی شرایطی که از سه سال قبل با مشکلی عجیب و کمرشکن دست‌وپنجه نرم کردم و حالا، فوت بابا.... ولی بهش قول دادم "کم نیارم" و ادامه بدم... شیراز، مهرماه ۱۴۰۳

می‌فرمود ما "قدم زدن در مسیر داریم" نه دویدن! از مسیر لذت ببر و آهسته و پیوسته برو. برنامه بهمن ماه رو درحالی می‌نویسم، که دو تا از کارهای مهم شش ماهه اول سال تیک نخوردن و امیدوارم که بتونم پخشش کنم توی دو ماه آخر سال. راه چنان رو که رهروان رفتند... اول بهمن ماه ۱۴۰۳

روزهایی که قراره از آقای داوکینز بخونم، خوشحال‌ترینم... یک دانشمند خداناباور عزیز که با اصول ژنتیک و ژنوم، تمام باورهات رو به چالش می‌کشه... انگیزه من برای خوندن فلسفه در کنار ژنتیک، ایشون هستن و البته، استاد نازنینی که از طرفداران پروپاقرص آقای داوکینز هستن و همیشه با نظریاتشون، خدای ذهن‌ساخته من رو به چالش می‌کشونن...و انگیزه می‌گیرم که برم دنبال خدایِ اصولی! #از_کتابی_که_می‌خونم #نبرد_تن_به_تن ۱ بهمن ۱۴۰۳

مِن حیث لا یحتسب: آنجا که نمی‌دانی و امید نداری، نسبت به آنجا که امید داری، امیدوارتر باش... ملکۀ سباء به سمت سلیمان رفت. او از ترس اینکه حکومتش از دست برود، نزد سلیمان رفت، ولی مسلمان شد؛ سَحرۀ فرعون هم رفتند تا عزت را برای فرعون بیاورند، ولی مؤمن شدند... مِن حیث لایحتسب... #به_وقت_درس #خدا_جان

در ادامه، اومدیم زمین چمن فوتبال بازی کنیم... حقیقتاً والد بودن، سخته...در حالیکه، داری به موضوعی فکر می‌کنی و ته دلت غم‌هایی نگفتنی داری، باید شبیه به بچه‌ها بشی، در حال زندگی کنی و واقعاً لذت ببری و شاد باشی و بازی کنی، تا این مرحله رو هم رد کنی! والد بودن، نعمته...فرصته..فرصتی که خدا جان داده که از زیر هرچیزی که توی زندگی در رفتی، اینجا جبران کنی!! و آدمی باشی که تا حالا نبودی‌‌‌...

بی‌ارتباط با فضای امروز و بحث ورزش نبود... بخشی از جلسه ۵۶ درس «مبانی و اصول حکمت عملی» #به_وقت_درس #استاد_امینی_نژاد

از این پارک متنفرم... پر از حس بد.. توی این پارک خبر حال بد بابا رو شنیدم... خبر فوت پسر عمه‌م رو... خبر پذیرفته نشدن توی مصاحبه‌ای رو...توی این پارک تلفنی با همسرم درمورد موضوع عجیبی حرف زدم که تا قبل از اون روز فکرش رو هم نمی‌کردم و حتی نمی‌تونستم رودررو باهاش حرف بزنم...توی این پارک بارها بغض کردم ولی گریه نه! و و و...و این غربت... ولی هنوز هم هفته‌ای دو بار، بستنی به دست با پسرک میایم اینجا، گاهی هم سه‌نفری، و عین بچه‌ها ذوق می‌کنیم و می‌خندیم و بازی می‌کنیم و گاهی می‌ریم کتابخونه ته پارک، کتاب می‌خونیم... زندگی همینه... هیچ ایده‌آلی نیست... فقط باید در لحظه زندگی کرد... و صبوری کرد...