🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت231 –توام آدم قحطی بود رفتی با هلما دوست شدی؟ لابد کتک زدن بچه‌هاتم از اون یاد گرفتی؟ ساره، جون هر کی دوست داری دیگه بچه‌ها رو نزن، گناه دارن... چشم‌هایش نم زد. –اصلا نمی‌دونم یهو چرا اون کار رو کردم. چند روز پیشم که پا درد داشتم و اعصابم خرد بود دختررو زدم. بیچاره همچین سرش خورد به دیوار که از حال رفت. هینی کشیدم و با بهت نگاهش کردم. –اون بچه که همین جوری به زور رو پاش وایساده، چطوری دلت اومد؟! –نمی‌دونم، یهو اون قدر عصبی میشم دیگه هیچی حالیم نمیشه، به قول شوهرم میگه اصلا انگار یه آدم دیگه میشی و انسانیت کردن یادت میره. منم بهش گفتم: –یعنی می خوای بگی من آدم نیستم؟ گفت چرا در ظاهر آدمی ولی مثل یه گوسفندی که مثلا یادش بره که گوسفنده و کارای گوسفند بودنش رو انجام نده و علف نخوره و بچه ش رو شیر نده و آخرشم توسط انسان خورده نشه، می دونی اگه همه‌ی گوسفندا این طور بشن چی میشه؟ بهم گفت توام یادت میره انسانیت داشته باشی. من از اون روز دارم فکر می‌کنم چی میشه که من گاهی یادم میره انسان باشم. پوفی کردم. –این شوهرت این قدر می‌فهمه چرا اومده تو رو گرفته؟ چپ چپ نگاهم کرد. –مگه من چمه؟ –تو هیچی، ولی اونایی که زیاد می فهمن همیشه تو عذابن از دست زنشون که... دلم نیامد ادامه‌ی حرفم را بزنم. زمزمه کرد. –جدیدا خودشم خیلی واسه این که عاشقم شده به خودش بد و بیراه میگه. نوچ نوچ کردم. –حرفاشم شبیه حرفای امیرزاده س آخه طبق جزوه‌های امیرزاده، وقتی چیزای غیر انسانی تو وجود انسان باشه مثل همین خشم و غیره، آدما انسانیت شون کمتر میشه. با عجله گفت: –ولی من این همه وقت می ذارم میرم آموزش می‌بینم که این چیزایی که تو میگی از جسمم خارج بشه... شانه‌ای بالا انداختم. –خب لابد برعکسه دیگه، تو داری اونا رو وارد بدنت می‌کنی که رفتارت این قدر عوض شده. در نتیجه اونا دارن بهت دروغ میگن. با تامل گفت: –آخه چرا باید این طور که تو میگی باشه؟ مگه به اونا چی می‌رسه بخوان این کار رو بکنن. آهی کشیدم. –امیرزاده میگه همه‌ی این تلاشا برای کمک به حکومت شیطانه، حتی گاهی بعضیا اصلا این چیزا رو نمی‌دونن ولی ناخواسته دارن به شیطان خدمت می کنن. لبهایش را روی هم فشار داد. –برو بابا توام، اون امیرزاده هم یه حرفایی می زنه هر کی بشنوه فکر می کنه تو توهمه. هلما می‌گفتا من باورم نمی شد. پشت چشمی برایش نازک کردم. –حرفای اون همه از روی تحقیق و تجربه س الکی... پوزخند زد. –ول کن تلما...الان امیرزاده بگه شبه، تو خورشید به اون گندگی رو ندید می‌گیری میگی آره راست میگه شبه، اون وقت.. با عصبانیت حرفش را بریدم. –اصلا گوش نکن به درک، توام برو مثل هلما خوشبخت شو، به قول مادربزرگم میگه هر کس رو از دوستاش بشناس، واقعا واسه خودم متاسفم که دوستی مثل... همان موقع شوهر ساره وارد اتاق شد و رو به من گفت: –دم در با شما کار دارن. لیلافتحی‌پور ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت232 کیفم را برداشتم و بدون خداحافظی از اتاق بیرون آمدم. همین که وارد حیاط شدم. سه نفر را دیدم که با شوهر ساره احوال پرسی می‌کنند. شوهر ساره از آنها پرسید: –یعنی سه‌تایی ارتباط بهش بدید زودتر خوب میشه؟ یکی از آن سه نفر که مرد بود شروع کرد به توضیح دادن، که چطور می‌خواهند کمک کنند تا ساره با خدا ارتباط بگیرد و حالش بهتر شود. آن قدر حرفای جذاب و زیبا می زد که من همان جا خشکم زده بود و محو حرف هایش شده بودم. بعد از چند دقیقه امیرزاده سرکی به داخل حیاط کشید و صدایم کرد. –تلما خانم بیاید بریم. خیلی دلم می‌خواست بمانم و بقیه‌ی حرف های آن آقا را بشنوم. واقعا حرف هایش انسان را سِحر می‌کرد. حرف هایی می زد که من شاید خیلی کمتر شنیده بودم. التماس آمیز امیرزاده را نگاه کردم تا چند دقیقه دیگر بیشتر بمانم و بدانم می‌خواهند چه کار کنند. امیرزاده اخم کرد. –تو ماشین منتظرم. اخمی که روی صورتش بود نشانه‌ی راضی بودنش نبود. بعد از خداحافظی از شوهر ساره دنبال امیرزاده راه افتادم و در دلم به ساره حق دادم که این طور مجذوب این حرفها شود. از آینه نگاهی به امیرزاده انداختم. خیره به روبرو غرق افکارش بود. حرف های ساره دلشوره به جانم انداخته بود. من به هیچ قیمتی نمی‌خواستم امیرزاده را از دست بدهم. کلافه نگاهی به گوشی‌ام انداختم شاید دوباره مادرش زنگ زده باشد. ولی خبری نبود. باید می‌گفتم از حرفم پشیمان شده‌ام نمی‌خواهم باز هم صبر کنم و فکر کنم. ولی چطور حرفم را پس می‌گرفتم. ساره مرا از هلما ترسانده بود. نمی‌دانستم چه کار کنم. چندین بار از آینه نگاهش کردم او چشم‌هایش فقط خیابان روبرو را می‌دید و حواسش به رانندگی‌اش بود. با من و من گفتم: –دست تون درد نکنه بابت غذا، اگه بدونید بچه‌ها چقدر خوشحال شدن. بالاخره نگاهش را به من داد و با لحن اعتراض آمیزی گفت: –اگه بهتون بگم دیگه هیچ وقت با این دوست تون ارتباط نداشته باشید ناراحت می شید؟ از حرفش جا خوردم. تاملی کردم و گفتم: –من حواسم هست شما نگران... حرفم را برید. –می دونم، با این حال من این خواهش رو از شما دارم. –من فقط اومدم کمک... –آخه چه کمکی؟ طرف هر چی بهش میگی حرف تو سرش نمی ره اون وقت شما شدی کاسه‌ی داغ‌تر... حرفش را قورت داد و دوباره ادامه داد: –تو این مدتی که شما داخل بودید من داشتم با شوهرش صحبت می‌کردم. با شنیدن حرفاش اون قدر حالم بد شد که... نفسش را بیرون داد. عصبانی بود ولی سعی می‌کرد بروزش ندهد. –تلما خانم این دوست تون اگه بازم بخواد دنبال نیرو و انرژی و از این مدل کوفت و زهرمارا باشه زندگیش از هم می‌پاشه، مثل خیلیا که دقیقا همین اتفاق براشون افتاده. من مطمئنم شوهرش ول می کنه میره، آخه یه مرد مگه چقدر می‌تونه تحمل کنه، کاش پای درد و دلش می‌نشستید و می‌شنیدید چطور اسیر شده. اون وقت می‌فهمیدید شوهرش بیشتر از خودش به کمک احتیاج داره. از دست این زنش خودش رو نکشه معجزه س... لیلافتحی‌پور ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت233 می‌خواستم در مورد چه حرف پیش بکشم چه شد. باید مسیر حرف را عوض می‌کردم. سرم را پایین انداختم و آرام گفتم: –باشه دیگه نمیام اینجا. با تعجب از آینه نگاهم کرد. شاید باورش نمیشد ابنقدر زود حرف را کوتاه کنم و قبول کنم. برای همین گفت: –اگه حرفی میزنم به خاطر نگرانیه که از قبل... سرم را تکان دادم. –بله میدونم. اصلا خودمم اذیت میشم. امروز حال ساره یه طور عجیب و غریبی بود که حال منم خراب کرد. تو بدترین وضعیت سردردش بهش میگم ول کن اینارو بچسب به زندگیت بازم میگه چند ماه دیگه درست میشم و همه‌چی تموم میشه و من به اون مقام بالای عرفان می‌رسم. تو اون مقامه که دیگه باید نمازام رو شروع کنم بخونم تا به خدا نزدیک بشم. سرش را به علامت تایید تکان داد. –این حرفها برای من تکراریه و ترسناک. فقط خدا بهش رحم کنه که یه وقت بهش آسیب نزنن. حیران پرسیدم. –کیا؟ –هیچی، کلا گفتم. دقیقا هلما هم این حرفها رو میزد، الان بعد چند سال به کجا رسیده؟ نگاهم را به بیرون دوختم. –البته از حق نگذریم حرفهاشون خیلی جذابه، اون سه نفری که خونه ساره امده بودن... –درسته، ولی حرفهاشون ریشه نداره. –ریشه؟ اون آقاهه می‌گفت که بعد یه مدت شاگرداشون انسانهای باوفا، امانتدار و... حرفم را برید. –بله من دقیقا میدونم اونا چی میگن، چون خودم سر کلاساشون رفتم. ببینید حرفی که ریشه نداشته باشه مثل یه گیاه یه مدت کوتاهی قشنگه بعدش پژمرده میشه و از بین میره، این ویژگیهایی که شما میگید حیوانات هم دارن. مثلا وفاداری، شما وفادارتر از سگ سراغ دارید؟ حتی از انسانها وفادارتر هستن. یا مثلانظم زنبورهای عسل رو نگاه کنید چقدر منظم و پرتلاش هستن.یا صبوری مثل شتر که خیلی صبور است. یا شادی، یکی از شعارهای مهمشون شادیه که سعی کنید همیشه شاد باشید، شما همین الان یه استخون بندازید جلوی یه سگ ولگرد ببینید چه دمی براتون تکون میده، یا یه تیکه گوشت بندازید جلوی گربه‌ی جلوی خونتون از خوشحالی هی میخواد بیاد سرش رو بماله به پات. فرداش همون سگ اونقدر گرسنه هست که اگه بهش غذا نرسه، ممکنه یه بچه رو تیکه پاره کنه و بخوره. این شادیها ریشه ندارن. سیمشون به نور وصل نیست، پر از ظلمته، مثل اتاقی که توش پر از لامپه ولی هیچ کدوم به برق وصل نیستن و اتاق همیشه خاموش و تاریکه. پرسیدم: –خب چطوری باید این لامپها نور داشته باشن؟ الان ما لامپهامون نور دارن؟ لبخند زد. –طبیعیه که به هر کس به اندازه‌ی اتصالش نور میدن. مشکل اینا همینه که یه اتاق پر از لامپهای خاموش رو به مردم نشون میدن، حالا شاید این لامپها زیبا و رنگی باشن ولی نوری ندارن، چون به برق وصل نیستن. اصلا برقی وجود نداره. لبهایم را بیرون دادم. –از این چیزایی که شما گفتین من فهمیدم که یعنی این آدمها کاراشون در ظاهر ممکنه خوب باشه ولی خالی از ایمانه درسته؟ با تعجب نگاهم کرد. –آفرین. کلافه پرسیدم: لیلافتحی‌پور ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت234 – ولی اخه اون آدمهایی که من تو خونه‌ی ساره دیدم به نظر خیلی مودب و مهربون و منطقی بودن، مثلا کسی مثل ساره از کجا این چیزارو بفهمه؟ اصلا هر کسی باشه خب میگه اینا آدمهای خوبی هستن با کلی ویژگیهای خوب. نفسش را محکم بیرون داد. –توی تاریخ پر از این‌جور آدمهاست. طرف آدم کشه ولی بخشندس، فکر کنید طرف میلیاردها تومن حق مردم رو می‌خوره ولی خیلی مهربانه، همیشه لبخند به لب داره و فوق‌العاده مودبه. اینا ریشه ندارن، خالی از ایمان هستن هر جا بهشون یه کم فشار بیاد یا تحت تاثیر جمعی که توش هستن قرار بگیرن تغییر میکنن... . منظورم اینه وقتی اون چرایی تو ذهن آدمها نباشه که مثلا چرا باید به همدیگه احترام بزاریم، اونوقته که دنیای حیوانات خیلی بهتر از دنیای انسانهاست، حیوونها هم یلخی زندگی میکنن، بدون هیچ برقی تو ظلمت با هم خیلی مهربونتر از انسانها هستن، نه به همدیگه دروغ میگن نه پشت همدیگه غیبت میکنن، نه ظلم و نه اختلاس میکنن و نه خیلی از کارهای زشت انسانهارو انجام میدن تازه همیشه هم شاد هستن و احساس خوشبختی دارن. در حقیقت آدمهایی امثال گروه هلما این همه هزینه میکنن و هزار جور کلاس و تقویت جسم و انرژی و این چیزا برگزار میکنن که مردم رو تازه در حد حیوونا کنن. که اگر کسی نیمچه ایمانی هم داشته باشه به زور ازش میگیرن و با زبون بی‌زبانی میگن مثل حیوونها باش. در حالی که اگر ایمان باشه اون ویژگیهای خوب خود به خود میان. در مورد دوست شما هم خود شما و شوهرش خیلی راهنماییش کردین، اونم الان میدونه کارش اشتباهه و ادامه میده. گوشه‌ی لبش را گاز گرفت و زمزمه کرد. –متاسفانه بدتر از حیوانها، این یعنی پس‌رفت. بعد از چند دقیقه نگاهی به ساعتش انداخت و با لحن مهربانی گفت: –میرید خونه یا مغازه؟ –هنوز خیلی تا تموم شدن ساعت کاریم مونده. –پس میریم مغازه. سکوت کردم تا خودش حرف را پیش بکشد. ولی او دیگر حرفی نزد. باید کاری می‌کردم. –ببخشید مادرتون از دستم ناراحت نشده باشن من تلفنشون رو جواب ندادم. –نه، من براش توضیح دادم. –ولی بازم دور از ادبه که بهشون زنگ نزنم و عذرخواهی نکنم. قدرشناسانه نگاهم کرد. –اگر این کار رو کنید که خوشحال میشه. از خدا خواسته شماره‌‌ی مادرش را گرفتم و بعد از احوالپرسی‌های اولیه و عذر‌خواهی من، مادرش پرسید: –دخترم چرا دوباره کار خیر رو عقب انداختی؟ شما که خیلی وقته همدیگه رو می‌شناسید پسرم گناه داره تا هفته‌ی دیگه باز می‌خواد کلی فکر و خیال کنه، رضایت بده بزار خیال هممون راحت بشه. خیالت از طرف علی راحت باشه انشاالله خوشبختت می‌کنه. عقب انداختن کار خیر باعث میشه شیطون پاش توی کار باز بشه. با خودم فکر کردم "همیشه پای یک شیطان در میان است." با این فکر لبخند بر لبم آمد. متوجه میشدم که امیرزاده مدام از آینه نگاهم می‌کند و خیلی دلش می‌خواهد بداند الان مادرش چه می‌گوید. با کمی تامل و من و من گفتم: –والا چی بگم. مادرش خندید و قربان صدقه‌ام رفت. –پس دیگه مبارکه، من زنگ میزنم به مادرت که انشاالله برای آخر هفته برنامه ریزی کنیم. خداحافظی که کردم گوشی را داخل کیفم سُر دادم. بلافاصله گوشی امیرزاده زنگ خورد. با لبخند نگاهم کرد. –مامانه، فکر می‌کنه ما پیش هم نیستیم. چی بهش گفتین؟ –الو مامان، جانم...چی...؟ نمی‌دانم مادرش چه گفت که امیرزاده سکوت کوتاهی کرد و بعد با حیرت نگاهم کرد. –واقعا؟ یعنی همین الان جواب بله رو داد؟ امیرزاده سکوت کرد و فقط مادرش از آن طرف خط حرف میزند بعد هم با هم خداحافظی کردند و بعد با لبخند پهنی نگاهم کرد. –اصلا باورم نمیشه مادرم جواب بله رو از شما گرفته. حرفی نزدم و بینمان سکوت سنگینی برقرار شد. ماشین را کنار خیابان پارک کرد. –رسیدیم اینم مغازه. تا خواستم پیاده شوم سرش را به عقب برگرداند. –تلما خانم. نگاهش کردم. چشم‌هایش را باز و بسته کرد. –ممنونم. نگاهم را زیر انداختم و با مکث گفتم: –می‌خوام یه حرفی بزنم ولی نمیدونم بگم یا نه. –در مورد منه؟ سرم را تکان دادم. –بگید راحت باشید. –شاید فعلا نباید ازتون توقع داشته باشم ولی یادمه شما قبلا از من همین توقع رو داشتید که پنهون کاری نکنم ولی خودتون... ابروهایش بالا رفت. –چه پنهون کاری کردم؟ لیلافتحی‌پور ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت235 ماجرای همون گلی که پشت در مغازه بود، چرا نگفتید که اون رو هلما... بی خیال گفت: –چه لزومی داشت که بگم؟ اعصاب شما رو خرد کنم که چی بشه؟ نگاهش کردم. –که آگاه بشم، که بدونم دور و بَرم چه خبره، که آدما رو بشناسم، که بفهمم اونی که تو ظاهر باهام خوبه، پشت سرم می خواد زندگیم رو ازم ... حرفم را نیمه رها کردم. روی آن را نداشتم بگویم تو زندگی من هستی. لبخند زد. –پیاده شید بریم مغازه براتون توضیح بدم. وارد مغازه که شدیم چراغ ها را روشن کرد رو به من پرسید: –شما از کجا فهمیدید؟ دوست تون گفت؟ پشت پیشخوان رفتم. –چه فرقی می‌کنه؟ مهم اینه که...مکث کردم تا جمله‌ی بهتری بگویم و او ادامه داد. –مهم اینه که حرفایی زده و باعث شده شما زود قضاوت کنید. ببینید من از الان بهتون بگم از این به بعد ممکنه هلما خیلی کارا انجام بده، برای این که شما رو نسبت به من بدبین کنه، اگر اون ماجرا رو بهتون نگفتم چون نمی‌خواستم ذهن تون رو درگیرش کنم حداقل تا وقتی که تکلیف مون روشن بشه. من برام عجیبه که بعد از اون همه حرفایی که من بهتون در مورد کارای هلما گفتم و کارایی که خود هلما می کنه شما هنوز نشناختینش...! به نظرم باید یه کم با دقت بیشتری آدمای اطرافتون رو رصد کنید. در دلم حرفش را تصدیق کردم و به فکر فرو رفتم. چند مشتری پشت سر هم وارد مغازه شدند و امیرزاده همه‌شان را یکی یکی راه انداخت. من حتی سرم را بلند نکردم همان جا روی صندلی پشت پیشخوان نشسته بودم و سربه زیر فکر می‌کردم. با صدای نازک زنی که از امیرزاده قیمت می‌پرسید سرم را بلند کردم و با دیدن تیپ آن زن ماتم برد و نگاهم را بین امیرزاده و او چرخاندم. امیرزاده در آن طرف پیشخوان روی چهارپایه نشسته بود و سرش پایین بود و در حال ثبت کردن اجناس فروخته شده داخل دفتر بود. ولی آن زن با حرکاتی که انجام می‌داد تلاش می‌کرد که توجهش را جلب کند. قیمت هر چیزی را می‌پرسید و وقتی جواب می‌گرفت زیر لب یک بد و بیراه می گفت و غُر می زد که چرا این قدر همه چیز را گران کرده‌اند. آن قدر تیپش جلف و توی چشم بود که یک لحظه نگران امیرزاده شدم. زن به امیرزاده نزدیک شد. شالش را روی دوشش انداخته بود و گاهی دستش را روی موهای فرش که خیلی زیبا بلوند کرده بود و تا زیر کمرش بودند می‌کشید. آرایشش در عین غلیظی، بسیار زیبایش کرده بود. من نگاهم را نمی‌توانستم از او جدا کنم آن قدر که تیپ و کارهایش برایم عجیب بود. تقریبا در چند سانتیمتری امیرزاده ایستاد و به تابلوی شعری که درست پشت سر امیرزاده روی دیوار آویزان بود اشاره کرد و گفت: –آقا ببخشیدا من هی می‌پرسم، می خوام یه هدیه‌ی شیک و قیمت مناسب واسه دوستم بخرم، اینه که... امیرزاده نگاه گذرایی به تابلو انداخت و به من اشاره کرد. –از ایشون بپرسید. خانم تازه چشمش به من افتاد. با این که از من فاصله داشت بوی عطرش مشامم را پر کرده بود. از جایم بلند شدم و بعد از گفتن قیمت پرسیدم: – شما واسه دوست تون اسباب بازی می‌خواید یا تابلو؟ چون دیدم قیمت اسباب‌بازیا رو هم می‌پرسیدید. لیلافتحی‌پور ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت236 با بی‌میلی گفت: –واسه بچه ش اسباب بازی می خوام واسه خودش فکر کنم تابلو بگیرم خوشش بیاد. ولی قیمت هاتون خیلی گرونه، چه خبره؟ بعد به طرف امیرزاده برگشت و با لحن شوخی پرسید: –آقا میشه ارزون تر بدید؟ جای دوری نمیره، همه که دارن ملت رو می‌چاپن حداقل شما... امیرزاده نگاهم کرد و گفت: –خانم اگه چیزی رو پسندیدن، بهشون یه تخفیف هم بدید. پرسیدم: –می‌خواید تابلو رو براتون بیارم؟ خودش به طرف تابلو رفت و دستش را دراز کرد تا تابلو را از روی دیوار بردارد. –من خودم میارم. برای این کار مجبور بود به طرف امیرزاده متمایل شود. مانتویش با لباس امیرزاده برخورد کرد و امیرزاده خودش را عقب کشید و دیدم که زیر لب ذکر می‌گوید. تابلو را روی پیشخوان گذاشت و با عشوه گفت: –وای من از این کارای دست خیلی خوشم میاد، فقط ارزون بدیدا. نگاهم را روی ناخن های کاشته شده‌ی رنگین کمانی‌اش سُر دادم. گفتم: –هر چیزی قیمتی داره، وقتی ارزون بدیم یعنی ارزشش رو پایین آوردیم. امیرزاده سرش را بلند کرد و با لبخند نگاهم کرد. شاید فهمیده بود چرا این حرف ها را می زنم. خانم عصبانی شد. –اِ، پس الان همه چیز گرون شده یعنی ارزششون بالاست؟ الان هر کس هر قیمتی دلش بخواد می ذاره روی جنساش، قانون و این چیزام که اصلا حالیشون نیست. پوزخند زدم. –مگه شما خودتون به قانون اهمیتی می دید؟ حرصی گفت: –من مغازه‌ای ندارم که...اشاره به شالش که روی دوشش بود کردم. –نیاز به مغازه نیست همین الان قانون مملکت رو زیر پا گذاشتین. کسی که خودش قانون رو رعایت نمی کنه نباید از دیگران توقع داشته باشه.. پشت چشمی برایم نازک کرد. –این از لج هموناست که مملکت رو این جوری کردن. لبخند زدم. –به این فکر کنید که هر کسی مثل شما فکر کنه و از روی لج بازی قانون رو رعایت نکنه چی میشه؟ صورتش را جمع کرد. تو کشورای دیگه حجاب ندارن مگه چه اتفاقی میوفته؟ –خب اونا قانون شون نیست. کشورای دیگه هر شهروندی قانون رو رعایت نکنه یا کوچکترین قانون شکنی بخواد بکنه زانو می ذارن رو گردنش و خفش می کنن. برای همین اونا حتی به قانون شکنی فکر نمی کنن چه برسه بخوان به خاطر لج بازی با دولت و دیگران بی‌قانونی کنن. کلافه گفت: –شما از کجا می دونید؟ مگه شما رفتید؟ –جاریم که چند سال اون جا زندگی کرده واسم تعریف کرده. امیرزاده دوباره نگاهم کرد و این بار لبخندش پهن‌تر از قبل بود. دفترش را بست و رو به آن خانم گفت: –شما باید حساب خدا رو از بنده‌هاش جدا کنید. اگر از دست بند‌ه های خدا ناراحتید چرا نافرمانی خدا رو می‌کنید؟ شما در حقیقت دارید با خدا لج می‌کنید نه بنده‌هاش. لج کردن با خدا مثل اینه که بخوای نور خورشید بهت نرسه، شما خودت رو توی تاریک ترین جا هم پنهون کنی، مگه خورشید ضرر می‌کنه؟ اون نورش رو سخاوتمندانه همه جا پهن می کنه، این وسط فقط خودتون ضرر می‌کنید. چون بعد از یه مدت که نور خورشید بهتون نرسه مریض می شید. خدا مهربون تر از اونه که بخواد شما رو از نورش محروم کنه، سرپیچی ازش فقط خودتون رو مریض می کنه. بعد همان طور که بلند می شد زمزمه کرد: –نمی‌دونم چرا ما آدما تمام تلاشمون رو می‌کنیم که از مهربونی خدا دور بمونیم. امیرزاده بعد از گفتن این حرف ها به طرف در مغازه رفت و رو به من گفت: –من تا یه ساعت دیگه برمی‌گردم. آن خانم هم بعد از گرفتن کلی تخفیف بالاخره یک تابلو خرید و رفت. لیلافتحی‌پور ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت237 دو روز بیشتر به مراسم بله برون نمانده بود. پشت پیشخوان روی صندلی نشسته بودم و به پیامی که از طرف هلما آمده بود نگاه می‌کردم. نوشته بود. –چرا از دوستت یه خبری نمی گیری؟ حداقل به بچه‌هاش یه سری بزن. امیرزاده مرا منع کرده بود و نمی‌دانستم حالا باید چه کار کنم. نکند حال ساره بدتر شده باشد. گوشی را بستم و به فکر فرو رفتم. با شنیدن صدایش سرم را بلند کردم. دور از پپیشخوان ایستاده بود و نگاهم می‌کرد. –گر سلامم را نمی گویی علیک در جوابم حداقل دشنام ده از جایم بلند شدم. –اِ...سلام... ببخشید من اصلا متوجه‌ی اومدنتون نشدم. به این طرف پیشخوان آمد و رو به رویم ایستاد. –بفرمایید. راحت باشید. به چی فکر می‌کردید که این قدر غرق بودید؟ وسایل دوخت و دوزم را از زیر پیشخوان برداشتم. –راستش نگران ساره هستم. به نظرتون حالش بهتر شده؟ نیم نگاهی خرجم کرد. –خبریه؟ پیام هلما را برایش خواندم. فکری کرد و گفت: –من شماره ی شوهر ساره خانم رو دارم. الان زنگ می زنم ببینم چه خبره. بعد از چند دقیقه صحبت کردن گوشی را قطع کرد، پوفی کرد و دستش را لای موهایش کشید. سوالی نگاهش کردم. –چی شده؟ حالش خوب نیست؟ –خوبه، فقط بچه‌هاش رو ول کرده با گروه شون یه سفر دو روزه رفتن. با چشم‌های گرد شده نگاهش کردم. –گروه چی؟! –همون گروه کذایی دیگه، اون وقت ساره خانم که خونه نیست به شما گفتن بری به بچه‌هاش سر بزنی؟ نگاهم را به دست هایم دادم. –میگم نکنه اون جا یه اتفاقی برای ساره افتاده؟ امیرزاده سرش را تکان داد. –برای این که بیشتر بشناسیشون بهش زنگ بزن. شماره‌ی ساره را گرفتم و با شنیدن صدایش متوجه شدم حالش خوب است. پرسیدم. –ساره تو با هلما رفتی مسافرت؟ صدایش رنگ تعجب گرفت. –تو از کجا می‌دونی؟! جریان پیام دادن هلما را برایش تعریف کردم و گفتم: –تو که اون روز در مورد رفتارای هلما کلی حرف زدی، مگه نگفتی دیگه ولش می‌کنی؟ پس چی شد؟ –اتفاقا از وقتی اومدیم این جا بهترم، هلما گفت... وسط حرفش ارتباط قطع شد. نگاهم را به امیرزاده دادم. –قطع شد. حق به جانب نگاهم کرد. –قطع شد یا قطع کرد؟ –نمی‌دونم. –اگه قطع شده باشه دوباره زنگ می زنه. مسافرت شون دو روز طول می کشه، میرن تو کوه و جنگل چادر می زنن، بعد از دو روز برمی‌گردن. اکثر اتفاقا بعد از همین مسافرت میوفته. به قول خودشون میرن تو دامن طبیعت تا ازش آرامش بگیرن و به خدا برسن، اون وقت آرامش رو از خونواده‌ها می‌گیرن. آهی کشیدم. –ساره می‌گفت چهارسال طول می کشه که درساشون تموم بشه بعد دیگه... حرفم را برید. –دقیقا همین، جای سوال داره، اونا در عرض چهارسال به عرفان می رسن؟ به خدا میرسن؟ یا به هر چیزی که استادشون میگه؟ در حالی که درس خوندن و رسیدن به چیزایی که اونا میگن تمام عمر هم درس بخونی کمه و بازم بهش نمی رسی... اونا خیلی راحت از ناآگاهی مردم سوء استفاده می‌کنن. ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت238 هنوز چند دقیقه‌ای از آمدنش به مغازه نگذشته بود که تلفنش زنگ خورد. گوشی‌اش را برداشت و بعد زیر چشمی به من نگاهی انداخت و از مغازه بیرون رفت. پیراهن چهارخانه‌اش که غالب رنگش کرم بود با شلوار کتان کرم رنگش هم‌خوانی زیبایی داشت. گوش هایم را تیز کردم شاید کلمه‌ای از حرف هایش را بشنوم ولی فایده‌ای نداشت. تلفنش که تمام شد وارد مغازه شد. پشت پیشخوان ایستاد و با نگرانی گفت: –یه کاری پیش اومده من باید برم. حاضر شو تو رو هم تا یه جایی برسونم. مگه نگفتی می خوای بری خرید؟ نفسم را بیرون دادم. –اتفاقی افتاده؟! با خونسردی گفت: –نه، فقط باید جایی برم. با دلخوری نگاهش کردم و پارچه‌ای که در حال گلدوزی‌اش بودم را زیر پیشخوان گذاشتم. –شما برید به کارِتون برسید. من یکی دو ساعت دیگه خودم... ریموت مغازه را برداشت. –نه، خودم می‌رسونمت. با ناراحتی به آشپزخانه رفتم تا کیفم را بردارم. از یک طرف دلم نمی‌آمد سوال پیچش کنم، از طرفی هم این تلفن های گاه و بیگاهش مشکوک بود. باید کاری می‌کردم تا سر از کارش دربیاورم. غرق فکر بودم که جلوی در آشپزخانه ظاهر شد. –خانم خانوما مثل این که گفتم عجله دارما. پوفی کردم و کیفم را از روی کابینت برداشتم. نزدیکش که شدم جلوی راهم را گرفت. –چیه؟ از دستم ناراحتی؟ نگاهم را پایین دادم و بی‌تفاوت به سوالش گفتم: –بریم دیرتون میشه. دستش را به زیر چانه‌ام برد و سرم را بالا آورد. –وقتی یهو ساکت میشی یعنی ناراحتی مگه نه؟ بوی عطرش مشامم را پر کرد. انگشت های دستش که زیر‌چانه‌ام بودند آن قدر گرم بودند که در یک آن، تمام تنم را گرم کرد و همه چیز را از یادم برد و وادار به لبخندم کرد. –من فقط نگران میشم. او هم لبخند زد. –مگه کجا می‌خوام برم. با دوستام یه کاری داریم انجام می دیم تموم شد بهت میگم، همین. نگاهم را در چشم‌هایش چرخاندم. –من که حرفی نزدم. سرم را به سینه‌اش فشرد و از روی شالم سرم را بوسید. –من قربون نامزد مهربونم برم. آدمای با‌هوش که نگران نمیشن، چون از بقیه قوی‌ترن. دست هایم را دور کمرش حلقه کردم. –من قوی نیستم. با دست هایش صورتم را قاب کرد. –وقتی نگرانی ولی غرغر نمی‌کنی یعنی خیلی قوی هستی. حالا اجازه میدی برم؟ به تقلید از خودش چشم‌هایم را باز و بسته کردم. او هم همین کار را کرد. سوار ماشین که شدیم پرسیدم: –با دوستات دنبال کارای خطرناکید که هر وقت گوشیت زنگ می زنه میری بیرون حرف می زنی؟ چرا نمی‌خوای کسی بشنوه؟ دستم را گرفت. –من فقط نمی خوام تو نگران بشی، این یه کار پژوهشیه عزیزم. الان داره نتیجه میده. از حرفش قلبم لرزید. –مگه نگران کننده س؟ دستم را فشار داد. –نه عزیز دلم، چون زود نگرانم میشی... با صدای تلفنم حرفش نیمه ماند. صفحه‌ی گوشی‌ام را نگاه کرد. –شماره‌ی ساره س. امیرزاده گفت: –خدا به خیر بگذرونه چی شده بعد از چند ماه این دوباره سر و کله ش پیدا شده؟ –نمی‌دونم. –الو، ساره. صدایی از آن طرف خط می‌آمد که واضح نبود. مثل کودکی یک ساله‌ که تازه زبان باز کرده و حروف بی معنی را پشت هم ردیف می‌کند. دوباره گفتم: –الو ساره، الو... دوباره همان صدا ولی این بار بلندتر از قبل. نگاهم را به امیرزاده دادم. –انگار گوشی دست یه بچه س. همان لحظه صدای مردانه‌ای از پشت خط شنیده شد. صدایی که لحن غمناک و بغض‌آلودی داشت. ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت239 –الو، سلام تلما خانم. حالتون خوبه؟ صدای شوهرش را شناختم و احوالپرسی کردم و حال ساره را پرسیدم. ناگهان صدای گریه‌اش در گوشم پیچید و همان طور با گریه گفت: –تلما خانم بدبخت شدم. مضطرب پرسیدم: –چی شده؟! برای ساره اتفاقی افتاده؟! صدای گریه‌اش بیشتر شد و با همان حال گفت: –چند وقته حالش خیلی بده نمی‌تونه حرف بزنه. می گه می خواد ازتون حلالیت بگیره. با چشم‌های گرد شده پرسیدم: –چش شده؟! تصادف کرده؟! آخه چرا نمی تو‌نه... با همان لحن گفت: –از چیزی که می‌ترسیدم سرم اومد. هیچ کس نمی‌دونه چش شده... اگه بیاید خودتون می‌بینید. با هیجان و شتاب گفتم: –وای خدایا! باشه الان میام. بعد از قطع کردن تلفن، با بغض حرف هایی که شنیده بودم را برای امیرزاده تعریف کردم. امیرزاده که نگران نگاهم می‌کرد، لبش را به دندان گرفت. –یاحسین!... بیچاره شوهرش. با بغض گفتم: –می گفت حالش خیلی بده، اجازه میدی برم ببینمش؟ سرش را با تاسف تکان داد و ماشین را روشن کرد و راه افتاد. چند ماهی از نامزدی مان می‌گذشت. امیرزاده اصرار داشت زودتر سر خانه و زندگی مان برویم. برای همین حسابی مشغول خریدن جهیزیه و آماده کردن وسایل بودیم. من درسم تمام شده بود و یک ماهی بود که در آزمایشگاهی کار می‌کردم. کاری که خود امیرزاده برایم پیدا کرده بود. صبح‌ها در آزمایشگاه بودم و بعد‌ازظهرها هم در مغازه‌ی امیرزاده مشغول می شدم. از وقتی نامزد کرده بودیم مزاحمت های گاه بی‌گاه هلما دیگر برایم اهمیتی نداشت، اصلا دیگر نمی دیدمش، چشمم فقط امیرزاده را می‌دید و بس. روزهای خوشی باهم داشتیم، او آن قدر مهربان بود که روز به روز عاشق‌ترم می‌کرد. البته حساسیت ها و اخلاق های خاصی هم داشت که باید با صبوری راهِ خلع‌سلاح کردنش را پیدا می‌کردم. امیرزاده چون عجله داشت مرا سرکوچه‌ی ساره پیاده کرد و سفارش کرد که فقط ببینمش و زودتر به خانه برگردم. به خانه‌ی ساره که رسیدم شوهرش در را برایم باز کرد و با چشم‌هایی که غم گرفته بودشان سلام کرد و تعارف کرد که به داخل خانه‌شان بروم. پرسیدم: –ساره چش شده؟ سرش را تکان داد. –خونه خراب مون کرده. یه مدته که زندگی هممون رو به هم ریخته و بچه هاش رو بدبخت کرد. با شنیدن این حرف ها تپش قلبم بیشتر از قبل شد و استرس تمام وجودم را گرفت. پشت سر شوهر ساره به داخل خانه رفتم. خانه خیلی به هم ریخته بود. خبری از بچه‌ها نبود و سکوت سنگین و ترسناکی خانه را گرفته بود. پا که درون اتاق گذاشتم دیدم ساره روی یک تشک دراز کشیده و به رو به رو خیره شده. آرام به طرفش رفتم و کنارش نشستم. چهره‌اش غیر عادی بود. آن ساره‌ی همیشگی نبود. با حیرت نگاهم را بین او و شوهرش چرخاندم و بریده بریده گفتم: –ساره...ساره...تو... چت... شده...؟ چرا این جوری شدی؟ شوهرش در طرف دیگر ساره نشست. –نمی‌تونه حرف بزنه. فقط یه صداهایی از خودش درمیاره. حتی بدون کمک نمی‌تونه راه بره. بالاخره ساره نگاهش را از رو به رو برداشت و طوری نگاهم کرد که جا خوردم و قلبم ریخت. نگاهش مهربان نبود. فقط می‌توانم بگویم ترسناک بود. صورتش آن قدر لاغر و نحیف شده بود که گونه‌هایش مثل پیرزن ها بیرون زده بود. زیر چشم‌هایش آن قدر گود افتاده بود که انگار چندین روز غذا نخورده است. نگاهم را به دهان ساره دادم. نیمه باز بود و آب از دهانش سرازیر بود. شوهرش یک دستمال پارچه‌ای زیر چانه‌اش پهن کرده بود. با گوشه‌ی همان دستمال، دهان ساره را پاک کرد. –نمی‌تونه آب دهنش رو جمع کنه. حتی غذای سفت هم نمی تونه بخوره، فقط باید غذاهای آبکی بهش بدم. نمی‌توانستم این حرف ها را باور کنم. شخصی که رو به رویم بود اصلا شبیه ساره نبود. بی اختیار اشک هایم خودشان را روی گونه‌هایم پهن کردند و برای رساندن شان بر روی چانه‌ام از یک دیگر سبقت می‌گرفتند. لیلافتحی‌پور ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت240 با همان حال پرسیدم: –مگه بلایی سر دندوناش اومده؟ شوهرش گفت: –نه، چون نمی‌تونه دهنش رو کامل ببنده، چیزی رو هم نمی تونه بجُوِه. زمزمه کردم: –ای وای، خدایا...! –گریه نکنید، حالش بدتر میشه. خیلی تلاش می‌کردم جلوی اشک هایم را بگیرم ولی بی‌فایده بود. دوباره پرسیدم: –دکتر بردیدش؟ از زیر تشک ساره یک سری برگه ی آزمایش و عکس رادیولوژی و... درآورد. –همه جا بردمش، کلی عکس و آزمایش انجام دادیم، چند روز بیمارستان بستری و تحت نظر بود. کمیسیون پزشکی و هزار جور دوا و درمون. –مگه چند وقته که این طوره؟ –چند روز دیگه میشه یک ماه. هینی کشیدم. –خب، آخرش دکترا چی گفتن؟ –آخرش گفتن ببریدش خونه، همه جاش سالمه هیچ مشکلی نداره که ما بخوایم درمونش کنیم. نه چیزی تو مغزش دیده شده نه تو خونش. دست ساره را که خیلی بی‌حس کنارش افتاده بود گرفتم. آن قدر داغ بود که وحشت کردم. اشک هایم را با گوشه‌ی شالم پاک کردم. –تب داره؟ –نه، از وقتی این جوری شده تنش داغه. ساره دستم را فشار داد و قطره‌ای اشک از گوشه‌ی چشمش جاری شد. این ساره‌ای که اشک می‌ریخت، آن ساره‌ای نبود که یک دقیقه پیش آن طور ترسناک نگاهم می کرد. دوباره اشک هایم را با شالم پاک کردم. –آخه چرا این جوری شده؟ شوهرش عصبانی شد. –هر چی می‌کشم از دست اون دوستای نامردشه، نمی‌دونم چه بلایی سرش آوردن. قبل از این که این جوری بشه، وقتی اونا میومدن بهش نیرو بدن، عین دیوونه‌ها خودش رو به در و دیوار می‌کوبید، ساره‌ای که جون نداشت، اون چنان با قدرت خودش رو بالا و پایین می‌کوبید که باورتون نمی شه. با چشم‌های از حدقه درآمده به حرف هایش گوش می‌کردم. شوهرش یک تخته‌ی وایت برد کوچک جلوی ساره گذاشت. –فقط می‌تونه بنویسه. الان اشاره کرد که می خواد براتون چیزی بنویسه. شوهرش ماژیک را در دستش گذاشت. ساره نوشت. –تلما تو رو جون امیرزاده من رو ببر اون جا. اگه برم خوب میشم. امروز باید انرژی دسته جمعی بگیرم. آن قدر بد خط نوشته بود که به زور خواندم و پرسیدم: – کجا؟ ساره شوهرش را نگاه کرد و چیزی نگفت. التماس آمیز پرسیدم: –آقا، کجا رو میگه؟ شما آدرسش رو می‌دونید؟ سرش را تکان داد. –آره، به من هر چی گفت نبردمش، حالا به شما متوسل شده، بعد رو به ساره گفت: –پس اصرار داشتی ایشون بیاد می خوام ازش حلالیت بگیرم، واسه این بود؟ تو این وضعیتم دست از... با بغض گفتم: –آقا، تو رو خدا دعواش نکنید. چرا نمی بریدش؟ خب شاید تاثیر داشته باشه. –هیچ تاثیری نداره خانم، اونا یه سری کلاهبردارن که فقط مردم رو بدبخت می کنن. وگرنه الان ساره این طوری نمی شد. از چند روز پیش که اون دوستش اومد و بهش گفت که اگه بره تو اون جمع خوب میشه، این دیگه ول نکرده. پرسیدم: –خب خود هلما چرا نمیاد ببردش، خودش این جوریش کرده خودشم... شوهر ساره عصبی شد. –چون اون روز از خونه پرتش کردم بیرون و هر چی از دهنم در اومد بهش گفتم. بعدم از خودش و اون موسسه ی خراب شده شون که جا و مکان نداره شکایت کردم. کاراشون مثل کسایی که اعتیاد دارن. مگه یه آدم معتاد، مواد بیشتر بکشه اوضاعش بهتر میشه؟ سرم را پایین انداختم. –شما کاملا درست می گید ولی به نظر من این خواهشش رو انجام بدیم دیگه بدتر از این که نمی خواد بشه. شوهر ساره از جایش بلند شد. –من باید برم بچه ها رو از خونه‌ی مادرم بیارم، کار دارم. پرسیدم: –پس یعنی من می‌تونم ببرمش؟ مکثی کرد. –می‌تونید؟ از جایم بلند شدم. –بله. –باشه، فقط خیلی مواظبش باشید، اون جا تنهاش نذارید. لیلافتحی‌پور ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛