💟رمان جالب و عاشقانه #ازعشق_تاپاییز💟 ☘اسم دیگه رمان؛ #خاطرات_یک_طلبه 🍄قسمت یازده هوا داشت کم کم تاریک میشد با صدای مامانم به خودم اومدم -داره دیر میشه بریم دیگه نزدیک اذانه بدون اینکه حرفی بزنم کیفمو برداشتم یه نگاهی به سنگ قبر فاطمه کوچولو انداختم و با مامانم به سمت خونه حرکت کردیم تو مسیر سکوت بود و یک جاده‌ی طولانی که تمومی نداشت -ببخشید آقا راننده تمام هیکل برگشت و به پشت سرش نگاه کرد -جانم -لطف میکنید ضبط ماشینتون رو خاموش کنید این بار از آینه ماشین نگاهم کرد و گفت -آهنگ که آرام بخشه خواستم حرف بزنم که حس کردم اگه دهنم باز شه بغضم میریزه بیرون سکوت کردم و از پنجره به بیرون خیره شدم راننده ماشین هم صدای ضبط ماشینشو کم کرد اون قدری که فقط صدای وز وزش میومد بالاخره رسیدیم خونه پسرعمه و خانمش خونه بودند حوصله نداشتم یه احوالپرسی مختصری کردم و رفتم تو اتاقم سرم و گذاشتم رو بالش زار زار زدم زیر گریه نمیتونستم وضعیت الانمو تحمل کنم من حالم بد بود وای به حال پدر و مادر فاطمه که خدا میدونه الان چه حالی دارن سبک شده بودم گاهی وقتا گریه برای انسان لازمه سبکت میکنه راحت میشی صدای اذان بلند شد از قبل وضو داشتم جانمازمو که مامان فاطمه برای من و ناصر دوخته بود پهن کردم شروع کردم نماز خوندن بعد از نماز حس کردم حالم خیلی خوبه نه اینکه غصه‌هام تموم شده باشه نععع فقط تحملش برام راحت شده بود -پسر دایی نمی‌خوای از اتاقت بیرون بیای؟ پسرعمم بود حوصله جواب دادن نداشتم اشکامو پاک کردم و سمت در رفتم پسر عمه پشت در بود با دیدنم یه اخمی کرد و گفت -گریه کردی؟ -نه چیزی نیست -ولی گریه کردی برای ختم ماجرا لبخندی زدم و گفتم -زن دایی کجاست پسرعمم که فهمیده بود نباید به پر و پام بپیچه گفت -زن دایی تو آشپزخونه‌س داره شام درست می‌کنه تو دلم گفتم واااای یعنی اینا حالا حالا هستن -خب چه خبر پسردایی هر از گاهی از اتاقت بیا بیرون یه هوایی بخور -از محسن چه خبر -خوبه سلام میرسونه -نیومد باهاتون -نه دیگه تو که میشناسیش اهل بشین پاشو نیست پر افاده همچین از پسرش تعریف میکرد انگار از دماغ فیل افتاده یه روزی یه جا بدجور حال این از خود راضی رو میگیرم داشتم با خودم حرف میزدم که به خودم گفتم حالا تو هم دست کمی از اون نداری به قول مهدی باید زنت بدن تا اجتماعی بشی..هه زهی خیال باطل -پسر دایی با صدای اقای سریش به خودم اومدم -جانم -به چی فکر میکنی -هیچی شما راحت باشید خانواده پدریم خانواده خوبی‌ان ولی نمیدونم چرا ازشون خوشم نمیاد دست خودم نیست فکر میکنم چه لزومی داره با عمو و عمه در ارتباط باشیم کاش همه آدما خاله و دایی بودن هرچند دریغ از یه خاله مامانم تک دختر خانواده‌ش بوده و لوس و ننر ما هم کپ مادرمون خدا خیرمون بده یه درصدم به بابامون نرفتیم فقط چرا اخلاق گندم که کپ بابامه البته دماغمم کپی برابر اصل داییم همون طور کج و کوله و انحرافی چند باری به فکر عمل افتادم اما...... بگذریم در کل عمه هامو بیشتر از همه دوست دارم و این باعث میشد با پسر عمه هام و دختر عمه هامو و کلا ایل و تبارشون رابطه ملایمی داشته باشم ناصر هم که یه بند تو خونه بند نبود اندازه موهای سرش رفیق داشت. این می‌رفت اون یکی میومد دنبالش برعکس من که از کل دنیا دوتا رفیق بیشتر نداشتم اونام عضو بسیج مدرسمون بودن یه پسر آفتاب مهتاب ندیده که اگه مدرسه نبود سالی به دوازده ماه از خونه بیرون نمیرفت وقتی به گذشته فکر میکنم و یادم میافته که چقدر پاستوریزه بودم حالم از خودم بد میشد اخه پسری که شیطنت نکنه دعوا نکنه خون به پا نکنه که پسر نیست دختره البته خواست خدا بود که من اینجوری بار بیام اکثر معلمای راهنمایی و دبیرستانم میگفتن تو یه روز آخوند میشی روحیت به طلبه‌ها میخوره پنجشنبه ها که دائم‌الروزه بودم صف اول نماز مدرسمونم که پر بود از من انضباطمم که همش بیست خدایی چه گذشته مسخره ای داشتم یه دونه هیجان هم توش نداره یکی از ارزوهام که برای خیلی‌ها احمقانه‌س اینه که سوار هواپیما باشم یهو هواپیما سقوط کنه بعد من با چتر نجات بپرم پایین هنگام پایین اومدن از خودم سلفی بگیرم بعد یهو چترم باز نشه من با کله دوبس بخورم زمین به دیار باقی بشتابم و تا نسل ها بعد خاطرات مرگ اسف‌بارم در اذهان قرار بگیره ☘ادامه دارد.... 🍄 نویسنده؛ آقای اسماعیل صادقی ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

💟رمان جالب و عاشقانه #ازعشق_تاپاییز💟 ☘اسم دیگه رمان؛ #خاطرات_یک_طلبه 🍄قسمت دوازده بالاخره انتظار به پایان رسید و شام دستپخت مامان حاضر شد غذای حوزه خیلی خوشمزه‌س ولی خدایی به خوشمزگی دستپخت مامان نبود چن لقمه ای خوردم و و با مرسی گفتن از جام پاشدم مامان گفت -تو که چیزی نخوردی پشت سرش هم پسرعمه و خانمش شدن دایه مهربان‌تر از مادر -همینه دیگه غذا نمیخوری این قد لاغری خانم پسرعمم که خانم خیلی خوبی بود گفت -صبر داشته باش دو،سه سال دیگه اسماعیل شکم میزنه و چاق میشه تازه اول راهه لبخندی زدم و به مامان گفتم -مامان شامت خیلی خوشمزه بود مرسی -تو که چیزی نخوردی -چرا بابا به اندازه خوردم الانم برم بخوابم فردا باید برم حوزه دوران مجردی عادت داشتم سرشب بخوابم ولی الان سرشبم دو نصف شبه با خداحافظی از همه رفتم تو اتاقم تا درو بستم باز یاد فاطمه افتادم دلم گرفت یه مکثی پشت در کردمو و تو دلم گفتم خدا بیامرزدت فاطمه کوچولو باصدای اذان از خواب بیدار شدم نماز صبحمو که خوندم چمدونمو و وسایلامو جمع کردم و سمت حوزه راه افتادم تو طول هفته حق بیرون اومدن از حوزه رو نداشتم به همین خاطر اواسط هفته بدجور دلتنگ پدر مادرم میشدم و گاهی وقتا نزدیک غروب طبقه دوم به دور از چشم همه یه گوشه کِز میکردمو گریه میکردم یادمه سال اول طلبگی از بس درس میخوندم دچار میگرن و سردرد های شدیدی شدم که به اجبار مدیر محترم یه هفته مرخصی گرفتم و رفتم خونه آبجی بهار که خلوت بود و بی‌سروصدا سال اول خیلی سال خوبی بود سختی‌ها و خوشی ها و خاطرات خوب و بدش واقعا عالی بود و از همه مهمتر وجود ناصر کنارم دلگرمم میکرد راستی گفتم ناصر قرار بود سال بعدش آزمون بده و به طور رسمی طلبه حوزه بشه چون سال قبل قبول نشده بود به طور آزمایشی اما تمام وقت تو حوزه بود و همکلاسی من. ناصر تو حوزه محبوبیت خاصی داشت چون اخلاقش خوب بود و اجتماعی همه دوسش داشتند. سال بعد بهترین حوزه در شهر کاشان حوزه آیت‌الله یثربی که آرزوی خیلی ها تحصیل تو اون حوزه بود قبول شد. سال اول با تمام خاطرات خوب و بدش تموم شد و من با موفقیت چشمگیری اون سال و پشت سر گذاشتم تابستون همون سال یه طرح چهل روزه تو شهر یزد برامون گذاشته بودن و من و ناصر مجبور شده بودیم چهل روز از خانواده دور باشیم. مسیر اولمون مستقیم شهر یزد بود یه شهر سنتی و زیبا بازارای قدیمیش، مردم خونگرمش، واقعا مهمان‌نپاز و دوست‌داشتنی بودند. بعد از استراحت یه روزه در حوزه امام خمینی یزد به سمت روستای «طرزجان» به راه افتادیم یک ساعت و نیم از شهر فاصله داشت. اون طوری که شنیده بودم یه روستای سرسبز و زیبا پر از میوه‌های خوشمزه و جوی های جاری از کنار خونه‌ها وسط این روستای سبز به حوزه قدیمی بود که یاد خانه ارواح میافتادی مخصوصا شبا که بیشتر شبیه خونه‌های قدیمی جن‌زده بود. اتاق من بیشتر از اینکه دیوار داشته باشه پنجره های بزرگ شیشه‌ای داشت و چون رو به جنگل باز میشد ترسناک تر جلوه میکرد مخصوصا نصف شب با وزیدن باد و صدای گرگ و روباه خیلی وحشتناک میشد من و ناصر و علیرضا تو یه اتاق بودیم ناصر که همش پیش دوستاش بود علیرضا هم یه جا بند نبود و به همین منظور اکثر اوقات من تو اتاقم تنها بودم و جزء سی‌ام قرآن رو حفظ میکردم. «طرزجان» یه روستای خیلی سرسبز بود خیلی خوش آب و هوا پر از درختان میوه و چشمه جاری از دل کوه. سرتاسر این روستا جنگل و کوه بود. اما دریغ از یه آدم زنده کل روستا رو باید قدم میزدی تا به یه انسان برخورد کنی در حد یه سلام باهاش حرف بزنی به خاطر همین ۲۱ روز نتونستیم اون بهشت و تحمل کنیم حتی من که از اهل‌سنت زاهدان به خاطر تعصبات بی‌جا شون متنفر بودم دوست داشتم هرچه زودتر برگردیم زاهدان و حتی شده یه سنی ببینمو باهاش حرف بزنم پنجشنبه جمعه‌ها مردم از شهر میومدن روستا و دختر،پسر قاطی و صدای پارتی‌شون فرسنگ‌ها به گوش میرسید حاج‌آقا صالحی هم میگفت -کسی حق نداره جمعه‌ها از حوزه بره بیرون چون دخترا از شهر اومدن و صحیح نیست شما تو روستا باشید و این‌گونه بود که ما پنجشنبه و جمعه‌ کلا قرنطینه بودیم ☘ادامه دارد.... 🍄 نویسنده؛ آقای اسماعیل صادقی ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

💟رمان جالب و عاشقانه #ازعشق_تاپاییز💟 ☘اسم دیگه رمان؛ #خاطرات_یک_طلبه 🍄قسمت سیزده امروز من و علیرضا سر یکی از همکلاسی‌هامون دعوامون شد به همین منظور علیرضا مثل بچه‌ها قهر کرد و شب رفت حجره همون پسره ناصرم رفته بود اتاق محمدتقی مومنی و من اون شب تو اتاقم تنها بودم. بخاطر اینکه راحت باشم پنجره‌ها رو با ملحفه پوشوندم به جز پنجره ای که رو به جنگل باز بود تو حوزه کسی نبود اکثرا رفته بودن امامزاده و حوزه تقریبا خالی از سکنه شده بود. بعد از شام رفتم کنار پنجره با اینکه هوا تاریک بود اما پرواز خفاش‌ها و جغدها تو شب به زیبایی دیده می‌شد. لب پنجره نشسته بودم که حس کردم یه چیزی خورد به شیشه، اول حس کردم شاید خیالاتی شدم توجه نکردم. تا اینکه دوباره چیزی شبیه به یه سنگ خورد به شیشه. خیلی ترسیدم اومدم داخل اتاق و پنجره رو بستم و پرده رو کشیدم و مشغول درس خوندن شدم. اینم بگم اتاق من طبقه دوم بود و دور و اطرافش اصلا اتاقی نبود که بخوام احتمال بدم کسی داره سر به سرم میذاره سرم رو کتاب بود که این باز یه چیزی محکم‌تر خورد به شیشه. باترس و دلهره رفتم لب پنجره هوا خیلی تاریک بود و چیزی لابلای درختا دیده نمیشد -کیه؟؟؟ میگم تو کی هستی؟؟ هرکی هستی خیلی شوخی مسخره‌ای بود تا خواستم پنجره رو ببندم یه سنگ گنده که به دور یه کاغذ پیچیده بود افتاد تو اتاق. ناخواسته جیغ بنفشی کشیدم و از تو اتاق زدم بیرون. خواستم برم پیش علیرضا بگم برگرده سر خونه زندگیش اما غرورم اجازه نداد. برگشتم تو اتاق سنگ رو برداشتم و کاغذ دورشو خوندم -سلام تروخدا بیا پایین بسم‌الله این چه وضعشه همین جمله کوتاهو چند بار خوندم گیج شده بودم به خودم گفتم حتما یه شوخی بچه‌گانست تو فکر بودم که دوباره سنگی به شیشه خورد. دیگه خیلی ترسیده بودم از اتاق من تا اتاق بعدی یه راهروی پیچ در پیچ بود که چیزی جز تاریکی نشون نمیداد دوباره رفتم لب پنجره آب دهنمو قورت دادم و گفتم -کسی اون پایینه؟ علیرضا تویی؟ ناصر تویی بچه‌بازی در نیار اگه تویی بیا بیرون داشتم مطمئن میشدم کسی اون پایین نیست که یهو از لابلای درختا و تاریکی مطلق یه سایه پیدا شد خوب که دقت کردم دیدم یکی داره لابلای شاخ و برگ درختا بال بال میزنه که خودشو به من نشون بده وقتی مطمئن شدم آدمیزاده پرسیدم -شما کی هستی؟ اون پایین چکار میکنی؟ -بیا پایین آقا خواهش میکنم بذارید بیام تو تا نیم‌ساعت دیگه اینجا پر از حیوانات درنده میشه نمیتونم برگردم شهر مطمئنم نرسیده به جاده طعمه گرگها میشم این تمام حرفی بود که سعید داشت میگفت یه جوون خوش برخورد و تر و تمیز که از ظاهرش مشخص بود گدا و سائل نیست -نمیشه اقا اینجا خوابگاهِ، مسول خوابگاه هم من نیستم. تازشم ما اینجا اردو اومدیم نمیتونم که مهمون دعوت کنم مسولیت داره سعید باصدای مظلومتری گفت -داداش تو جوونی منم جوونم درک کن. بخدا من آدم بدی نیستم فقط یه گوشه کنار شبم صبح شه میرم یزد. اما الان میترسم برم سمت جاده . این روستا شبای خطرناکی داره میخواستم پنجره رو ببندم و بیخیالش بشم اما وجدانم راضی نشد با دودلی و استرس توام با عطوفت گفتم -صبر کن الان میام پایین نمی‌دونستم کاری که می‌خوام انجام بدم چقدر درسته . فقط میدونم اگه آقای صالحی بفهمه پوستم کنده‌ست داشتم از پله ها میرفتم پایین از ابتدای ورودی پله ها تا درب حوزه یه راهرو بود که پوشیده بود از درخت و گل و گیاه که هر آن ممکن بود ماری عقربی چیزی از لابه لای درختا بیاد بیرون. کمی که جلو رفتم و چیزی جز تاریکی دیده نمیشد. دستی محکم دستمو سمت خودش کشید این صحنه چند ثانیه بیشتر طول نکشید اما تو این مدت قلبم چند ثانیه کپ کرده بود بدجور ترسیده بودم و اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که همه اینها نقشه بوده و من گرفتار یه عده ناشناسم که قرار بود بهم کمک کنم. اما ماجرا برخلاف ظن من بود دست علیرضا بود با دیدنش دلم میخواست هرچی فحش بلدم و نثارش کنم. بدجور ترسیده بودم با عصبانیت که کارد بهم می‌زدی خونم درنمیومد گفتم -چه مرگته وحشی این چه کاری بود کردی زهر ترک شدم -کجا میری این موقع شب؟ -به تو چه دارم میرم سر قبرت فاتحه بخونم. نمیای؟ -اسماعیل اون پسره رو نمیاری تو حوزه تعجب کردم. مات شده بودم. این از‌ کجا خبر داره -کدوم پسره از چی داری حرف میزنی -از من پنهان نکن من پشت پنجره سمت راست اتاقت بودم از پشت ملحفه دیدم چطور مثل جن‌زده ها ترسیده بودی. حرف‌هاتم با اون پسره شنیدم. حالا هم اگه میخوای حاج‌آقا صالحی روزگارتو سیاه کنه برو اون پسره رو بیار تو ☘ادامه دارد.... 🍄 نویسنده؛ آقای اسماعیل صادقی ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

💟رمان جالب و عاشقانه #ازعشق_تاپاییز💟 ☘اسم دیگه رمان؛ #خاطرات_یک_طلبه 🍄قسمت چهارده -علیرضا انسانیتت کجا رفته اون بنده خدا به کمک نیاز داره اگه اون بیرون بمونه فردا صبح باید تکه های بدنشو از تو کوچه خیابون جمع کنی البته اگه گرگا چیزی برامون بذارن -اسماعیل یه دنده نباش این پسره کار دستمون میده. اگه حاج‌آقا بفهمه پدر جفتمونو درمیاره -این بنده خدا چه خطری میتونه داشته باشه گناه داره بچه مردم. ثانیا قرار نیست حاج‌آقا چیزی بفهمه الان میبریمش تو اتاق جای من میخوابه پتورم میندازه رو سرش حاج‌آقا فکر میکنه منم که خوابیدم فردا صبحم که میگیم بره خودش -چی بگم من که حریف لجبازیات نمیشم. ولی هرچی شد پای خودت -باشه قبول تو فقط دهنت چفت باشه همه چی حله -همین کاراتو میکنی بهت میگن رابین‌هود وگرنه تهش کوزِت هم نیستی حوصله نداشتم جواب علیرضا رو بدم ترجیح دادم برم سمت در تا بقیه از راه نرسیدن سمت در رفتم و علیرضا هم پشت سرم روانه شد درو باز کردم حیوونکی روی یه تخت سنگ نشسته بود و داشت با خاک‌های روی زمین ور میرفت -سلام -سلام داداش خوبی ممنون از اینکه اومدی پایین -سعیدم. سعید امیریان. اومده بودم برای چیدن میوه های پدربزرگم..... حوصله نداشتم حرفاشو بشنوم یعنی فرصت نبود که بشنوم. حرفشو قطع کردم و گفتم -ببین اقا ما اینجا طلبه‌ایم اردو اومدیم. الانم خیلی دارم ریسک میکنم که بدون اجازه گفتم بیای تو . اگه مسولمون بفهمه برای من و این دوستم خیلی بد میشه . پس لطفا بی سروصدا برید تو اتاقم لامپا رو خاموش میکنم بگیرید بخابید. منم میرم اتاق دوستم. فقط پتو رو روصورتتون بندازین که اگه کسی شما رو دید فکر کنه منم که خوابیدم -این وقت شب بخوابم؟ هنوز که سرشبه -پ ن پ انتظار دارید تا صبح یه قل دو قل بازی کنیم یه وقت حوصله‌تون سر نره سعید که از طرز صحبتم خنده‌ش گرفته بود درحالی که از پله‌ها میرفت بالا گفت -شما من و یاد خانم معلم دبستانم میندازی وقتی عصبانی میشد شبیه شما میشد یکم بهم برخورد با اخم کوچیکی گفتم -اگه من جای معلم دبستانت بودم طوری ادبت میکردم که مدیریت زمان دستت بیاد. مجبور نشی این موقع شب حیرون و سرگردون باشی -راستی اسم این دوستتون چیه خیلی آدم ضدحالیه برعکس شما که خیلی گلید سعید نگاهی به علیرضا انداخت و گفت -ببخشید من یکم رکم علیرضا با ناراحتی نگاهی به سعید انداخت و خیلی جدی گفت -ببین پسر جون حقت بود همون بیرون بمونی طعمه سگ و روباه بشی تا بفهمی با صاب‌خونه درست صحبت کنی علیرضا این و گفت و باسرعت پله ها رو بالا رفت و رفت تو اتاقش منم هرچند از حرف این یارو خوشم نیومد ولی خب از ماجرای صبحی و دعوای من و علیرضا قلبا راضی بودم که حالش گرفته شد ☘ادامه دارد.... 🍄 نویسنده؛ آقای اسماعیل صادقی ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

💟رمان جالب و عاشقانه #ازعشق_تاپاییز💟 ☘اسم دیگه رمان؛ #خاطرات_یک_طلبه 🍄قسمت پانزده سعید و بردم تو اتاقمون و از اینکه اتاقم بهم ریخته بود عذرخواهی کردم سعید نگاهی به دور تا دور اتاق انداخت و گفت -شما اینجا چند نفرید؟ -حول و حوش ۶۰ نفر -شصت نفر؟؟ پس بقیه کو؟ -رفتن امامزاده برمیگردن -معذرت میخوام اسم شما چی بود -اسماعیل، دوستام بهم میگن اسی، خواهر برادرامم داش اسمال صدام میزنند. ولی خودم اسماعیل رو بیشتر دوست دارم، هجده ساله با این اسم زندگی میکنم سعید خندید و گفت -یعنی میخوای بگی ۱۸ سالته؟ -گفتم قبل از اینکه سنمو بپرسی خودم بگم، شما چند سالتونه -بیست و پنج سالمه، دانشگاه یزد پزشکی میخونم دوسال دیگه مونده تا بشم پزشک -یعنی میخوای بگی دکتری -گفتم قبل از اینکه شغلمو بپرسی خودم بگم من و سعید باهم خندمون گرفت. بامزاح گفتم -پس اهل تلافی هستید -نه زیاد ولی خب خوبی‌ها رو تلافی میکنم نمی‌دونم سعید میخواست کلاس بذاره یا حرفش بی‌ریا بود به‌هرحال لبخندی زدم و گفتم -ان‌شاالله موفق باشید، من بااجازه‌تون برم پیش دوستم شما هم راحت بخوابید فقط پتو یادتون نره حتما رو سرتون باشه -باشه حتما لامپ اتاق و خاموش کردمو از اتاق رفتم بیرون قدم اولو که برداشتم صدای سعید من و جذب خودش کرد -آقا اسماعیل؟ -جانم؟؟ -این لطف تو هیچ وقت فراموش نمیکنم دوباره لبخند روی لبم اومد و با یک شب بخیر گفتن به اتاق محمدتقی مومنی رفتم که ناصرم اونجا بود ناصر و مومنی که شیطنتاشون مثل هم بود در حال خوش و بش و تخمه پوست کندن بودند منم طبق معمول شروع کردم به غر زدن و گفتم -انگار نه انگار درس و بحث دارین هر از گاهی لابلای بازیاتون یه سری به کتاب هم بزنید بد نیست خاک خورد طفلی بس که بسته موند -باز که تو گیر دادی ول کن تروخدا این موقع شب کی درس میخونه که ما بخونیم یکم از ناصر یاد بگیر ببین چه پسر خوبیه. مگه نه ناصر؟ ناصر که تخمه تو دهنش بود نگام کرد و باتعجب پرسید -تو هنوز بیداری -آره اومدم امشب اینجا بخوابم اگه مشکلی نیست مومنی پرید تو حرفمو گفت -نه مشکلی نیست به شرط اینکه مث بچه آدم بگیری بخوابی و تو کار دیگران دخالت نکنی وگرنه..... یکم جدی شدم و گفتم -وگرنه چی؟؟ مومنی که فقط اهل حرف زدن بود نه عمل با عینک مسخره‌ش خندید و گفت -وگرنه من و ناصر از اینجا میریم -آها از اون نظر راحت باش از همین الان میتونی بری ولی ناصر جایی نمیره. مگه نه ناصر ناصر که بی‌طرف دعوا بود سکوت کرد و به تخمه پوست کردنش ادامه داد خیلی خسته بودم از ناصر پرسیدم -کجا بخوابم -رو تخت من بخواب -تو کجا میخوابی -رو زمین دیگه کجا بخوابم بنظرت؟ خیلی خسته بودم و حوصله تعارف تکه پاره کردن با ناصر و نداشتم که مثلاً بگم نه داداش این چه حرفیه من رو زمین میخوابم تو رو تخت بخواب از خدا خواسته گرفتم خوابیدم تازه چشمام گرم شده بود که صدای مومنی چرتمو پاره کرد -اسماعیل؟؟ اسماعیل خوابی؟؟ -آره اگه بذاری -اسماعیل تو اتاقت کسیه؟؟ با این سوال چشمام کاملا باز شد و با من‌ومن کردن گفتم -نه کسی نیست چطور مگه؟ -پس این کفشای آنتیک مانتیک مال کیه دم در اتاقت -وااااای خدای من کفشاا اینو گفتمو به سرعت نور سمت اتاقم رفتم چرا حواسم به کفشاش نبود. اگه آقای صالحی کفشا رو میدید چه خاکی بر سر میریختم. سریع کفشا رو برداشتم رفتم تو اتاق و لابلای وسایلا پنهانشون کردم سعید خواب بود دلم میخواست با همون کفشاش بکوبم تو سرش که نزدیک بود لومون بده ناصر و مومنی که از برخوردم مشکوک شده بودند پشت سرم اومدند تو اتاق مومنیِ فضول پرسید -اسماعیل این کیه خوابیده تو اتاقت -هیچکس کی میتونه باشه -این هیچکسه؟؟ هیچکسه این قدر حجم داره و نصف اتاق و اشغال کرده وای به حال اینکه کسی باشه ناصر داشت میرفت سمت سعید تا پتو رو کنار بزنه با هول و استرس گفتم -صبر کن ناصر تازه خوابیده بیدار میشه -کیه خب چرا راستشو نمیگی؟؟ مومنی شیطنتش گل کرد و گفت -اسمش هیچکسه اسم جدیده تو بورسه منم میخوام برم ثبت احوال اسممو بذارم هیچکس ناصر تو هم بذار بی‌کس تصور کن هیچکس مومنی با بی‌کس صادقی قشنگ میشه شوخ طبعی مومنی به ناصر سرایت کرد و گفت -مسعود اصلی هم بشه دربه‌در تیممون کامل میشه حسابی داشتم کلافه میشدم باعصبانیت گفتم -بسه دیگه بالای سرش کم فک بزنید بیدار میشه، بریم بیرون بهتون توضیح میدم برگشتیم اتاق مومنی منم از سیر تا پیاز ماجرا رو برای ناصر و مومنی تعریف کردم و ازشون قول گرفتم این مسئله بین خودمون بمونه ☘ادامه دارد.... 🍄 نویسنده؛ آقای اسماعیل صادقی ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

💟رمان جالب و عاشقانه #ازعشق_تاپاییز💟 ☘اسم دیگه رمان؛ #خاطرات_یک_طلبه 🍄قسمت شانزده داشتم با ناصر و مومنی درمورد سعید صحبت میکردم که سر و صدای آقای صالحی با هیئت همراه به گوش رسید قلبم شروع به تپیدن کرد استرس عجیبی تمام وجودمو فرا گرفته من خوب حاج‌آقا صالحی رو میشناسم اگه اون بفهمه چکار کردم بدجور ناراحت میشه وجود یه غریبه تو محیط طلبگی خیلی خطرناکه استرس و نگرانی به وضوح از چهره‌م فهمیده میشد ناصر که خوب میدونست وقتی استرس بهم دست میده حالم بد میشه اومد کنارم نشست و دستمو گرفت وجودش بهم دلگرمی میداد دلداری های ناصر و مومنی اینکه حاج‌آقا متوجه نمیشه و نگران نباش اتفاقی نمیافته یکم حالم رو خوب میکرد تو دلم خدا خدا میکردم که حاج‌آقا تو اتاقم نره و سرک نکشه که یکدفعه علیرضا باعجله اومد تو اتاق مومنی با دیدن من و رنگ و روی پریدم پرسید -تو چرا این ریختی شدی ناصر جواب داد -میترسه حاج‌آقا از ماجرا بو ببره -مگه شما هم میدونید ناصر با اشاره حرف علی رو تایید کرد -علیرضا تو چرا نخوابیدی -خوابم نبرد فکرم مشغول تو و اون پسره بود -مرده شورشو ببرن صدای خرناسش هفت خونه بالاتر میره اون وقت ما از ترس خوابمون نمیبره -از خودت بپرس چقدر گفتم این پسره رو نیار تو حوزه گوش نمیدی دیگه -بس کن توروخدا علی اومدی سرزنشم کنی؟ -نه لجباز اومدم بگم حاج‌آقا اومدن حواست باشه -باشه میدونم خودم صداشونو شنیدم. بازم ممنون حرفم تموم نشده بود که صدایی نگاهمونو به سمت در روانه کرد -به‌به طلبه های نمونه، ممتاز و بااخلاق با دیدن حاج‌آقا مثل برق گرفته ها از جامون پاشدیم مات و مبهوت مونده بودم بدجور ترسیده بودم اون قدر که نزدیک بود بزنم زیر گریه و همه چی و به حاج‌آقا بگم علی و ناصر و مومنی به حاج‌آقا سلام احوالپرسی کردند و من همونطور خیره به حاج‌آقا سکوت کرده بودم -چته تو آدم ندیدی سلامت کو؟ -سلام حاج‌آقا خوبید زیارت قبول -ممنون. شماها چرا نیومدین؟ مونده بودم چی بگم علیرضا بدادم رسید و گفت -زیارت مستحبه حاج‌آقا ولی درس خوندن واجبه حاج‌آقا هم از همه جا بی‌خبر حرف علی رو تایید کرد و گفت -احسنت. کار خوبی کردین. درس خوندن واجبه. زیارت و بعداً هم میشه رفت یه لحظه خندم گرفت با انگشتام جلو دهنمو گرفتم که حاج‌آقا متوجه لبخندم نشه تو دلم گفتم چه قَدَم درس خوندیم حاج‌آقا با تذکر اینکه دیر وقته بگیرید بخوابید از اتاق بیرون رفت. و من با رفتنش نفس حبس شدمو آزاد کردم بعدش چهار نفری زدیم زیر خنده. علیرضا گفت -حال کردین چطور حاج‌آقا رو قانع کردم منم که هنوز تو شُک بودم فقط لبخندی زدم و گفتم -خیلی دیونه‌ای علی که همیشه جواب تو آستینش داشت گفت -نفرمایین.... استاد ما شمایی در ضمن کمال همنشین در من اثر کرد خندم گرفت گفتم -میخوام برم مسواک بزنم کی باهام میاد ناصر باحالت کنایه گفت -نکنه میترسی -مگه تو نمیترسی تو این جنگل؟ من نمیدونم با کدوم عقلشون سرویس‌های بهداشتی رو بردن وسط جنگل ساختن خب میآوردن همین بغل کنار حوزه میساختن چه کاریه این همه راه بریم برا یه مسواک زدن ناصر گفت -همینه دیگه وقتی با تو هماهنگ نمی‌کنند گند میزنند به همه چی. حتی به دستشویی ساختن علیرضا خندید و گفت -ناصر با زبون بی‌زبونی داره مسخره‌ت میکنه اسماعیل -مسخره چیه راست میگم خب -بگذریم بریم مسواک بزنیم ساعت یک شب شد فردا هم کلاس داریم خداوکیلی عجب شبی شد این و گفتم و چهار نفری سمت سرویس‌های بهداشتی رفتیم. از پله ها پایین رفتیم. نگاهی به اتاق ساکت و بی سر و صدای خودم انداختم و تو دلم دعا کردم هرچه زودتر صبح شه این کابوس لعنتی تموم شه ☘ادامه دارد.... 🍄 نویسنده؛ آقای اسماعیل صادقی ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

💟رمان جالب و عاشقانه #ازعشق_تاپاییز💟 ☘اسم دیگه رمان؛ #خاطرات_یک_طلبه 🍄قسمت هفده بعد از مسواک زدن اومدم تو اتاق ناصر شب رو اونجا خوابیدم. با اصرار من علیرضا هم شب رو کنار ما بود این‌قد خسته بودم که نفهمیدم کی خوابم برد صبح روز بعد با صدای بچه‌ها از خواب بیدار شدم صدای بچه‌ها تو راهرو مثل جیک‌جیک گنجشک تو مخم بود به خودم گفتم مگه الان ساعت چنده؟؟ سابقه نداشت بچه‌ها موقع نماز این‌قد سروصدا راه بندازن تو خواب و بیداری بودم که حس کردم هوا روشنه آخ که نمازمون قضا شده بود باعجله از زیر پتو بلند شدم و سمت در رفتم و تو مسیر هرکی دم دستم بود با لگد میزدمش که پاشید نماز صبحمون قضا شده حسابی کلافه شده بودم سابقه نداشت نماز صبحم قضا شه. ناصر و بقیه هم حال خوبی نداشتن و همش تقصیر من بود اگه اون پسره رو نیاورده بودم تو حوزه مگه مرض داشتیم تا یک شب بیدار باشیم آخرشم نماز صبحمون قضا شه وای خدا گفتم سعید سریع لباسمو پوشیدمو رفتم سمت اتاقم با عجله وارد اتاق شدم و سریع به جایی که سعید خوابیده بود نگاه کردم اما هیچکس تو اتاق نبود. سعید رفته بود و ازش فقط یه دست‌خط و شماره تلفنش بود خوشحال بودم از اینکه همه چی تموم شد. به خودم گفتم پشت دستمو داغ میکنم اگه دوباره حس هم‌نوع دوستیم گل بکنه چیزی نگذشت که ناصر با حوله رو دوشش وارد اتاق شد -سلام -سلام -رفته؟ -آره. نمیدونم کی ولی این یادداشت و شمارشو برام گذاشته -خب خداروشکر مثل اینکه ختم بخیر شد نفسی کشیدم و گفتم -بالاخره تموم شد -حالا نمیخواد اینجا وایسی بلند شو آماده شو الانه کلاس شروع شه. نمازمون که قضا شد حداقل از کلاس نیفتیم با شرمندگی صورتمو برگردوندمو گفتم -تو برو من خودم میام حولمو برداشتم و سمت سرویس‌های بهداشتی رفتم تا برا کلاس آماده شم «طرزجان» روستایی بود که با تمام زیبایی‌هاش فقط ۲۱ روز تونستیم تحملش کنیم حسابی دلتنگ پدر مادر شده بودیم دیگه نه جنگل برامون معنا داشت نه آبشار و استخر و میوه‌های جور واجور. با اصرار همه طلبه‌ها آقای صالحی رو قانع کردیم که بریم قم و از اونجا هم بریم مشهد اون سال اولین سالی بود که قم میرفتم خیلی خاطراتش قشنگ بود اون‌قدر که الان دارم در موردش مینویسم طعمش زیر زبونمه یادش بخیر من و ناصر و محمدرضا پیری و علیرضا و مومنی کفشامونو دستمون گرفتیم و به سمت حرم راه افتادیم. خوابگاه‌مون نزدیک حرم بود. زیاد فاصله‌ای نداشت هروقت دلمون میخواست میرفتیم زیارت. تو خیابون چشمم فقط به گنبد طلایی بانو بود چه ابهتی چه عظمتی وقتی به سمت ضریح رفتم ناخواسته زدم زیر گریه باور نمیکردم من باشم و اینجا. آخه مگه معنوی‌تر از اینجا هم میشه پیدا کرد. یه دل سیر گریه کردم کنار بقعه مبارکه آرامش خاصی داشتم علیرضا دستشو گذاشت رو شونم -لابلای گریه‌هات برا منم دعا کن علیرضا رفیق فابریکم شده بود. هرجا میرفتم اونم دنبالم بود جایی نبود که من باشم و علی نباشه -مگه دوست تو دهمرده نبود؟؟ -چرا بود -پس چرا دنبال منی تو، هرجا میرم مثل بچه گربه دنبالم راه میافتی -بهت گفتم دهمرده دوستم بود ولی الان نیست -چرا اونوقت؟؟ تو که طرزجان بخاطر اون کلی حرف بارم کردی علیرضا سکوت کرد و از سکوتش شرمندگی رو میشد فهمید. تقریباً ده روزی قم بودیم و قرار شد یه هفته هم مشهد باشیم. مشهد هم خاطرات تلخ و شیرین خودشو داشت. بعد از ۴۰ روز دوری از خانواده بالاخره ساک و چمدونامون رو جمع کردیم و سوار اتوبوس شدیم که برگردیم زاهدان دل تو دلم نبود دلم لک میزد برای دوباره دیدن پدر مادرم دلم برای صدای گرمشون تنگ شده بود این جاده لعنتی هم معلوم نیست کی میخواد تموم شه. از پنجره‌ی اتوبوس به بیرون خیره شدم و زیرلب آهنگ جاده‌ی یک طرفه رو میخوندم علیرضا کنار من نشسته بود. ناصرم که جفت مومنی بود بدی اتوبوس این بود که نمیشد داخلش خوابید به همین منظور خیلی کم پیش میاد که من تو اتوبوس خوابم ببره بالاخره اتوبوس نزدیک شهر رسید چراغای شهر به وضوح دیده میشد. بوی پدر مادرو میشه به وضوح لمس کرد از پلیس‌راه تا حوزه راه زیادی نبود اما کل سفر یه طرف، این مسیر یه طرف ای خدا چرا تموم نمیشه. این تیکه از مسیر جون به لبمون کرد تا اینکه اتوبوس کنار حوزه توقف کرد دقیقا همون جایی که ۴۰ روز پیش سوارش شدیم. سریع از اوتوبوس اومدیم پایین من و ناصر چمدونامون رو برداشتیم و یه تاکسی گرفتیم و به سمت خونه راه افتادیم با اینکه دو سال از ناصر بزرگتر بودم ولی شوق بیشتری برای دیدن پدر مادر داشتم تاکسی سرکوچه خونمون نگه داشت خدا میدونه چقدر دلم بغل مادرمو میخواست چقدر نگاه پدرمو میخواست زنگ خونه رو زدم و با هزار شوق و اشتیاق منتظر باز شدن در بودم ☘ادامه دارد.... 🍄 نویسنده؛ آقای اسماعیل صادقی ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

💟رمان جالب و عاشقانه #ازعشق_تاپاییز💟 ☘اسم دیگه رمان؛ #خاطرات_یک_طلبه 🍄قسمت هجده چیزی طول نکشید که مامان درب حیاط و باز کرد مثل بچه‌ها پریدم بغلش -چه قدر دلم برات تنگ شده بود مامان -منم همین‌طور خوشحالم که سالمید -بابا کجاست -رفته دوش بگیره برمیگرده رفتم تو اتاقم، اتاق کوچیک و قشنگم تو این ۴۰ روز حسابی خاک خورده بود خستگی راه هنوز تو وجودم بود بدجور بدنم گرفته بود و از همه بیشتر گردنم درد میکرد ترجیح دادم استراحت کنم تمیزکاری اتاق باشه برای یه وقت دیگه. رو تختم دراز کشیده بودم و مداحی شهید گمنام رو گوش میدادم. دام لک زده بود برای دیدن مرتضی نمی‌تونستم صبر کنم پنجشنبه شه تا برم دیدنش دلم میخواست الان کنارش بودم. کلی حرف دارم برای گفتن. کلید اسرارم شده بود مرتضی اتفاقاتی که تو حوزه برام می‌افتاد اول از همه به مرتضی میگفتم. البته آبجیم هم محرم اسرارم بود. یه جورایی از جیک و پیک هم خبر داشتیم. گاهی وقتا آبجیم حرفایی رو که باید به یک خانم میزد به من میگفت من هم متقابلا بهش اعتماد میکردم و از خودم بهش میگفتم تو کل فامیل که چه عرض کنم بین دوست و آشنا هم پیچیده بود که اسماعیل و سارا رفیق همن و بدون هم نمیتونند زندگی کنند. خدا میدونه وقتی سارا ازدواج کرد. چه قدر برام سخت گذشت داشتم مداحی گوش میدادم که ناصر وارد اتاقم شد +بیداری؟ -آره تو چرا نخوابیدی +داشتم اتاقمو مرتب میکردم حسابی خاک گرفته این چهل روز خندم گرفت ناصر هم به درد من مبتلا بود -بابا نیومد از حموم بیرون +نه بابا تو که بابا رو میشناسی چهار ساعت یه دوش گرفتنش طول میکشه حالا حالاها بیرون نمیاد. راستی مامان بهت گفت عمه مریم فرداشب میخواد بیاد اینجا با شنیدم اسم عمه مریم از جام پاشدم و باتعجب گفتم -نه مامان حرفی بهم نزده. چیزی شده؟؟ +چیز خاصی نشده میاد برای همون حرفای تکراری عمه مریم تداعی یه قهر بی‌سابقه تو فامیلمونه اونم بابت مخالفت ازدواج من و دخترش از قضا عمه مریم پیشنهاد ازدواج من و فاطمه رو به بابا میده و بابا هم که از ازدواج فامیلی خوشش نمیاد بهونه میکنه که اسماعیل داره درس میخونه و هنوز بچه‌ست دخترعمم خدایی خیلی دختر خوبی بود اما مگه میشد رو حرف پدر مادر حرف زد وقتی میگن نه یعنی نههههه حرفم نباشه -مگه بابا جوابشونو نداده ؟ چرا؟ -ولی تو چی؟ -من چی؟؟ +تو نمیخوای نظر بدی؟؟ -دلت خوشه ناصر جان. درمورد چی نظر بدم وقتی مامان بابا تو خصوصی‌ترین مسئله‌ی آدم دخالت میکنند -خاک بر سرت اسماعیل که حتی نمیتونی برای آینده‌ت تصمیم بگیری با عصبانیت از جام پاشدم و گفتم -مواظب حرف زدنت باش ناصر. تو میگی چی کار کنم؟ داد بکشم؟ دعوا راه بندازم؟ هوار کنم؟ که چرا با ازدواج من و فاطمه مخالفت کردین؟ بعد اونوقت فکر میکنی زندگی که با دعوا شروع بشه عاقبت خوشی داره؟ -من که نمیگم صداتو ببر بالا. من میگم اگه فاطمه رو دوست داری چرا سعی نمیکنی بهش برسی با این حرف ناصر بغضم گرفت -تو چی میفهمی از دوست داشتن بچه‌ جون چی میفهمی چه قدر سخته بخاطر پدر مادرت چون دوستشون داری از دلت از خواسته‌ت از همه چی بگذری تا پدر مادرت ناراحت نشن. من از خیلی چیزا گذشتم نه بخاطر خودم بلکه بخاطر مامان. دیگم درمورد این موضوع صحبت نکن نمی‌خوام چیزی بشنوم ناصر که از برخوردم شُکه شده بود گفت -لیاقتت یکی مثل خودته و بدون خداحافظی از اتاقم رفت بیرون اشکامو پاک کردم و رو تختم دراز کشیدم دام میخواست بخوابم ولی دلم برای بابا تنگ شده بود منتظر موندم تا از حموم بیاد بیرون ببینمش بعد بخوابم صدای بابا که داشت با ناصر احوالپرسی میکرد بلند شد از اتاقم رفتم بیرون بابا طبق معمول ریشش و شش تیغه کرده بود -بابااااا؟؟ +جانم پسرم -باز که زشت شدی. چند بار بگم ریش بهت میاد نزن اون لامصبو بابامم طفلی گفت -فعلا بیا ماچ بده که حسابی دلم برات تنگ شده غُر زدنت باشه برای بعد

ادامه قسمت ۱۸ منم رفتم صورت تراشیده و صاف بابامو یه ماچ آبدار کردم یه نیم‌ساعتی باهم حرف زدیم از اینکه تو این مدت چی گذشت و چه اتفاقاتی افتاد گفتیم و شنیدیم. کم‌کم چشمام سنگینی می‌کرد خواستم برم تو اتاقم که بابا گفت -میدونی فردا عمه مریم‌ت میخواد بیاد اینجا؟ -آره میدونم -واسه فردا حرفی چیزی نداری بزنی نمیخپای چیزی بگی؟ نگاه مظلومانه‌ای به بابا انداختمو گفتم -مگه چیزی هم مونده که من بگم. همه حرفا رو که شما زدین. من نمیدونم عمه چرا میخواد فردا بیاد اینجا؟ بابا یکم جدی شد و گفت -اگه اون عمه‌ت هزار دفعه هم بیاد من میگم نهههه چون تو هنوز بچه‌ای میفهمی..... بچه خواستم حرف بزنم اما به خودم گفتم خفه شو اسماعیل این همه مدت خفه بودی از اینجا به بعد هم لال‌مونی بگیر نگاهی به مامان بابا انداختم و گفتم -باشه هرچی شما بگید من که حرفی ندارم نگاهم به ناصر افتاد اونم نگاهی تلخ به من انداخت و با گفتن جمله‌ی خاک بر سرت بی عرضه رفت تو اتاقش ☘ادامه دارد.... 🍄 نویسنده؛ آقای اسماعیل صادقی ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

💟رمان جالب و عاشقانه #ازعشق_تاپاییز💟 ☘اسم دیگه رمان؛ #خاطرات_یک_طلبه 🍄قسمت نوزده از بس خسته بودم سریع خوابم برد بعد از نماز صبح به مامان گفتم ساعت ۸ بیدارم کنه باید برم حوزه برای ترم تابستونم انتخاب واحد کنم حول حوش هشت و نیم، نُه صبح بود که بعد از صبحانه خونه رو به قصد حوزه ترک کردم ناصر بخاطر گردگیری و نظافت دیشب اتاقش خسته بود و من ناچار تنها حوزه رفتم چون تابستون بود حوزه خلوت بود یه نگاهی به تابلو اعلانات زدم و برنامه امتحانی رو روی کاغذ نوشتم مشغول خواندن و نوشتن برنامه بودم که صدای آقای شادمانی نگهبان حوزه‌مون من و به خودش جلب کرد یه پیرمرد مهربون و دوست‌داشتنی که از اتباع خارجی بود. خیلی مهربون و مقیّد. یادمه سحر قبل از طلبه‌ها بلند میشد و نمازشب میخوند. اهل غیبت و دروغ و این چیزا نبود نمیدونم چی از من دیده بود که به قول خودش این قدر دوستم داشت. بعد از صحبت با آقای شادمانی یه چرخی تو حوزه زدم کارگرا مشغول کار و بنّایی بودن . بقول یکی از طلبه ها یکی حرم امام رضا یکی هم حوزه امام صادق دائم‌البنایی بود و راستم می‌گفت یه روز نبود که بنایی نباشه تو حوزه، دائم در حال ساخت و ساز بودیم. نزدیک اذان ظهر شده بود. نماز ظهرمو رفتم مسجد جامع خوندم اینم بگم که بعد از نماز رفتم بازار و گوشی که ناصر بهم داده بود و تعمیر کردم. یه گوشی کشویی که اون زمان تو بورس بود اون زمان با اصرار خواهر برادرام که می گفتند الان همه گوشی دارند چرا تو نداری مجبور شدم گوشی بخرم خیلی دوسش داشتم ؛ یک گوشی شیک و نقلی که اکثر خاطراتمو باهاش ثبت و ضبط کردم. کارم کم کم تموم شد و من با اتوبوس رفتم خونه کلید خونه رو که انداختم ، به یه جفت کفش زنونه مواجه شدم کفشای عمه مریم بود اما بابا که گفت قراره شب بیاد خونمون نه لنگ ظهر ناصر با شنیده شدن بستن در اومد به استقبالم -سلام -سلام عمه اومد؟؟ -اره -تنها اومد؟؟ ناصر که از ماجرای دیشب هنوز از دستم ناراحت بود گفت -پس میخواستی با کی بیاد تنهاست دیگه یه دستی به سر و صورتم کشیدمو از ناصر پرسیدم -من تیپم خوبه ؟؟ ناصر هم بدون اینکه جوابمو بده رفت تو هال و کلی خورد تو ذوقم با گفتن یاالله و بسم الله وارد هال شدم عمه و مامان و بابا داشتن با هم صحبت میکردند. با دیدنم عمه استقبال گرمی ازم نکرد معلوم بود از چیزی ناراحته منم بعد از احوال پرسی و روبوسی با عمه‌خانم سمت اتاقم رفتم هنوز دستم به دستگیره در اتاق بود که عمه گفت -بشین اسماعیل کارِت دارم _چشم لباسامو عوض کنم خدمت میرسم تو اتاقم رفتم و سریع لباس راحتی هامو پوشیدم و به بقیه پیوستم. _خوبی عمه خوش اومدی. راه گم کردین بچه‌ها چطورن مشتاق دیدارتون بودیم عمه با صدای خشکی که انگار به زور داره تحملم میکنه گفت -از احوالپرسی های شما. از تو که طلبه‌ای انتظار بیشتری میره به عَمّت سر بزنی -بله حق با شماست عمه‌جون این و گفتم و با خنده ای زورکی به پدر و مادرم نگاه کردمو گفتم -خب دیگه چه خبر گفتین کارم دارین عمه که تا اینجای ماجرا حتی درست هم نگاهم نکرده بود سمت من چرخید و گفت -بابات راست میگه؟؟ شوکه شدم نگاهی به بابام انداختم و باتعجب پرسیدم -بابام چی میگه؟ -پرسیدم حرفای بابات چه‌قدر واقعیت داره؟؟ -کدوم حرفا عمه خب به منم بگید بفهمم ☘ادامه دارد.... 🍄 نویسنده؛ آقای اسماعیل صادقی ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

💟رمان جالب و عاشقانه #ازعشق_تاپاییز💟 ☘اسم دیگه رمان؛ #خاطرات_یک_طلبه 🍄قسمت بیست بابام خواست سر صحبت و باز کنه که عمه پرید وسط حرفش و گفت -بابات میگه این تویی که مخالف ازدواج با فاطمه‌ای. میگه خودش و مادرت هیچ مخالفتی ندارن و مخالفت فقط از ناحیه توئه دنیا رو سرم خراب شد یه لحظه احساس ضعف شدیدی بهم دست داد. آخه بابا چطور میتونه این‌قدر بی‌انصاف باشه که همه کاسه کوزه ها رو سر من خراب کنه. خودش... مامان.... همه میدونند که من دختر عممو دوست دارم اما..... تو دلم گفتم خیلی نامردی بابا...تو فکر بودم که صدای عمه بلند شد -چرا ساکتی؟ -چی بگم عمه‌ جون -بگو این حرفا چه‌قدر صحت داره؟ نگاهی به بابام انداختم برای اولین بار نگاه اخم‌الودی بهش انداختم کمی مکث کردم یه حسی بهم میگفت الان بهترین فرصته فقط کافیه به عمه بگم بابا دروغ میگه اون وقت بابا مجبور میشه با ازدواج من و فاطمه موافقت کنه. اما من خوب پدرمو میشناسم اون و مامان یه‌دنده و لجبازن مرغشون هم یه پا داره شاید من تبرئه بشم اما رابطه‌ی خواهرو برادر بدجور شکرآب میشه و بهم میخوره اما اگه خودم رو فدا کنم فوقش عمه بامن قهر میکنه اما با برادرش نه ولی چطور میتونستم دروغ بگم من که خوب میدونم بابام مخالفه همه میدونند که من و فاطمه همو دوست داریم. خدای من بدجور سر دوراهی قرار گرفتم کاش همه اینا خواب باشه. یه طرف پدرمادرم یه طرف عمه و دخترش -اسماعیل؟؟؟ -جانم عمه -به چی فکر میکنی چرا جوابمو نمیدی؟؟ نکنه؟؟ حرف عمه رو بریدم با اینکه باب میلم نبود اما مجبور شدم دروغ بگم دروغی که سالها تاوانشو تنهایی پس دادم. یه نگاه به بابام انداختم و گفتم -آره عمه حق با بابامه من فعلا میخوام درس بخونم یعنی هنوز آمادگی تشکیل زندگی رو ندارم امیدوارم درکم کنید دیگه نمیتونستم حرف بزنم یک کلمه دیگه، منجر به شکستن بغضم میشد. از جام پاشدم و رفتم اتاقم سرمو گذاشتم رو بالشت و زار زار زدم زیر گریه. تمام سعیمو میکردم که صدای گریه‌هام تو اتاقم حبس بشه. صدای عمه که داشت بهم بد و بیراه میگفت راحت شنیده میشد. عمه داشت پشت در کلی حرف بارم میکرد. که تو لیاقت دخترمو نداری و من تو اتاق زار زار گریه میکردم حالم از خودم بهم میخوره وقتی تو حساس‌ترین مسئله‌ی زندگیم حق انتخاب ندارم از یه طرف هم صدای بابا که داشت به عمه میگفت آبجی من شرمنده‌م اسماعیل جوونه، عقلش قد نمیده، خوب و بد تشخیص نمیده بیشتر اعصابمو بهم میریخت. بالاخره عمه خانم تشریفشونو بردند. با رفتن عمه بابا اومد داخل اتاقم -میخام باهات حرف بزنم پتو رو کشیدم رو سرم و گفتم -حوصله ندارم میخوام بخوابم -ولی من باید باهات حرف بزنم خواستم جواب بابا رو بدم که ناصر اومد تو اتاقم -چی کارش داری بابا تو که به خواستت رسیدی این وسط اسماعیل خراب شد نه تو بابا نگاهی به ناصر انداخت و گفت -تو دخالت نکن -اتفاقا الان جای دخالته. شما حق ندارین طبق سنت‌های قدیمی فکر کنید و هرچی شما بگید بچه‌ها بگن چشم. الان فرق میکنه دو نفر باید خودشون همو بخوان نه اینکه شما انتخابش کنید حوصله جر و بحث نداشتم به ناصر گفتم -تمومش کن حوصله ندارم نمی‌خوام چیزی در این مورد بشنوم الانم همتون برید بیرون می‌خوام تنها باشم ناصر نگاهی به مامان که تا الان ساکت بود انداخت و گفت -ببین مامان من مثل اسماعیل نیستم هرچی شما بگید بگم چشم. من با هرکی دلم بخواد ازدواج میکنم مثل علیرضا علیرضا داداش بزرگمه که برخلاف میل مامان با دخترداییم ازدواج کرد و الانم کلی خوشبخته ناصر و بقیه از اتاقم بیرون رفتند و من موندم و فکر اینکه خدا برام چی مقدر کرده و سرنوشت من قراره با کی رقم بخوره ☘ادامه دارد.... 🍄 نویسنده؛ آقای اسماعیل صادقی ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛