✅ #یادداشت_رشد 📄 نقدی کوتاه بر فیلم «شبی که ماه کامل شد» 🔶 عاشقانه تراژیک اما زنانه... 🔹چهارمین اثر نرگس #آبیار در قامت #فیلمساز، فیلم خوبی نیست. حداقل به اندازه ای که برنده ۷ سیمرغ جشنواره در بخش های اصلی شود و جایزه بهترین فیلم جشنواره را از آن خود کند؛ #خوب_نیست. نفس انتخاب « #سوژه_جسورانه » و کاری به غایت دشوار با جغرافیای خاص منطقه سیستان و بلوچستان #تحسین_برانگیز است؛ اما برای فیلم خوب شدن مسیر را کامل طی نکرده است. عاشقانه ای که در دنیای خشونت های افراطی به مرور رنگ می بازد. 🔹فیلم با عاشقانه ای #شبه_هندی و با مکث هایی متأسفانه عمدتا #اروتیک و #سطحی آغاز می شود. عبدالحمید، پسر جوان و فروشنده بلوچی که در مغازه عاشق دختری به نام فائزه می شود. فیلم بدون وجه دراماتیک، در نیمه اول عاشقانه این دو است؛ گرچه تلاش دارد در پیرنگ های قصه، زمینه های بروز #بحران را آماده کند، اما طولانی شدن بیش از حد آن، #درام را به معنای واقعی کلمه #سقوط می دهد. نیمه دوم فیلم #امنیتی است؛ روایت #زنانه از گروه #تکفیری عبدالمالک ریگی در جنوب شرق کشور. جایی متوجه می شویم عبدالمالک برادر عبدالحمید است. دوربین فیلمساز بعد از نشان دادن جغرافیای زیبای بلوچستان، به پاکستان می رود تا از نزدیک ما را با وجوه ضد انسانی و خشونت آمیز این گروه تکفیری آشنا کند. 🔹فیلم روایت زنانه ریشه ها و عملکرد این گروه تکفیری است؛ روایت قصه ای واقعی که آبیار به جهت علاقه ذاتی خود که در فیلم های گذشته نشان داده است؛ از منظر زنانه به #سوژه نگریسته است. حُسن این انتخاب، #نوآوری و بیان #انسانی قصه است؛ اما ایراد بزرگش آن است که فیلم به #غایت_محتاط، منفعل و احساسی است تا #شخصیت_ساز؛ انسان پرور و خالق قهرمان. نرگس آبیار، از #نویسندگی به #سینما رسیده است؛ پس احتمالا باید بداند که وجه مشترک ادبیات و سینما به عنوان دو مدیوم هنری آن است که باید «انسان» بسازد و با خلق شخصیت قهرمانی، برای ما از واقعیت به #حقیقت پُل بزند. اتفاقی که به هیچ وجه نمی افتد. 🔹بهترین فیلم جشنواره سی و هفتم، روایت تطور شخصیت عبدالحمید شاعر و عاشق پیشه به یک تکفیری ضد انسان است؛ در این راه می خواهد وجوه انسانی این تکفیری را برایمان نمایان کند تا با نگاه واقع بینانه ای این جانورهای آدم نما را بشناسیم. پسری که تحمل دیدن کشته شدن یک #بزغاله را ندارد؛ در انتها به راحتی سر انسان می برد. اما این تطور شخصیت و روایت آن از منظر همسرش فائزه؛ فیلم را موضع #انفعال محض قرار می دهد. قهرمان ملی این قصه کیست؟ فائزه زن منفعل و نیمه خنگ یا پلیس امنیتی محتاط و منفعل؟ آنچه فیلم نمایان می کند بیشتر هنرمندی خانواده از مردمان #بلوچ است که همه به گروه های تکفیری پیوسته اند جز یک نفر که آن یک نفر هم در نهایت در «شبی که ماه کامل است» نشان می دهد یک تکفیری دو آتیشه است. 👇👇 #ادامه_مطلب 👆👆