‍ بدو بیا F18 دارم چه اف هجدهی تحلیل کوتاه بر فیلم جدید تام کروز تاپ گان، ماوریک ✍ سهیل سلیمی - کارگردان اگر با جنگ افزارهای ساخت آمریکا آشنایی داشته باشید، متوجه می‌شوید که فیلم "تاپ گان، مارویک" بیشتر یک فیلم تبلیغاتی برای فروش اف18 است تا یک فیلم اکشن. بعد از فروش خوب اف14، اف15 و اف16، پروژه شکست خورده‌ی اف17 با ارتقاء به اف18 تبدیل و تولید شد، زیاد هم تولید شد، اما به دلایل گوناگونی فروش نرفت و روی دست تولیدکنندگان ماند، بعدها پروژه‌های اف19و20و21 هم به گِل نشست، تا اینکه اف22 رپتور سروکله اش پیدا شد، اما گران بودن هزینه‌های نگهداری آن باعث شد تا تولید انبوه آن متوقف شود با تولید کمتر از 300 فروند پرونده‌اش بسته شد، و جایش را اف35 گرفت که ظاهراً پرنده‌ی خوبی از آب در آمد، اما آنهم تولیدش گران در می آید و فروشش کار ساده‌ای نیست. حالا پنتاگون برای تامین هزینه های سرسام‌آورش با سفارش فیلم تبلیغاتی تاپ گان به دنبال فروش اف18 هایی است که نه قابلیت های اف14 افسانه ای را دارد و نه مانور پذیری اف16 را. از سوی دیگر فیلم پُر است از اشتباهات نظامی در طراحی عملیات‌های هوایی و ژست‌های من خیلی باحالم. اما چیزی که باعث شد این متن را بنویسم تأکید فیلم بر خلبانان تاپ گان است که مدعی هستند خیلی کار حیرت انگیزی می‌کنند که در ارتفاع 100 پا یعنی 30 متری از زمین می‌توانند پرواز کنند. حال آنکه خلبانان ایرانی در دوران دفاع مقدس برای گریز از رادار بعثی ها در ارتفاع 3 تا 4 متری پرواز می‌کردند تا جایی که مکرر این خاطره از مهندسان پرواز نقل می‌شود که روی بال هواپیماها تکه‌های کابلِ برق بوده که بال هواپیما با سرعت بسیار بالای جنگنده در ارتفاع کم به آن‌ها گیر کرده و کنده و با خود تا فرودگاه آورده است. با برآورد فیلم "تاپ گان، ماوریک" خلبانان ما در برابر تاپ گانی ها ده برابر توانمندتر هستند، ده برابر! تو اف18 بفروش! پرواز در ارتفاع کم را به ما بسپار! @Afsaran_ir