كُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ ثُمَّ إِلَيْنَا تُرْجَعُونَ ...(عنکبوت/۵۷) شما آب را می چشید یا آب شما را ؟! اگر آب شما را می خورد , شما نابود می شدید و آب می ماند . کُلّ نَفسٍ «ذائقة» الموت ... چقدر شیرین است! شما مرگ را می چشید، نه مرگ شما را پس شما می مانید، نه مرگ شما بعد از مرگ می مانید ... این است وسعت وجودی انسان. لحظه ها و روزها را بچشید، جوانی را بچشید و بنوشید ، بهار را مزه مزه کنید، همه ی این ثانیه ها رفتنی هستند اما شما می مانید ... شما بمانید ...