گردشگرانی اهل استرالیا و سوئیس که با دوچرخه به ایران اومدن و با کلی خاطره خوب اینجا رو ترک کردن؛ یه نامه هم برای کل دنیا نوشتن: ورود به ایران با دوچرخه؟! کمی ترسیده بودم! زمانی که گذرنامه خود را در مرز تحویل دادم انبوهی سوال و تردید از ذهنم گذشت... شب ها را کجا سپری خواهم کرد؟ چگونه ایرانی ها از یک استرالیایی و یک سوئیسی استقبال خواهند کرد؟ آیا خطر در کمین مان خواهد بود؟ آیا این مردم از آزادی ما برای مسافرت با دوچرخه آزرده‌خاطر خواهند شد؟ آیا بهتر نیست بر فراز ایران پرواز کنیم و با دوچرخه وارد آن نشویم؟ ناگهان در آن لحظه متوجه شدم که هرگز با یک ایرانی ملاقات نکرده ام، هرگز غذای آنها را نچشیده ام و هرگز تصاویری از شهرهای شان را ندیده ام. در آن موقع، ذهنیتی درباره فرهنگ مهمان نوازی ناب ایرانی نداشتم، تمام آنچه درباره ایران می دانستم همان چیزهایی بود که در تلویزیون دیده بودم. اما دو ماه مسافرت با دوچرخه در ایران زندگی مرا به کل تغییر داد. این ویدیو برای ایرانی هاست، برای دوستان جدید ما. به آنها قول دادم که ویدیویی بسازم و در آن به خانواده و دوستانم نشان دهم که چقدر ایرانی ها با ما مهربان بودند. ما ۶۰ روز از ماجراجویی خود را در ایران گذراندیم که ۵۳ روز آن را مهمان خانواده‌های ایرانی بودیم و ۷ روز دیگر را در کویر سپری کردیم. این صدای ماست اگرچه کوچک، برای مردمی که برای عبور از مرزهای خود بسیار محدود هستند. این صدای ماست برای خانواده و دوستان مان که بدانند صرف نظر از عقاید و باورهای سیاسی و مذهبی، ایرانی ها شاید مهربان ترین مردمی باشند که آنها ممکن است ملاقات کنند. @Ajaieb_Jahan