پرتوي از #سيره و سيماي محمد صلي الله عليه و آله و سلم حضرت محمد (ص) فرزند عبدالله بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف, در مكه به دنيا آمد. پيش از ولادت, پدرش عبدالله در گذشته بود, محمد (ص) شش سال داشت كه مادرش آمنه را نيز از دست داد. او تا هشت سالگي زير سرپرستي جدش عبدالمطلب بود و پس از فوت جدش در خانه عمويش ابوطـالب سكنا گزيد. رفتار و كردار او در خانه ابوطالب,نظر همگان را به سوي خود جلب كرد و ديري نگذشت كه مهرش در دلها جاي گرفت . او برخلاف كودكان همسالش كه موهايي ژوليده و چشماني آلوده داشتند, مانند بزرگسالان موهايش را مرتب مي كرد و سر و صورت خود را تميز نگه مي داشت . او به چيزه اي خوراكي هرگز حريص نبود, كودكان همسالـش , چنان كه رسـم اطفال است, با دستپاچگي و شتابزدگـي غذا مي خوردند و گاهي لقمه از دست يكديگر مي ربودند, ولي او به غذاي اندك اكتفا و از حرص ورزي در غذا خودداري مي كرد. در همه احوال , متانت بيش از حد سن و سال خويش از خود نشان مي داد. بعضي روزها همين كه از خواب بر مي خاست , به سر چاه زمزم مي رفت و از آب آن جرعه اي چند مي نوشيد و چون به وقت چاشت به صرف غذاي دعوتش مي نمودند مي گفت : احساس گرسنگي نمي كنم . او نه در كودكي و نه در بزرگسالي , هيچ گاه از گرسنگي و تشنگي سخن به زبان نمي آورد. عموي مهربانش ابوطالب او را هميشه در كنار بستر خود مي خوابانيد . همو گويد: من هـرگز كلمه اي دروغ از او نشنيدم و كار ناشايسته و خنده بيجا از او نـديدم . او به بازيچه هاي كودكان رغبت نمي كرد و گوشه گيري و تنهايي را دوست مي داشت و در همه حال متواضع بود . (1) آن حضرت در سيزده سالگي , ابوطالب را در سفر شام, همراهي كرد, در همين سفر بود كه شخصيت عظــمت , بزرگواري و امانتداري خود را نشان داد. بيست و پنج سال داشت كه با خديجه دختر خويلد ازواج كرد, محمد (ص) در ميان مردم مكه به امانتـداري و صداقت مشهور گشت تا آنجا كه همه, او را محمد امين مي خواندند. در همين سن و سال بود كه با نصب حجرالاسود و جلوگيري از فتنه و آشوب قبايلي, كارداني و تدبير خويش را ثابت كرد و با شركت در انجمن جوانمردان مكه ( حلف الفضلول) انساندوستي خود را به اثبات رساند. پاكي و درستكاري و پرهيز از شرك و بت پرستي و بي اعتنايي به مظاهر دنيوي و انديشيدن در نظام آفرينش , او را كاملا از ديگران متمايز ساخته بود. آن حضرت در چهل سالگي به پيامبري برانگيخته شد و دعوتش تا سه سال مخفيانه بود. پس از اين مدت, به حكم آيه (( و انذر عشيرتك الاقربين ))(2);يعني : ((خويشاوندان نزديك خود را هشدار ده)) , رسالت خويش را آشكار ساخت و از بستگان خود آغاز كرد و سپس دعوت به توحيد و پرهيز از شرك و بت پرستي را به گوش مردم رساند. از همين جا بود كه سران قريش, مخالفت با او را آغاز كردند و به آزار آن حضرت پرداختند, حضرت محمد(ص) در مدت سيزده سال در مكه, با همه آزارها و شكنجه هاي سرمايه داران مشرك مكه و همدستان آنان, مقاومت كرد و از مواضع الهي خويش هرگز عقب نشيني ننمود. پس از سيزده سال تبليغ در مكه, ناچار به هجرت شد. پس از هجرت به مدينه زمينه نسبتا مناسبي براي تبليغ اسلام فراهم شد, هر چند كه در طي اين ده سال نيز كفار, مشركان, منافقان و قبايل يهود, مزاحمتهاي بسياري براي او ايجاد كردند. در سال دهـم هجرت, پس از انجام مراسم حج و ترك مكه و ابلاغ امامت علي بن ابي طالب (ع) در غدير خم و اتمام رسالت بزرگ خويش, در بيست و هشت صفر سال يازدهم هجري رحلت فرمود.