عمرو بن ثابت نقل مى‏ كند كه امام باقر علیه السلام فرموده ‏اند: دوزخيان از سختى عذابى كه در آن مى‏ بينند همچون سگان و گرگان زوزه مى‏ كشند. اى عمرو! چه مى‏ پندارى در باره قومى كه مرگ آنان فرا نمى‏ رسد تا بميرند و از عذاب آنان هم كاسته نمى‏ شود و در دوزخ تشنه و گرسنه‏ اند، چشم هايشان را غبار پوشانده، كر و لال و كورند و سيه‏ روى و زيانكار، مانده در دوزخ و پشيمان و خداوند بر آنان خشم گرفته و بر آنان هيچ رحمتى نمى ‏شود. و از عذاب ايشان كاسته نمى ‏شود و در دوزخ گداخته مى ‏شوند و از گنداب گرم آن مى آشامند و از زقوم مى‏ خورند و با قلابهاى آتشين از بدن هايشان مى‏ كنند و با گرزهاى آتشين آنان را مى‏ زنند و فرشتگان سخت‏ گير و خشن رحم نمى ‏كنند و آنان در دوزخ بر چهره افتاده ‏اند و با شيطانها در يك بند كشيده شده‏ اند و در زنجير و غل بسته ‏اند. اگر دعايى كنند برآورده نمى‏ شود و چون نيازى بخواهند، كسى نيازشان را برنمى‏ آورد. اين است حال كسانى كه به دوزخ درافتند . (امالى صدوق)