همینجور که با موتور لابلای جمعیت جلو میرفتم یه دفعه این صحنه توجهم رو جلب کرد. یک لحظه وجودم لبریز از ذوق و شور و هیجان شد و همزمان بُغضی گلویم را گرفت. مردمِ اکثرا از طبقه ی متوسط به پایین که در ۴۲ سال گذشته تهمت می شنیدند امروز از جیبشان خرج می کردند و شعار می دادند. نه کرونا، نه تحریم و نه گرانی هیچکدام سبب نشده بود پا پس بکشند. و این باعث می شد وجودم را غروری وصف ناشدنی فراگیرد. ولی گنبد جمکران را که آن جلوترها دیدم ناخداگاه بغضی گلویم را گرفت. امامی را تصور کردم که این جمعیتِ کَزُبُر الحدید را نظاره می فرماید و شاید روضه های رو مرور میکنند. شاید اگر این ملت سال ۶۱ هم بودند نه سری به نیزه می رفت و نه بانویی به اسارت. ۹۹ @Amirehtesham