متن روضه امام حسین علیه السلام(شب عاشورا)- سید مهدی میرداماد  به سوز و اشك و مناجات سر كنید امشب به شوق مرگ شب خود سحر كنید امشب تصور كن آقا همه یارانش رو جمع كرده،شب عاشورا داره باهاشون حرف میزنه كمالتان پر و بال عروجتان گشته به قله ی ابدیت سفر كنید امشب شما به مكتب توحید زندگی دادید یه نگاه به یارانش كرد،فرمود:ندیدم باوفاتر از اینها،استوارتر از اینها،ندیدم،بهتر و برتر از این یارها،اینها دست چین شده ها و گلچین شده های روزگارند. شما به مكتب توحید زندگی دادید مباد آنكه زمردن حذر كنید امشب چه خبره كربلا؟ كنون كه آب روان را به رویتان بستند زاشك شوق لب خویش تر كنید امشب ارباب و مولاشون مقابلشون ایستاده،داره فردارو براشون توضیح میده،آمادشون میكنه به پیش نیزه و امام باقرعلیه السلام فرمود:جد مارو با پنج وسیله كشتند به پیش نیزه و شمشیر و تیر و سنگ همه به خنده سینه ی خود را سپر كنید امشب من چهارتاشو گفتم،پنجمی رو تو روضه برات میگم نماز وتر بخوانید و سجده ی آخر دعا به زینب خونین جگر كنید امشب دل شب است بیایید دخت زهرا را زایستادگی خود خبر كنید امشب بیایید دونه دونه حرفاتون رو خواهرم بشنوه،بعضی نقل ها خود بی بی شروع كرد سر كشی كردن،اول خیمه اصحاب،حرف هارو داره میشنوه،دونه دونه حرف هارو شنید،حرفهای زهیر،بُریر،مسلم بن عوسجه،حرف های حبیب رو،بعد اومد خیمه ی بنی هاشم،دید همه دور عباس حلقه زدند،علی اكبر یه چیزی میگه،قاسم یه چیزی میگه،یه خورده دلش آروم شد،اما من میخوام یه جمله بگم،اگه همه هم یه چیزی بگن،بازم دل زینب ِ،امشب هی بزن تو سینه ات بگو امان از دل زینب،وای از دل زینب،امشب شب زینب ِ،امشب شب جدایی حسین بن علی از خواهر ِ،سه روز میری كربلا،چند روز میری كربلا،حرم اباعبدالله رو زیارت میكنی،میخوای جداشی نمی تونی،ان شاء امشب مادرش براتون برات كربلا امضا كنه،كربلا رفته ها گریه كنند،یكی از سخت ترین لحظات ،لحظاتی است كه می خواهید از كربلا خداحافظی كنی،من از شما میپرسم،من و تویی كه چند روز با حرم حسین زندگی كردیم كجا، اون خواهری كه پنجاه و چند سال با خود حسین زندگی كرد،فردا بعد از كشته شدن اباالفضل ،بعد از شهادت اباالفضل ، تا عباس بود ابی عبدالله داغ دیده بود،بالاتر از داغ علی اكبر،بالاتر از ارباً اربا،اما صورت ابی عبدالله نوشته اند هی برافروخته تر میشد،هی سرختر میشد،اما داغ عباس رو كه دید رنگ از چهره پرید،دیگه فهمید لحظه های آخره،فهمید همه ی وجودش رفته،دیگه بعد از عباس وداع ها شروع شد،وداع با زن و بچه،یه مرتبه اومد جلو خیمه،صدا زد یا سكینه،یا رباب،یازینب،یا ام الكلثوم، علیکنّ منی السلام صدای ضجه ی اهل حرم بلند شد،حضرت آرومشون كرد،ابی عبدالله فرمود: مَهلاً فَإنَّ البُکاءَ أمامَکُم آروم بگیرید،شما گریه ها در پیش دارید،الان زوده گریه كنید،من كه هستم،این بچه ها،خصوصیت بچه است،حس كنجكاوی دارند،بعد از عمو فقط به بابا نگاه میكردند و عمه،مركز و كانون نگاه همه همین دو نفر بودند،هی ابی عبدالله می آمد،می رفت،دوباره می آمد،الله اكبر،می گفتتند عمه جان نكنه این بار آخره،بذار ما بابارو سیر ببینیم،بی بی زینب می فرمود نه،نگران نباشید،هنوز اون لحظه ی آخر، نرسیده،من می دونم لحظه ی آخر چه زمانی است،بین من و حسین یه رمزی است،اون لحظه رو من میدونم،آخه مادرم گفته گفتم كه فراق را نبینم دیدم آمد به سرم از آنچه میترسیدم اون لحظه رسید،فرمود:خواهرم برو اون امانتی مادرم رو بیار،زینبم پیراهنی كه مادرم داده بیار،آورد تقدیم داداش كرد،نوشتن ابی عبدالله با نیزه ای پاره پاره اش كرد،داداش چیكار میكنی،این یادگار مادرمه،یه حرفی زده آقا من نمی دونم با دل خواهر چه كرد،صدا زد خواهرم من این مردم رو میشناسم،اینها به پیراهن من هم رحم نمی كنن،می خوام جلب توجه نكنه،نمی خوام عریان بشم،وای وای،كاشكی حسین انگشترم در آورده بود،ای وای،ای وای،حسین ........ توفقط دست به زانومزن وگریه مکن گیرم ای شاه کسی نیست...خودم نوکرتو لحظه ای فکرکنی پیرشدم،مدیونی درسرم هست همان شوق علی اکبرتو من خودم یک تنه ازکرببلا می برمت چه کسی گفته که پاشیده زهم لشگرتو خودم یه لشكر دارم نگاه كن،رقیه ات رو ببین،بچه هات رو ببین،خودم یه تنه می برمت كوفه،می برمت شام،حسین جان توبرایم نگرانی چه می آیدسرمن من برایت نگرانم چه می آیدسرتو همه رابدرقه کردی وبه میدان بردی میروی،هیچکسی نیست به دوروبرتو بده پیراهن خودراکه خودم پاره کنم نمی ارزدسراین کهنه شده...پیکرتو... امام زمان من و ببخش. وای ازمعجرمن،معجرمن،معجرمن وای ازپیكرتو،پیكر تو،پیكرتو سعی ام این است ببینم بدنت را،اما چه کنم!شمرنشسته جلوی خواهرتو شمر كجا نشسته،دارم درست میبینم،اینجارو پیغمبر بوسیده،حسین.... ابی عبدالله دو بار برا آب آوردن به میدان رفته،یه بارش با عباس رفت،یه بار خودش رفت