╲\╭┓
╭ 🍃🌺﷽🌺🍃
┗╯\╲
🔴 جلسه 25
🔵 بخش ششم
سؤال...
جواب: ممكن است غير معصوم هم به مقام اخلاص برسد. از آن طرف هر معصومي مخلَص هست اما از اين طرف هر مخلَصي معصوم باشد لازم نيست.
سؤال...
جواب: گمراه نمي‌شود ديگر، حفظ مي‌شود.
سؤال...
جواب: امكان چرا امكان هست لذا بايد اخلاصش را حفظ كند. اگر اخلاصش را حفظ نكرد اين خطر هست.
سؤال...
جواب: بالاخره شيطان مواظب است ببيند كه اين سقوط مي‌كند مي‌آيد تو بخش دوم و اول كه بگيرد يا نه. مادامي كه آنجا هست دسترسي به او ندارد.
سؤال...
جواب: چرا خود انسان از درون خود مي‌تواند بالاخره فريب بخورد. ديگر
سؤال...
جواب: انحصارش از كجاست؟ مثلا او عامل قريب است «و لقد خلقنا الانسان و نعلم ما توسوس به نفسه»﴿50﴾ آن خناسي كه «يوسوس في صدور الناس»﴿51﴾ او كمين كرده در بخش اول و دوم. اما آن نفسي كه با انسان همواره هست، «و لقد خلقنا الانسان و نعلم ما توسوس به نفسه و نحن اقرب اليه من حبل الوريد»﴿52﴾ آن همواره با انسان است.
سؤال...
جواب: سرپيچي از تكوين؟ نه اگر محال باشد كه مي‌شود جبر. تكوين در حد يك توفيق است. راه را انسان به آساني طي مي‌كند. و الا مي‌شود جبر.
سؤال...
جواب: نه ترك اولي يعني مثلا دو تا مستحب بود يكي افضل بود و يكي
ادامه سؤال قبلي:
جواب: بله؟ نه حالا جريان حضرت آدم ﴿سلام الله عليه﴾ مي‌رسيم به اينكه او اصلا تشريع نبود. چون در آن عالم سخن از تشريع نيست بعدا كه به زمين آمد شد اولين پيامبر و تشريع از اين بعد هست . ولي ممكن است يك امري افضل باشد نسبت به يك امر ديگر اينها چون ابرار دارند و مقربين. «حسنات الابرار سيئات المقربين»﴿53﴾ باشد و گرنه متروك و امثال ذلك آنجا نبود.
هدايت نيكان، شرح صدر
بنابراين اگر خداي سبحان بخواهد كسي را به راه راست تكويناً هدايت كند خود اين شخص بايد مقداري از اين راه را طي كند تا توفيق هدايت تكويني نصبيبش بشود. و همانطوري كه در سورهٴ تغابن فرمود: «و من يؤمن بالله يهد قلبه»﴿54﴾ در سورهٴ انعام هم تشريح مي‌كند كه اگر ما خواستيم كسي را هدايت كنيم قلب او را روشن و منشرح مي‌كنيم. شرح صدر به او مي‌دهيم. آيه 125 سورهٴ انعام فرمود: «فمن يرد الله ان يهديه يشرح صدره للاسلام و من يرد ان يضله يجعل صدره ضيقا حرجا كانما يصعَّد في السماء»﴿55﴾ اگر كسي خواست، خدا خواست كسي را هدايت كند قلبش را باز مي‌كند. شرح صدر به او مرحمت مي‌كند. قلب مشروح معارف بلندتر را درك مي‌كند. همان بياني كه اميرالمؤمنين (سلام الله عليه) در آن حديث به كميل فرمود: «يا كميل ان هذه القلوب أوعية فخيرها اوعاها»﴿56﴾؛ اين دلها ظروف انديشه‌هاست، بهترين دل آن قلبي است كه ظرفيتش بيشتر باشد. آن قلبي كه ظرفيتش بيشتر است براي درك مطالب بلندتر، او از شرح صدر برخوردار است. در اين كريمه فرمود: خدا هر كه را بخواهد هدايت كند، شرح صدر به او مرحمت مي‌كند. و هر كه را بخواهد گمراه كند، دلش را مي‌بندد. خب اين تشريعي است يا تكويني؟ تشريعي كه براي همه يكسان است. فرمود: «هدي للنّاس»﴿57﴾، به همهٴ مردم بدهيد. نه اينكه اول شرح صدر به كسي مرحمت كند يا قلب كسي را ببندد. اول به عنوان هدايت عامه، همگان را هدايت مي‌كند «نذيراً للبشر»﴿58﴾ «ذكري للبشر»﴿59﴾ «نذيراً للعالمين»﴿60﴾ اگر كسي اين راه را مقداري طي كرده است، خدا به او شرح صدر مي‌دهد. «لكيلا تأسوا علي ما فاتكم و لاتفرحوا بما آتاكم»﴿61﴾؛ مثل يك درياي عظيم. اگر چيزي وارد دريا بشود، دريا را تكان نمي‌دهد. چيزي از دريا گرفته بشود، دريا را كم نمي‌كند. طوري كه او نگران بشود. قلب مشروح اين چنين است؛ اگر حادثهٴ تلخي بيايد او غمگين نمي‌شود، نعمتي به او برسد او مسرور نخواهد شد. چون هر دو را به عنوان آزمون الهي مي‌داند. اين قلب مشروح جا براي حوادث نيست خلاصه. اين شرح صدر است.