تا دلم از کرده های خویش نادم می شود بیش تر از پیش چشمم گریه‌ لازم می شود ”اشک” بال پر زدن در وادی معراج هاست گریه‌ کن در روضه جبریلِ عوالم می شود شمع باشی یا که پروانه .. ، چه فرقی می کند سوخت هر کس که درونش ”عشق” حاکم می شود این خرابت را بیا و لطف کن بیرون نکن قول خواهد داد که یک روز سالم می شود تا گناهی می کنم ، زهرا وساطت می کند پشت مادر، طفل بازیگوش قایم می شود آه ای ماه هزار و چند ساله .. ، تو بگو سهم ما تا کِی سیاهیّ مداوم می شود هر زمان ”ناحیّه” می خوانم تصور می کنم روح من تا کربلایش با تو عازم می شود گریه تنها در میان روضه ی جدّت ”حسین” اشک هرچه می دهی خرج مراسم می شود لااقل این جسم....😭 نامروّت ها کسی این‌ قدر ظالم می شود؟ آن ردا و آن عبا و آن عمامه بس نبود؟...😭