💠 خاطره ای از "شاهمردون" ، بسیجی آزاده 👈 ادامه ✍ آن روزها ما آنقدر خوشحال بودیم که وقتی نماینده های صلیب آمدند، انگار فرشته های نجات مان آمده بودند. یادمان رفت 20 هزار اسیر بدون رسیدگی آن ها و بدون سرکشی شان، سال ها در عراق زجر و سختی کشیده بوده اند، و آن ها ککشان هم نگزیده بود... آن روز ما بال بال می زدیم برای رسیدن به مامور صلیب و پاسخ به تنها سئوال شان که طبق روال می پرسیدند؛ - آیا می خواهید به ایران بروید؟ و ما باید می گفتیم "بله" تا برویم و سوار اتوبوس، راهیِ ایران شویم. ولی شاهمردون انگار قهر کرده بود. ابروهایش را در هم کشیده و گوشه ای تنها نشسته و به فکر رفته بود! رفتم گفتم شاهمردون دیگه تمام شد. بیا تا صلیبیا نرفتن... ولی شاهمردون نه خوشحال بود و نه از جایش بلند می شد! شاهمردون بعد از 4 سال بی خبری مطلق و دوری، خجالت می کشید برگردد پیش زن و بچه اش. الان فکر کرده اند شهید شده و کلی مراسم در روستا گرفته اند برایش. حتما گوسفندهایش را هم فروخته اند. اگر خانمش فکر کرده شاهمردون شهید شده و... لعنت به شیطان. دو سه نفری دستهایش را گرفتیم و آوردیمش پیش ماموران صلیب، تا فقط یک "بله" بگوید و برود برای بستن ساکش. اما شاهمردون بله نمی گفت! تصمیم گرفته بود همه ظلم های چهار سال مفقودی اش را برای آنها توضیح دهد. اینکه چقدر بچه های بیگناه در اردوگاه کتک خوردند و شهید شدند و سئوال که چرا هیچ مسئولی از صلیب نیامد؟ اینکه چقدر اسرای مفقود گرسنگی و سختی کشیدند و صلیبی که باید می آمد هیچوقت نیامد... شاهمردون تند و تند و عصبانی با همان لهجه شیرازی اش حرف می زد و سئوال می کرد و صلیبیِ خوش تیپِ سرخ و سفید و کراواتی، که ظاهرا چیزی از حرف های او نمی فهمید، با تعجب نگاهش می کرد و به دوستش می گفت: Meybe he doesn't want to go Iran!! فکر می کنم نمی خواهد برود ایران!! اردوگاه ساکت شده و همه منتظر بودیم سرانجام کار را ببینیم. شاهمردون هم بی توجه به بی تفاوتی صلیبی ها و اصرارِ ما برای سکوتش، حاضر نبود آرام شود. - حالا اَی بابوی خودت تو عراق بود، اَی کاکوی خودت تو عراق بود، 4 سال می ذوشتینش بی خبر از بچه هاش... نامردا! اَی یه نامه برده بودین اَ ما، برا بچه هامون، چی شده بود حالو؟ بی....! یه سوال هم نمکنین ما چیطو زنده ایم هنو؟ او بچا که اسیر شدن و حالو نیسن کجان؟" و داد و هوار می کشید: "شما دین و ایمون دارین؟ شما هم همدست عراقی هائین..." مامور صلیب فقط خودش را عقب تر می کشید و دوباره می گفت: Only Yes or No - فقط بگو بلی یا نه! شاهمردون هم که ول کن نبود؛ - "ها والو، بعد 4 سال اومده میگه بوگو "ها" بُر سوار! بیذارین بگم چی چی سرمون اُوردن ای بی پدر مادرا..." من که دیگه داشت گریه ام می گرفت فقط التماسش می کردم: "شاهمردون! جانِ شاهمیرزات، جان مادرت، بگو "ها" برو سوار شو... تو رو خدا بی خیال شو، چه وقت دعوا و سئوال کردنه، اینا همه چی رو خودشون می دونن... می دونن که ظلم کردن به بچه های بی گناه و بی پناه، خدا هم که همه چی رو می بینه، یعنی میگی نمی زنه به کمر ظالما... سال هاست از شاهمردون بی خبرم دلم برای سادگی ها و صداقتش تنگ می شود راستش حتی نمی دانم روستایش کجاست حتما که روستای آرام و زیبایی است! نمی دانم وقتی آزاد شده پسر کوچکش، شناخته او را؟ گله گوسفندش را نگه داشته بودند برایش؟ هنوز خواب های بد می بیند نصفه شب ها؟ باز دلش نگران گوسفندهایش می شود؟ شاهمردون بر خلاف ما که ادعای باسوادی و شهر نشینی داشتیم پر بود از سئوال، و باید جواب سئوال هایش را حتما می گرفت. او چارچوب و پرستیژ و از این چیزها بلد نبود. دنیا برایش صاف و ساده بود. می پرسید صدام دیوانه بود، چرا صلیب کاری نکرد! چرا دنیا ساکت بود، چرا خیلی ها، حتی مسئولین بی تفاوتِ سرنوشتش بوده اند. و او جواب می خواست! شاهمردون هنوز هم لابد خیلی سئوال ها دارد، خیلی حرف ها دارد، عصبانی که بشود حتما داد و بیداد هم می کند. به نظر او همه باید جواب بدهند...! نمی دانم می توانیم روستایی شویم مثل "شاهمردون"! —پایان