۱۵۱سال قبل یعنی سال ۱۸۶۹، شعری درباره قرنطینه توسط کاتلین اومارا سروده شد و سپس در زمان آنفلونزای همه‌گیر سال ۱۹۱۹ اسپانیا با این عکس دوباره منتشر شد. “و مردم در خانه‌های خود ماندند: و کتاب خواندند و شنیدند و استراحت کردند و ورزش کردند و بازی کردند و به هنر پرداختند و راه‌های تازه‌ای از بودن را آموختند. و متوقف شدند و عمیق‌تر گوش دادند برخی مراقبه کردند، برخی دعا کردند برخی با سایه‌هایشان ملاقات کردند. و مردم شروع کردند به تفکراتی متفاوت و مردم شفا یافتند. و در غیاب مردمانی که به روش‌های جاهلانه، خطرناک، بی‌معنی و بی‌رحمانه زندگی می‌کردند زمین شروع کرد به شفایافتن. و زمانی که خطر برطرف شد، مردم خودشان را یافتند. آنان برای مردگان عزاداری کردند و انتخاب‌های تازه داشتند و دیدگاه‌های تازه‌ای را خواب دیدند و روش‌های تازه‌ای را برای زندگی کردن آفریدند. و زمین را بطور کامل شفا دادند درست همانگونه که خودشان شفا یافتند." https://eitaa.com/Bayynat