🌷 نکته تفسیری صفحه ۳۱۹🌷 تصویری از قیامت: رستاخیز، آینده ای قطعی است که قرآن بارها از آن یاد کرده و مراحل آن را برای ما توضیح داده است. این آیات، بخشی از حوادثی را که در آستانه‏ی قیامت رخ می نماید، باز می گوید و حال و روز مردم آن روزگار را بیان می کند. بر اساس آیات قرآن و روایات معصومین، در پایان دنیا، یکی از فرشتگان والامقام خدا به نام اسرافیل، در صور می دمد و پس از آن، تمام کسانی که در آسمان ها و زمین هستند، می میرند. پس از آن دوباره در صور دمیده می شود و آنها زنده می¬شوند و رستاخیز آغاز می شود. در آیه‏ ی 102 همین سوره می خوانیم که پس از دومین نفخ صور(دمیده شدن در صور)، گنهکاران در حالی‏ که نابینا هستند ، با بدن های کبود در یک جا جمع می شوند. در آن حال، چنان ترس و وحشتی با دیدن صحنه‏ ی قیامت به گنهکاران دست می دهد که جرأت بلند صحبت کردن را از دست می دهند. پس با ترس و لرز به یکدیگر می گویند: ما پیش از این فقط ده روز در دنیا (و برزخ) به سر برده ایم! امّا کسی که در آن غوغا، حقایق را بهتر از دیگران درک می کند، می گوید: ده روز هم زیاد است؛ ما نسبت به عمر جاودانمان در قیامت، گویی فقط یک روز زندگی کرده ایم. آری، در آن هنگام، از سوی خدا ندا می رسد که مرگی در کار نیست و همه‏ ی انسان ها، خوب و بد، برای همیشه زنده خواهند بود. این زندگی بی نهایت، آنقدر در چشمان اهل محشر بزرگ می آید که سالهایی را که در دنیا زندگی کرده و پس از آن در برزخ بوده اند، تنها یک یا چند روز می شمرند. آیات 105 تا 107 به یکی از حوادث هولناکی که قبل از فرا رسیدن قیامت در زمین اتّفاق می افتد، اشاره می کند. بر اساس این آیات و آیات دیگری از قرآن، در آستانه‏ ی قیامت، در پی زلزله‏ای بسیار شدید، کوهها از جا کنده می شوند و به حرکت در می آیند و پس از برخوردهای پی درپی با زمین متلاشي شده، به ‏صورت انبوهی از شن درمی آیند. در آخرین مرحله، باد و توفان، آن شن ها را از زمین کنده، در فضا می پاشد و به‏ صورت پنبه‏ی زده شده درمی آورد. در نتیجه‏ ی این وضعیتِ حیرت آور، تمام کوه‏ها و نیز درّه‏ ها و گودی ها، از صفحه‏ ی زمین پاک می شود و زمین صورتی کاملاً صاف پیدا می کند. در آن هنگام، شخصی از سوی خدا، مردم را برای حضور در دادگاه الهی فرا می خواند. البتّه قرآن مشخّص نکرده که آن دعوت کننده کیست؛ ولی برخی از مفسّـران معتقدند که او همان اسرافیل است. بی شک در آن زمان، همگان دنبال کسی می گردند که پا در میانی کرده، آنان را از آن وضعیت نجات دهد؛ امّا در آن روز، میانجی گری و شفاعت، تنها با اجازه‏ ی خدا صورت می پذیرد، و افرادی که شایستگی شفاعت شدن ندارند، مورد شفاعت قرار نخواهند گرفت. در آن هنگام، دیگر سخنی از غرور و تکبّر وجود ندارد و چهره‏ ی همگان در پیشگاه خدای بزرگ، خاضع و فروتن است، و کسانی که بار ظلم و ستمی بر دوش داشته باشند، نومید به نظر می رسند. در روایتی از امیر مؤمنان علی(ع) می خوانیم که خداوند در قیامت به عزّت و جلال خود سوگند می خورد که ابتدا به ظلم و ستم ها (حتّی اگر بسیار کم باشد) رسیدگی می کند تا ستمی از کسی بر کسی (بدون کیفر) نماند، سپس آن ها را برای حساب فرا می خواند.