زمانی که در کربلا مقیم بودم، یکی از دوستان قدیم را در جوار ضریح مطهر حضرت اباعبدلله الحسین(ع) ملاقات کردم. فرصتی دست داد تا در کنارش نشسته و از حال و هوای شهر و محله مان سوال کنم. پس از گذشت زمانی، او شروع به غیبت کرد. من در همان لحظه از وی درخواست کردم که غیبت نکند؛ و موضوع بحث را عوض کردم. درست لحظه ای پس از آن قصه، حضرت سیدالشهدا جلوه ای عنایت کرده و فرمودند: به جهت کفاره این عصیان، برخیز و انفاق کن! من هم عرض کردم: من که غیبت نکردم و حتی مانع غیبت کردن او نیز شدم. حضرت فرمودند: درست است که غیبت نکردی، اما تو از قبل میدانستی که این شخص اهل غیبت است، پس چرا پیش او نشستی؟ عارف بزرگ کربلایی احمد تهرانی(ره) @BisimchiMedia