امیدواری چونان باغی است که دانه‌هایش در خاک سترگ ایمان می‌روید و درختانش به سوی آسمانِ یقین قد می‌کشد. هر برگی که بر این درختان می‌روید، دعایی است به سوی خالق یکتا و هر شکوفه‌ای که می‌شکفد، نمودی است از رحمت الهی. در حالی که یأس، چونان صحرای خشک و بی‌حاصلی است که نه سایه‌ای دارد و نه میوه‌ای به بار می‌آورد. امیدواری، نه تنها آرامش قلب را به همراه دارد، بلکه خود عبادتی است بزرگ، چرا که دل امیدوار به دریای بی‌کران رحمت الهی متصل است و در طوفان‌های زندگی، کشتی نجاتی می‌گردد که به سوی ساحل امن ایمان هدایت می‌کند. امیدواری، مشعلی است در جان آدمی که شعله‌هایش در پرتو عشق به خداوند زنده می‌ماند و نورانیتش، مسیر را برای جویندگان حق روشن می‌سازد. هرگاه امید را در دل خویش زنده نگه داریم، به یقین، در پیشگاه خداوند به عبادتی خالصانه مشغولیم که ثمراتش، نه تنها در دنیا، بلکه در آخرت نیز آشکار خواهد شد. ✍ سیامک معظمی گودرزی