مومن شیعه، چونان دریای آرامی است که در دلِ خود، گوهرهای نایابِ معرفت را پنهان دارد. او در صحرای وجود، همچون چشمهای زلال است که از ژرفای زمین میجوشد، بیهیچ تکلف و ریا، تا عطش جانها را فرونشاند. این مومن، که شیعهی راستینِ امیرالمؤمنین، علی علیهالسلام است، با قدمهای استوار و دلی مطمئن به سوی حق میشتابد، همچون پرندهای که به سوی آشیانهی امن پرواز میکند.
در دلِ مومنِ شیعه، عشق به اهل بیت علیهمالسلام شعلهور است و این عشق، او را به مثابهی آتشی مقدس، از هر گونه آلودگی و زنگارِ دنیا میپالاید. او چونان ماهی در آبهای بیکرانِ ولایت شناور است، که در هر موجی، حقیقتی نو و در هر نفسی، نوری تازه مییابد. مومنِ شیعه، همانند سروی بلند و ریشهدار است که در طوفانهای روزگار نیز خم به ابرو نمیآورد، زیرا میداند که سایهی ولایت علی علیهالسلام بر سر اوست.
عقلِ این مومن، چراغی است که از فروغِ معارفِ جعفری روشن است و در پیچ و خمهای زندگی، راهِ روشنِ حق را مینمایاند. دلِ او، باغی است که هر گلی در آن، به نام یکی از امامان معصوم علیهمالسلام شکفته است و هر بویی که از آن به مشام میرسد، رایحهی لطف و کرامت اهل بیت است.
رفتارِ مومن، آینهای است که صفاتِ علی علیهالسلام را بازتاب میدهد، با عدالت و شجاعت، با حکمت و حلم. او در میان مردم، چونان نسیمی ملایم است که بذر محبت و دوستی میپراکند و در برابر دشمنانِ حق، چونان کوهی استوار است که هیچ تندبادی قادر به لرزاندن او نیست.
مومنِ شیعه، در هر نمازش، به یاد مظلومیتِ حسین علیهالسلام اشک میریزد و در هر سجدهاش، شکوهی زینب علیهاالسلام را به یاد میآورد. او چونان قافلهای است که به سوی کعبهی مقصود رهسپار است، بیآنکه از خارهای راه بهراسد، زیرا میداند که پایانِ این راه، وصال به محبوب است. چنین است مومن حقیقی، که در زمین راه میرود ولی دلش همواره در آسمان سیر میکند، و در هر لحظه، به یاد خالق یکتا و اهل بیت پاکش است.
✍ سیامک معظمی گودرزی