دعای امام صادق علیه‌السلام برای زوار حضرت سیدالشهدا علیه السلام معاوية بن وهب بجلّى كوفى، روايت‏‏ كرده‏ است که: زمانى خدمت امام صادق عليه السّلام رفتم، آن حضرت را در مصلاّى خويش مشغول نماز ديدم، صبر كردم تا نمازش به پايان رسيد، پس از آن شنيدم با پروردگار خود مناجات مى‏ كرد و مى‏ گفت: اى خدايى كه ما را به كرامت‏‏ مخصوص كردى و به ما وعده شفاعت دادى و علوم رسالت را به ما عنايت كردى و ما را وارث انبيا قرار دادى، و امّتهاى گذشته‏‏ را به ما ختم فرموده و ما را به وصيّت پيامبر اختصاص داده و علم گذشته و آينده را به ما عطا فرموده و دلهاى مردم را به جانب‏‏ ما ميل داده‏ اى (اغفرلى و لاخوانى و زوّار قبر ابى الحسين بن علىّ صلوات اللّه عليهما) مرا و برادرانم و زوّار قبر پدرم امام حسین (علیه السلام) را بیامرز، آنان‏ كه اموال خود را خرج كرده‏ اند و بدنهاى خود را از شهرها بيرون آورده‏ اند، به خاطر رغبت در نيكى ما و اميد به ثوابهاى تو، در امر صله به‏‏ ما و براى شاد نمودن پيامبرت و اجابت كردن امر ما و به علّت خشمى كه بر دشمنان وارد كرده‏ اند و قصد ايشان از اين عمل خشنودى توست، پس ايشان را از جانب ما به خشنودى جزا ده، و شب و روز آنها را حفظ كن و در اهل و اولادشان‏‏ كه در وطن گذاشته‏ اند خليفه آنان باش به خلافت نيكو، و رفيق ايشان باش و شرّ هر جبّار معاند و هر ضعيف و شديد از آفريدگانت و شرّ شياطين جن و انس را از آنان دفع فرما، و به ايشان زياده از آنچه از تو اميد دارند عنايت كن، اميد به تو در دور شدن از وطنهايشان، و اختيار كردنشان ما را، بر فرزندان و اهالى و خويشان خود. خدايا دشمنان، بيرون‏‏ آمدن آنان را به زيارت ما عيب گرفتند، و اين مخالفت دشمنان مانع ايشان از قصد و بيرون آمدن بسوى ما نشد، فَارْحَمْ تِلْكَ الْوُجُوهَ الَّتِي غَيَّرَتْهَا الشَّمْسُ وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِي تُقَلَّبُ عَلَى قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلامُ پس رحم كن آن صورتها را كه آفتاب تغيير داده و رحم كن گونه‏ هاى آنان را كه بر قبر امام حسين عليه السلام مى‏ گردانند. و رحم كن آن ديده‏ ها را كه براى دلسوزى بر ما اشكشان جارى شد و رحم كن آن دلها را كه زارى كردند، و سوختند براى مصيبت ما، و رحم كن آن صداها را كه در مصيبت ما بلند كرده‏ اند. خدايا آن‏ جانها و بدنها را به تو مى‏ سپارم، تا آنها را از حوض كوثر در روز تشنگى سيراب كنى و پيوسته آن حضرت به اين صورت در سجده دعا مى‏ كرد. چون فارغ شد، عرضه داشتم: اين دعايى‏‏ كه من از شما شنيدم، اگر در حق كسى مى‏ كرديد كه خدا را نمى‏ شناخت، گمان داشتم هرگز آتش دوزخ به او نرسد، و اللّه‏‏ آرزو كردم كه آن حضرت را زيارت كرده بودم و حجّ انجام نداده بودم!! امام فرمود: تو چه بسيار نزديكى به آن حضرت،‏‏ تو را از زيارت چه چيز مانع است؟ معاويه! ترك زيارت مكن. گفتم: فدايت شوم، نمى‏ دانستم اين اندازه فضيلت‏‏ دارد. فرمود: اى معاويه، آنها كه در آسمان براى زيارت‏ كنندگان آن حضرت دعا مى‏ كنند، زياده از آنهايند كه در زمين دعا مى‏ كنند. زيارت آن حضرت را براى ترس از احدى ترك مكن، كه هركس به خاطر ترس، ترك زيارت كند آن‏ قدر حسرت مي برد، كه آرزو مى‏ كند اى كاش به اندازه‏ اى نزد قبر آن حضرت مى‏ ماندم كه در آنجا دفن مى‏ شدم! آيا دوست‏‏ ندارى خدا تو را در ميان آنهايى كه رسول خدا و على و فاطمه و امامان معصوم عليهم السّلام بر آنها دعا مى‏ كنند، ببيند؟ آيا نمى‏ خواهى از آنها باشى كه ملائكه در قيامت با آنان مصافحه مى‏ كنند؟ آيا نمى‏ خواهى از آنها باشى كه در قيامت وارد شوند و هيچ گناهى بر آنها نباشد؟ آيا نمى‏ خواهى از آنها باشى كه در قيامت رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم با آنان مصافحه مى‏ كند؟! ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ج 2، ص 94 مصباح الزائر , جلد1 , صفحه193 http://noo.rs/7BQYh #حدیث #زیارت #اربعین