#آشتی_با_امام_عصر_عج_الله
#دکتر_علی_هراتیان
#قسمت_بیستم
تمسک عامل سعادت
روایات رسیده از پیشوایان ما،امام را به منزله‌ی کعبه معرفی کرده است.مردم اند که باید برای زیارت بیت الهی،رنج سفر بر خویش هموار کنند و با جان و دل گ‌ِرد خانه‌ی حق_جل‌ّ جلالُه_طواف کنند؛هیچ گاه کعبه برای زیارت کسی از جای خودش حرکت نمی‌کند!
اگر خداوند_ تبارک و تعالی_ و پیشوایان معصوم ما به عنوان مثال، از به شهادت رسیدن حضرت سیدالشهدا علیه السلام یا غیبت امام عصر عج‌الله پیش از تولد آن بزرگواران سخن گفته‌اند،در واقع از آن‌چه مردم خواهند کرد و به وقوع خواهد پیوست خبر داده‌اند و این هرگز به معنای آن نیست که ما جبر باور شویم و تصور کنیم که حتما باید چنین وقایعی اتفاق می افتاد.شاید هم خواسته‌اند با بیان این مطالب،مردم را از خواب غفلت بیدار گردانند و پیش از زخ‌داد این حوادث،متوجه اشتباه خود و تبعات انتخاب‌های خویش کنند؛ درست مانند پدر مهربانی که ضمن نصیحت فرزند خویش،او را از عواقب هم‌نشینی با دوستان منحرف یا انتخاب راه‌های انحرافی و مکاتب الحادی آگاه می‌سازد.
متاسفانه برخی می‌پندارند امام عصر علیه‌السلام بنا به تقدیر حتمی الهی از دیدگان غایب شده است و تا و تا هر زمانی که خداوند بخواهد،در پس پرده‌ی غیبت خواهد ماند و ما باید به وظایف فردی خود عمل کنیم؛آقا-هر وقت که خدا بخواهد- می‌آید و جهان را اصلاح می‌کند! برخی نیز می‌گویند:هنوز جهان آماده نیست و معلوم نیست آن حضرت چه وقت خواهد آمد.
به این دو گروه باید گفت:اگر بنا بود ظهور با تقاضا و درخواست یک‌پارچه‌ی مردم بی ارتباط باشد،پس چرا در روایات رسیده از حضرات معصومین علیه‌السلام و فرموده‌های منجی بشریت ، این‌قدر به دعابرای فرج تاکید و سفارش شده است؟مگر نه این است که قرآن کریم به عنوان یک سنت الهی تاکید فرموده است:
خداوند سرنوشت هیچ قومی را تغییر نخواهد داد مگر آن‌که خود چنین تغییری را در درونشان انجام دهند.
در حدیث آمده است که حضرت امیرالمومنین علیه السلام در روزهای پایان عمر شریف خویش،در خطاب به یکی از اصحاب،ضمن هشدار به روکردن سختی ها به مردم،سال هفتاد هجری را سال گشایش و پایان بلاها ذکر فرمودند.از این رو،در زمان امام باقر علیه‌السلام ابوحمزه‌ی ثمالی به آن حضرت عرض کرد:آقای من،حضرت امیرالمومنین علیه‌السلام فرموده بودند:در سال هفتاد هجری برایتان گشایش خواهد بود. چرا این گشایش حاصل نگردید؟
امام علیه‌السلام فرمودند:اگر مردم متوجه امام زمان خود می‌شدند،قرار بود در آن سال،کار به مسیر اصلی خود یعنی امامت برگردد؛ولی با تنها ماندن سیدالشهدا علیه السلام و شهادت ایشان در کربلا،این امر تا سال ١۴٠ هجری به تاخیر افتاد،تا آن سال،مردم آن قدر در حفظ اسرار و تعهدی که نسبت به امام زمان خود داشتند بی توجهی انجام دادند که این موعد هم به تاخیر افتاد و نزد ما وقت مشخص دیگری برای این مهم نیست.
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸