رابطه طبیب و بیمار بدان که واجب دانسته‌اند که طبیب در اکتساب فضائل حمیده و اتصاف به صفات پسندیده به قدر امکان سعی نماید و لباس عدالت و دیانت پوشیده باشند زیرا که تاثیر کلام از نفس زکیه اشدّ و اقوی می‌باشد و باید طبیب که با همه کس عموما به حُسن خلق و فرح و انبساط و محبت عمل نماید... احوالات را از مریض در خلوت استعلام نماید زیرا که مرض از جمله عیوب است، شاید مریض از کشف عیب خود نزد مردم استنکار نماید و به فکر و تامل تمام معالجه و تشخیص مرض کند و به ادویه و معالجات قویه و فصد و مسهل قوی امر نکنند مگر بعد از علم و یقین ثابت و در وقت معالجه نزد مردم به لاف و گزاف و مدح خود و تعریف معالجات سابق خود و تصحیح معالجه حال خود نکند... و چون متوجه مریض گردد بسم الله الرحمن الرحیم و سوره فاتحه و صلوات بر پیغمبر (صلی الله علیه و آله) و این دعای شِفا که: 《اللهم انت اله مَن فی السماء و اله مَن فی الارض لا اله فیهما غیرک الهی انت جبار من فی السماء و جبار من فی الارض لا جبّار فیهما غیرک و انت حکم من فی السماء و حکم من فی الارض لا حکم فیهما غیرک قدرتک فی الارض کقدرتک فی السماء و سلطانک فی الارض کسلطانک فی السماء اسئلک باسمک الکبیر و وجهک المنیر و ملکک القدیم، انک علی کل شیء قدیر》 را بخواند و این هفت اسم اعظم 《یا حی یا قیوم یا دائم یا فرد یا وتر یا احد یا صمد》 را به نیت شِفای مریض نیز بخواند؛ پس به حذاقت تمام در استفسار احوال و تحقیق و تشخیص مرض بکوشد... برگرفته از کتاب مطلب السوال؛ حکیم میرزا احمد تنکابنی (منبع ۷)