✅دیباج ۱۲۷
🔶ماهـــی و دریــــا
🖊علیرضا مکتبدار
ماهی خُردی بودم، محصور در تُنگ و یا حوضچهای کوچک. طبع کنجکاو و سرکشم، فضا را برایم تنگتر میکرد.
نگاهم همیشه به کوههایی بود که در غبارِ فاصله محو بودند و تنها وقتی بارانی میبارید و یا قلهها از سرما، کلاه سفید برف را تا بیخ گوشهایشان پایین میکشیدند، به راحتی میشد خطوط لبهها و سایه روشن درهها و تیغههایش را از هم تشخیص داد.
در کودکی، همیشه با خودم میاندیشیدم که حتما جادهٔ خشکی، با رسیدن به پایانهٔ آن کوهها به انتها میرسد و پشت کوهها دریاهای بیکران آب است.
کمی که بزرگتر شدم، فضا برایم تنگتر و تنگتر شد. تصمیم خودم را گرفتم. باید به پشت کوهها سرک میکشیدم، شاید آنجا جایی بود که روح سرکشم، فرصت جُولان بیشتری مییافت.
همه را در بیخبری گذاشتم و بار سفر بستم به سرزمینی که در پشت آن کوههای رؤیایی، انتظارم را میکشید.
ماهیای که به فضای محدود تُنگ یا حوض خانهای عادت کرده، طبیعی بود که ابتدا قدری وحشت و بهت وجودش را فراگیرد، اما چون طبیعتش با طبیعت آب الفتی ذاتی داشت، خیلی زود به محیط جدید انس گرفت. 👇